Café Racers zijn doornen in de ogen van de puristen, de voorstanders van fabrieksoriginaliteit. Aan de andere kant café racers, scramblers, bobbers en nog vreemder ongerief zijn wel de motorfietsen die er voor hebben gezorgd dat het motorrijden zoals wij dat kennen nog door zal gaan als de laatste baby boomer zijn helm aan de wilgen heeft gehangen om de rest van zijn levensdagen in een camper door te brengen.
Oude motoren voor nieuwe motorrijders
Die nieuwe motorrijders gaan voor individualiteit en ze hebben doorgaans geen tonnen te besteden. Daarom schaffen ze zich vaak ‘oude’ motorfietsen zonder noemenswaardige handelswaarde aan. En het aanbod van technisch goede, maar ‘waardeloze’ motoren is enorm. Het grootse deel daarvan bestaat uit klassiekers uit de jaren tachtig en vroege negentig van de types die net geen erkende topklassiekers zijn. Zo zijn Honda CB750 OHC’s doorgaans al ‘te klassiek’, maar de feitelijk veel betere Suzuki GS 750’s vind je in een heel nette staat voor heel weinig geld. En een GS 550? Die heb je bijna voor niets. Het grappige is daarbij dat het nieuwe motorrijden zich grotendeels afspeelt tussen de 400-750 cc. En dat komt denken wij dan weer omdat de hele trend zich in en vanuit de Randstad heeft ontwikkeld. En op de Ring van Amsterdam of de spits in Den Haag heb je meer aan wendbaarheid dan aan bruut vermogen.
Het nadeel van deze trend is, dat motorfietsen die eerder ‘helemaal niets’ waard waren, nu opeens ontdekt zijn.: Honda CX 500’s, de BMW K100 lijn, Kawasaki 650’s… Het is nog niet dat ze voor veel geld van baasje veranderen, maar het van baasje veranderen gebeurt wel voor aanzienlijk meer geld dan voorheen.
‘Kunnen’ of ‘kopen’?
Om zo’n motor helemaal naar eigen smaak te maken is een kwestie van ‘kunnen en kopen’. In een Nederland waar mensen die echt dingen kunnen maken steeds schaarser worden komt de redding uit het kopen. Want sinds de bouw van café racers en scramblers enig draagvlak begon te krijgen kwamen de bedrijfjes die speciale spulletjes voor al die dagdromerijen verkochten als paddenstoelen uit de grond. En – met dank aan China – kun je nu dus voor weinig een heel acceptabele café racer of scrambler maken. Daarbij blijft alleen de vraag waarom scrambler rijders doorgaans voor een bruine buddy kiezen. Het lijkt alsof ze doodgemoedereerd op een king size loempia zitten. Maar dat is een kwestie van smaak.
Oneigenlijk gebruik of eerbetoon?
Dat je van een BMW K100 een heel ‘kewle bike’ kunt maken, dat snappen we. Maar het idee om een GoldWing liefdevol om te bouwen tot stoere basic café racer? En dat dan ook nog eens op de meest ambachtelijke manier te doen? Met een heleboel uren achter de draai- en freesbank? Dat is dapper. Dapper, maar eigenlijk helemaal niet fout, want de eerste generatie Wings, dat was een heel vlotte generatie. Honda had immers de filosofie om ‘het eerste model’ uit een nieuwe lijn extra dynamisch te maken.
Eigenlijk maakt het niet uit. En het is de tijd die beslist. Want tegenwoordig is er geen klassiekerliefhebber meer die spuugt op een Tribsa, Seeley of Martin Kawasaki.
En zo komt alles toch nog goed.
Vooral de CX van Honda is in mijn ogen het ultieme blok om daar een bobbel van te maken.