Alfa Romeo Giulia. Een dag vol vriendschap, emotie en geluk

Het telefoontje van Durk komt als geroepen. Ik moet de datum van 1 oktober vrijhouden in de agenda, want we gaan leuke dingen doen met Alfa’s. Maarten en Anke hebben een prachtige toertocht in het noorden van Nederland uitgezet, en wij zijn uitgenodigd. De eerste dag van de maand wordt voor mij één van de mooiste dagen van het jaar.

Vier Alfa’s, zeven mensen. Frans, Griet, Maarten, Anke, Peter, Durk en ik gaan een prachtige dag tegemoet. Er gaan drie Giulia’s mee, en Peter heeft de GTV 3.0 V6 (916) uit de slaap gehaald. Juwelen van auto’s. Durk en ik rijden met de Giulia 1300 Super, die nog altijd de 1290 cc motor aan boord heeft. U kent het verhaal misschien wel. De Giulia is van Koen, zoon van Frans. De voorbereidingen om Koens’ Giulia van een tweeliter Nordmotor en een aangepast onderstel te voorzien zijn bijna klaar, en op termijn transformeert onze in Grigio Medio gespoten Giulia van vandaag in een Supermacchina.

Nu is het nog niet zover. De Giulia van Koen is een bekende auto, wij reden er eerder al een dag mee. De technische stand is nog gelijk, en is al bekorend genoeg om het vooruitzicht op een dag puur autogeluk te rechtvaardigen. Durk pikt mij om 10.00 uur in Leeuwarden op, ik ben dan al vier uur wakker, en loop rond met een heerlijk vooruitzicht in verwachtingsvolle gedachten. Die vatten direct post als we onderweg zijn. De heerlijke motorklanken ontketenen wéér een inferno in de ziel. Een passioneel vuur, dat geen weerga kent.

We starten in Paterswolde. Kaap Hoorn is de pleisterplaats. Buiten staan vier Alfa’s keurig naast elkaar. Onze Giulia 1300 Super staat naast de GTV van Peter. De prachtige groene 1300 Ti met tweeliter Nordmotor is in handen van Grietje en Frans. Zij, de groene Giulia, staat naast de evenzeer fraaie Giulia Super van Maarten en Anke. En deze is uitgerust met de door Frans minutieus afgestelde 1600 motor met twee ‘1750-nokkenassen’.

Na de vrolijke start binnen het paviljoen aan de Hoornse Plas gaan we rijden. Bloedstollend mooie etappes voeren ons naar Oosterwolde. We genieten van de mooie zijde van ons land, dat al lang niet meer gaaf is. De ingrediënten daarvoor zijn vier Alfa’s, vriendschappen en een écht wonderschoon deel van Nederland. En dat wentelt zich iedere minuut in steeds fraaiere weersomstandigheden, die de prachtige soundtracks uit de vooronders van de Alfa’s met zachte zonnestralen omarmen. De Alfa’s, die hun esthetiek op een haast hooghartige manier blootleggen. En in formatie gehakt maken van de illusie dat er tegenwoordig mooiere auto’s worden gebouwd.

De Alfa’s maken pure euforie in ons los, een tikje arrogante rebelsheid zelfs. Zeker aan boord van Koens’ Supertje is het raak. Gesprekken op het randje zorgen voor contrast met onze toerauto. Maar ze ze zorgen voor gierende lachsalvo’s uit de kelen van Durk en mij. En die uiting van vreugde maakt een dans met de 1290 cc motor in de Giulia. Soms is er ook stilte aan boord. Want rijden met en luisteren naar een Giulia blijft een vorm van ultiem autogeluk. De combinatie van rijden en luisteren symboliseert het ritme van de mooiste dans die je kunt maken op de meest fraaie, gevoelige en intense klanken die er bestaan. Loepzuivere klanken, die in een adembenemend, nauwsluitend ritme diepe gevoelens losmaken. Zeker als het gaspedaal steeds dieper wordt ingedrukt. De melodie wordt versterkt door dat prachtige bochtgedrag, spelen met gewicht staat synoniem voor een opwindende tango waarbij je de grens speels opzoekt. Het goud blinkt niet aan de wijde horizon, nee we zitten er ín. Het edelmetaal is 52 jaar jong, en springlevend.

Het universum dat Alfa Romeo heet, maakt ook op andere vlakken veel los. Dat gebeurt tijdens de tussenstop in Veenhuizen, waar we lunchen in het gevangenismuseum. En bij Maria en Harry, de dochter en schoonzoon van Frans. Zij wonen op een prachtige landelijke plek, en op het grote terras is er koffie en appelgebak. Pizzeria Venezia in Oosterwolde is het toneel, het podium voor het sluitstuk van de rit. Alle intermezzo’s worden met landelijke schoonheid afgewisseld.

De sfeer tijdens de tussenstops geeft bloot waar het écht om gaat. We voelen het direct. Er onvoorwaardelijk voor elkaar zijn, altijd voor elkaar zorgen, en voor de ander. We hebben allemaal onze levenservaring, onze kwetsbaarheden, onze ingrijpende en verdrietige gebeurtenissen. We staan gepast stil bij verlies. Omdat het daar nooit ophoudt, nooit. De lach en de traan komen heel, heel dicht bij elkaar, de scheidslijn is flinterdun. Op zulke momenten blijkt de kracht en liefde van mensen die bij elkaar passen, die complementair zijn. Nog meer dan we denken. Alsof het gestuurd wordt van boven.

De laatste etappe voert voor Durk en mij naar Leeuwarden. We mogen nog 50 kilometer genieten van de magie van de Giulia. Zij, de schoonheid die op wonderschone wijze oud wordt en haar eeuwige jeugd vleiend op ons overbrengt. Dat timbre, dat na een dag sturen nooit verveelt, omarmt ons nog steeds. Uiteindelijk verdwijnen de diepe klanken -na een heel mooi gesprek tussen Durk en mij- in het holst van de donkere nacht. Zij maakt in meerdere opzichten voorzichtig ruimte voor nieuwe en hoopvolle stralen. Vaak zie je ze niet in het donker, maar ze zijn er. De nacht sluit de indrukwekkende dag vol vreugde en emotie in stilte af. Met de Scudetto als gelukzalige verbindster.

“Scritto con amore per le persone che mi stanno a cuore. E per i propi cari, che non ci sono più“