Rijden met een klassieke Alfa Romeo Giulia. Dan weet je: dit is leuk, het is een feestje. Alfist Durk Tinga laat de Alfa Romeo Giulia 1300 Super van die andere pure Alfist, Frans de Groot, dansen. Hij doet de drie pedalen tegelijk truc en speelt met de Alfa Romeo Giulia, met respect. Het plezier is groot, de lol ongeëvenaard, het enthousiasme ongekend, en mijn voorpret groeit, want ik weet wat er gaat komen. Foto’s, en hierna mag ik het stuur overnemen. Heerlijk.
Over een Alfa Romeo Giulia hoef je de echte liefhebber niets uit te leggen. En toch doe ik het. Daar gaan we. Alles klopt aan het ontwerp. Ieder schroefje is met liefde gemonteerd, de verhoudingen kloppen, de sierlijkheid en de sportiviteit worden door hoogte, lengte en breedte tot één van de allermooiste sedans uit de historie samengebracht. En o, o: wat toont het ruime interieur ook een fraai staaltje balans. Niet te veel was voor Alfa Romeo al genoeg om alles wat je aanraakt en ziet voor eeuwig te laten verankeren in het geheugen. Dat stuur alleen al. De meters met Italiaanse aanduiding, die naar binnen prijkende pook, de schakelaartjes er vóór, het opschrift Giulia Super op het dashboard: het zijn maar een paar heerlijkheden in dé sport sedan, heerlijkheden die in alles met liefde zijn ontworpen.
Internationaal gelouterd exemplaar
Ieder detail is subliem, en Frans de Groot maakte van de Alfa Romeo Giulia een waar character. Neem de keivanger in Italiaanse kleuren. Neem de Cromodora velgen, lichtmetaal in de letterlijkste zin van het woord. Neem alle bewijzen, die door de jaren heen verenigd zijn met de Alfa Romeo Giulia, en die laten zien dat dit raspaardje internationaal vele mannetjes stond. Zonder veel technisch onheil. “De koppeling viel in Duitsland een keer weg, toen verving ik alle hydraulisch bediende mechanica. Ja. En de vloeistoffen vervangen, gewoon onderhoud uitvoeren. Dat is logisch”, zegt Frans die het geheim ontvouwt van de puurheid die de in Beige Cava gespoten Giulia met zich meedraagt.
Rijeigenschappen? Ongefilterd rijgenot!
Die puurheid blijkt tijdens het rijden. Bochtjes, stukken rechtuit, binnendoor weggetjes: de Alfa Romeo Giulia draait nergens haar hand voor om. En alles trefzeker hè, alles is trefzeker. De lange pook laat zich verrassend kordaat bedienen, de remmen, de koppeling, het voelt zó gedecideerd. Dat doet de levendige besturing ook. Ongefilterd, behoorlijk direct: dat zijn de reacties die een beweging aan het grote stuurwiel teweeg brengt. Vering en demping: stevig, maar niet hard, prettig sportief. Op snelheid een bocht pakken? De Alfa Romeo Giulia is hondstrouw aan het asfalt en helt licht over. En dat draagt bij aan het rijdersgevoel, zonder dat je je schrap hoeft te zetten in het heerlijk zittende meubilair. Het is haar manier van scherp op de snede, waarbij steevast de goede kant wordt aangehouden.
Potente motor, fijne transmissie
Het Supertje, zoals de levenslange Alfa fan en eigenaar zijn Giulia liefkozend noemt, lijkt klein gemotoriseerd. Een 1300 Nord in een Giulia Super betekent echter niets minder dan een potente voorbode van nog veel meer in het historische Alfa programma. Aangekondigd door dat prachtig weerklinkende geluid, die onweerstaanbare brom. De presentie van 87 PK, twee Dell’Orto carburateurs, DOHC, fijne verhoudingen in de vijfversnellingsbak, waarbij de eerste twee prettig kort zijn: fijne geloofsbrieven. En een top van 170 per uur was ook al een stevige waarde anno 1971. En dan nog iets: dit gaat moeiteloos mee met het verkeer van alledag.
Altijd geliefd, ook tijdens laatste bouwjaren
Eind jaren zeventig, tijdens de laatste bouwjaren van het model (inmiddels was het Nuova tijdperk toen al aangebroken), was de Alfa Romeo Giulia nog steeds de meest begeerde nieuw verkrijgbare auto van Nederland. Je merkt tijdens het rijden in deze ’71-er waaróm de Giulia zeven, acht jaar later nog steeds zo geliefd was. De Alfa bleef waardig met zijn hoge passagierscompartiment, zijn lage uitsnede aan de voorzijde, die rustieke achterkant. De betrekkelijk lage Cw waarde verklaart veel over de prachtige lijnvoering die zo heerlijk klassiek blijft, en versterkt wordt door de panoramisch vormgegeven achterruit. De tekening die zich met liefde verenigt met verbluffend goede techniek en constructie met liefde beschermt, de rijkarakteristiek: dit is zó mooi, zo puur.
Rechtvaardiging van autoliefde: de Giulia
Rijden in een Alfa Romeo Giulia 1300 Super. Een uur, een dag, vijf minuten, of twintig jaar. Het doet iets met je, het maakt een zindering in je los die vanuit de diepste spelonken naar boven komt. Dit is een van de tastbaarste bewijzen die het bestaan van autoliefde rechtvaardigen. Dit is puur autogeluk dat zich uit in twinkelende ogen en een gelukzalige glimlach. Zoals Durk Tinga en ik die hebben. Want wij rijden en spelen met de Alfa Romeo Giulia. Goed. Voor wie nog een vleugje hedendaagse pragmatiek verlangt, vooruit dan maar. Deze Giulia komt uit 1971. Grotendeels origineel. Ruim, mooie prestaties, goed zicht rondom, heerlijke zit. Geen kraak. Geen rammel. Geen gammel. Geen enkele aarzeling. Vertrouwenwekkende bediening. Hangt heerlijk aan het gas. Uitmuntende en fijngeslepen carrosseriestijfheid. Stevig sluitende portieren. Deze Alfa Romeo zit goed, verduveld goed in elkaar. Ontkennen heeft geen zin, echt niet.
Met veel dank aan Frans de Groot en Durk Tinga.
Mijn alltime favoriete auto. Wat heb ik er veel afleverklaar gepoetst. Als hij nu nog nieuw te krijgen was kocht ik er gelijk weer eentje.
Jammer dat ze zo roesten, anders had ik er wel weer een gewild
Wat een geweldige automobiel! Een vriend van mij heeft er 1 geïmporteerd. Kenteken uit Cuneo.
Nederlands kenteken DH 01 94.
Het mooiste wat er is op zondagmorgen dit te mogen lezen, Alfa Romeo mijn autojeugd liefde !
Wat een schitterende Giulia,voor mij de mooiste klassieker.Toen ik de Giulia voor het eerst zag was ik gelijk verkocht.Dus een jongensdroom,en hij staat op mijn verlanglijstje. Prachtig design en schitterende techniek!
Frans de Groot hier mag je trots op zijn,een Italiaans pareltje!
inderdaad, de beste Italiaanse auto ooit gemaakt !
Met respect, maar zeker niet de allerbeste. Wel de meest bijzondere en de eerste versie met de wenkbrauw kofferbak en 2 grote en 2 kleine verlichting voor, was beter bestand tegen roest dan zijn opvolger. Maar al met al een geweldig fijne auto om mee te rijden! Ik heb er twee gehad
ik heb er 5 gehad door de jaren 70/80 heen. Fijne auto’s , voorál de 1300 met 1750 motor: liep echt heel hard. Jammer was dat ze zo vreselijk roestten. véél meer karakter dan alle nieuwerwetse auto’s, van eender welk merk. Alleen een 911 heeft net zoveel karakter, ook nu nog.
Honderdzeventig km/u was inderdaad een mooie topsnelheid in 1971 voor een 1300 cc.
Maar wat te denken van een Simca 1000 (cc) die 155 km/u reed (op de teller) in 1969 en 90 km/u in zijn Tweede versnelling. Op details is er altijd een betere auto, maar die Alfa blijft altijd geweldig als auto in zijn geheel
Fantastische auto’s. Heb een 1300 nuova super gehad in dezelfde kleur en een 1600 gt sprint uit ’66. Die was helemaal gaaf, maar de superster absoluut ook. Later nog een 155 gehad en die vond ik persoonlijk volstrekt niet interessant.
Erg fijne auto’s!
Maurice je hebt toch een negatief puntje gevonden in dit mooie verhaal , DE KLEUR , en dat terwijl je zelf nooit in een Giulia hebt gereden. Weet je , als je erin rijd en het heerlijke gevoel ervaart van een Supertje is het laatste waar je aan denk wat de kleur is.
Wat een prachtige auto toch. Op de kleur na dan. Maar dat is slechts ‘Geschmacksache’. Die Alfa motoren staan bij mij bekend als het toonbeeld van (verbrandingstechnische) constructie met een prachtige motorloop. Jammer dat ik ze nooit heb kunnen rijden. Ook in de Seat Ronda lag een motor van die constructie. De motorruimte was zo krap dat het vervangen van de riemenwinkel een akelig karwei was. Maar rijden deed ook die heel erg mooi. Om niet te zeggen geweldig.