Soms is je eerste relatie je enige relatie. Dat resulteert soms in een nieuwsgierigheid naar wat je gemist zou kunnen hebben. Na enig vergelijkend warenonderzoek vond ik mijn tweebenige Lief op mijn 26ste. Toen had ik al heel wat meer motorfietsen dan vriendinnen gehad. Dat was begonnen op een 250 cc Jawa (die de dorpsagenten van me afnamen omdat ik zestien was), via een Norton 99 (die de dorpsagenten van me afpakten omdat ik zeventien was), via een stel knakenfietsen en een rij Honda’s, Suzuki’s, twee BMW’s, tot een Triumph T150 V waarmee ik het bracht tot in het bestuur van de TOCN. Er waren ook nog een paar XT500’s en XS650’s. Nog twee Jawa’s, een MZ en wat los spul.
Maar ergens in mijn achterhoofd speelde altijd de witte Moto Guzzi V7 van de verkering van overbuurmeisje Irma de Jong, Jan Vijver.
Mijn motorliefdes hebben uit praktische overwegingen altijd gezeten tussen ‘oud’ en ‘(een soort van) klassiek’. Het zijn nu trouwens allemaal Echte Klassiekers die nu serieus geld waard zijn. Maar toen ik ooit een perfecte Honda CB450 Black Bomber kocht voor drieduizend gulden, werd ik gek verklaard. Mijn mooie Suzuki T500 voor 1.000 gulden was ook al veel te duur betaald. Maar op een gegeven moment waren de Moto Guzzi California 2’s prettig weinig waard. Dat was mijn eerste Guzzi. Hij haalde het niet bij de witte schoonheid van Jan Vijver, maar het was een Guzzi. En het ding paste helemaal bij mijn karakter: niet zo snel, simpel en een tikkeltje lomp. Maar wel eerlijk en betrouwbaar.
Zo’n stoterstangen V-twin rijdt puik, is heel eenvoudig zelf te servicen, te onderhouden en te repareren. (Gebruikte) onderdelen waren prettig geprijsd. En Moto Guzzirijders bleken een prettig ontspannen ondersoort.
Met een hoop extra kilometers werd de Guus gewoon oud. De gevoelsmatige band was niet zo sterk om het ding te (laten) reviseren en opnieuw in te kleuren. Tijdens een van de laatste ritten kwam ik bij TLM, waar net een Cali was ingeruild. Het ding was mooier dan de meeste motoren die ik tot dan toe had gehad. Hij bleef een ton bij me en werd opgevolgd door een SP, het type Guzzi dat toen niet veel waard was (en het nu nog niet is).
Een poos later kwamen er na rugklachten twee V65’s. En ik bedacht dat dat ook handig was omdat ik intussen wat ouder werd. Het voelde niet aan als een stap terug, want in mijn jeugd was een 650 cc nog echt een zware jongen. Bovendien heb ik het nut van vermogens boven de honderd pk nooit gesnapt. Hadden de Beierse blokhoofden van BMW bij de introductie van de BMW R75/5 immers niet gezegd dat das Haus had onderzocht wat het maximaal veilige vermogen voor motorfietsen op de openbare weg was? 50 pk!
Ergens in die Moto Guzzi-historie was ik opgelopen tegen een motor die me nog het meest aan die van Jan Vijver liet denken: een tot 750 cc gegroeide V7 ‘loop frame’ uit 1970. Een machine die zijn werkzame leven bij de Guardia Civil was begonnen en die later bij een KLM-piloot was geëindigd. De twin had een doorgepoetste zwarte jas aangemeten gekregen. Er zat een windscherm op, het chroom op de tankflanken was bijna versleten. In de voorvork zaten stereo 2 LS-remmen en de Guzzi had geen vier, maar vijf versnellingen. Het was mijn droommotor. Mijn Lief en ik waren ZZP’ers. Mijn Lief werd ziek. Ons verdienmodelletje crashte. Mijn Guzzi moest weg. Want van een droommotor kun je niet eten.
Gelukkig kwam de gezondheid weer op de rit. Er kon begonnen worden aan ‘damage control’. Er kon links en rechts weer een eurootje opzij gelegd worden. Er kwam een spaarpotje voor ‘ooit weer een V7’. Want die Guzzi was de enige van alle brommers die ik gehad had waarvan het afscheid me zwaar was gevallen.
In de tussentijd stegen de prijzen van de ‘loop frame’ Guzzi’s sneller dan ik kon sparen. Maar hoop doet leven. En ik had immers nog een Guzzi?!
Ik had mijn droom nog, maar ik lag er niet wakker van.
En toen hoorde ik via via over een rare advertentie. Iemand die in volle vakantietijd zijn V7 te koop aanbood. Ik checkte de advertentie en snapte waarom hij al een tijdje online stond: het was vakantietijd of het vakantiegeld was al op. En op de kopfoto van de advertentie stond een bak met losse, sneue onderdelen. Ik klikte de foto’s door en zag het broertje van mijn ex.
En de vraagprijs was best in de buurt van wat ik gespaard had. De verkoper en ik maakten een afspraak. De motor was ‘over’. De eigenaar had vijf Guzzi’s. De mijne en een plaatmooie LM1 mochten weg. De LM vanwege een dubbele hernia. Mijn motor vanwege… Nou ja. Hij was in onderdelen gekocht, technisch in orde gemaakt en uit praktische overwegingen maar weer in elkaar gezet. Daarna had hij een rondje proefgereden en was hij weggezet. En een jaar of drie in de schuur blijven staan tussen zijn familieleden. Dat had, buiten het duimendikke patina, gezorgd voor een indrukwekkende laag stof en zweefvuil.
Ik kocht de Guzzi zonder hem gehoord te hebben. Vergat al mijn goede voornemens om keihard te onderhandelen. Met toestemming van mijn Lief werd de 700 cc V7 gekocht. Wat zeg ik?! Geadopteerd!
Na een paar dagen werd hij opgehaald en kwam hij voor serieus knuffelwerk op de brug. Intussen was gebleken dat ik waarschijnlijk de oudste V7 in Nederland had gekocht. En dat de specifieke onderdelenvoorziening voor die generatie op zijn minst spannend was. Maar ach: de techniek was in orde gemaakt. En de dikkerd zou niet meer ingezet worden voor 20.000+ km/jaar.
Al kijkend en voelend kwamen er nog wat details naar voren, maar er was niets ernstigs. De Guzzi vroeg na zijn slaap gewoon TLC om wakker gekust te worden. De bijgeleverde, nieuwe startknop paste niet in zijn bevestiging. Dus werd er een nieuw alu-exemplaar geboetseerd. Het voorspatbord kreeg een nieuw jasje. De zink/aluspray van de Action bleek precies de goede kleur en structuur te hebben. Na een week of zo ging er vijf liter benzine (met een scheutje tweetaktolie) in en daarna bleken de benzineslangen poreus. De lokale automaterialenhandel bracht uitkomst. Starten deed hij niet. Er waren geen vonken. Dat bleek – heel old school – te komen door aangeslagen contactpunten. Die werden even geaaid met een strookje schuurpapier nummer 600. Probleem opgelost.
De V7 liep en hij liep mooi. Met iets meer dan 40 pk zit er weinig gang in. Maar gelukkig zijn de remmen zo slecht dat de rit toch spannend blijft.
Nu zit ik dus met een nette Moto Guzzi V65 en een 125 cc Mash die naar andere baasjes zoeken. In plaats van op de Mash ga ik straks boodschappen doen op de fiets. En de garage moet wat leger en de knip weer wat voller.
De verkoop gaat nog niet al te snel. Want waar de mogelijke kopers van de V7 op vakantie waren, daar zijn de liefhebbers van een nette V65 nu terug. Maar ze hebben hun geld opgemaakt tijdens hun vakantie.
Maar ik moet zeggen: het is wel een dubbel rijk gevoel om twee Guzzi’s in de garage te hebben staan.
De technische ervaringen in 25+ jaar Guzzi rijden
Bij de grote Guzzi’s wil de koppelingskabel nog weleens breken. Met een extra binnenkabel en een paar tonnetjes aan boord is dat geen probleem. Bij oude(re) Guzzi’s zijn de elektrische problemen zoals die ‘af fabriek’ werden geleverd, doorgaans wel uitgesleuteld. Na alweer een winter doorrijden dacht ik dat van een Cali de koppeling op was. Er kwam een set nieuwe koppelingsplaten in. Het probleem bleef. Door corrosie liep de koppelingshevel dubbel zo zwaar. En bij een SP kwam ik, toen het verkeerslicht op groen sprong, opeens niet meer weg. Dat kwam door een verrassende materiaalbreuk in de eindoverbrenging. Voor 70 euro en met een goed uur werk was de zaak weer oké.
Ik heb mijn merk wel gevonden…
Voor vragen is er het onvolprezen Moto Guzzi-forum. Voor alle leerzaamheid biedt het Net ‘This Old Tractor’.
Oh ja: mijn tweede merk ‘forever’ is Ural. De mijne heeft een 750 cc zijklepblok van een KMZ: 23 pk uit 750 cc. Dat is snel genoeg om voor elke file uit te rijden.
Het uiteindelijke Moto Guzzi loop frame-verhaal is in opbouw. Het komt straks in Auto Motor Klassiek, het maandblad. Het maandblad waarvan het abonnement spotgoedkoop is.
Word jij ook abonnee?
Schrijf jij ons ook wat en waarom jouw fiets van je favoriete merk of type is?
Dolf, Wat een mooi en uitgebreid verhaal. Heb vanaf mijn motorrijbewijs haast alle motormerken gereden. Helaas nooit een Moto Guzzi, voor mij een iconische merk, daar heb ik al jaren spijt van. Helaas heb ik een leeftijd dat dat dit niet meer gaat gebeuren. Heel veel geluk en plezier de komende jaren nog met jouw Guzzi!!!
Dag Louis. Bedankt voor ht compliment. Maar te oud? Ik ben bijna 70
Ik ging in 2019 van helemaal zuid naar bijna helemaal noord in NL om daar een Guzzi Breva te aanschouwen en hopelijk ook de kopen. Dat eerste lukte, zo ook de proefrit maar van kopen kwam het niet. Het ding oogde zoals op de foto. Mooi van verre maar verre van mooi. Werkelijk alles was uitgelodderd, de moeren van de uitlaat aan de cilinderkoppen waren rond geroest en de handvaten oogden alsof ze in de wringer gezeten hadden. Daarbij leidde het ABS lampje vrolijk een eigen leven. Voor het gevraagde geld zou het dat egnie worden. Maar er stond dasr zoveel rijdbaars dat ik eventjes nieuwsgierig op zoek ging. Ik kwam zodoende nog langs een BMW R1150R. Ik keek niet op het prijskaartje want ‘toch veel te duur‘. Totdat mijn ogen toch afgleden naar dat prijskaartje. Ik heb wel drie keer moeten kijken. De prijs was namelijk net iets meer dan de helft van de prijs voor die Guzzi. Ze zetten er een nieuwe accu in en ik mocht rijden. Ik was daar het erf nog niet af of ik wist het al. “Dit wordt hem!” Na overschrijven en betalen kon ik het ding meenemen en heb ik hem in één ruk naar huis gereden met enkel een stop voor de inwendige mens. Het ding bleek met 50.000km niet voldoende onderhoud gehad te hebben en dat is teen gecorrigeerd. Het enige dat er dusver mee was is dat het benzinefilter zo verstopt zat dat de benzinepomp de slang van het filter drukte! En het luchtfilter was ook al 11 jaar oud en vreselijk vuil. Er zat nog maar 70cc vuile olie in de cardan. Spoelen en goed spul erin. Zo ook de bak. Sedertdien rij ik er tevreden mee rond. Zuinig is hij niet maar de verklaring daarvoor wordt gegeven als het gas open gaat. Daar heeft iemand overduidelijk iets met een chip gedaan want voor een R1150R issie bloedsnel. Ook leuk. Deze keer hoefde ik het dus niet zelf te doen 😂
Dolf, wat is de vraagprijs voor de v65? In en exclusief fles whisky?
Groet, Paul Peeters
Dag Paul, De vraagprijs is 18500 euro. Want een bevriende klassiekerhandelaar zei “Te weinig vragen is lui” . Maar vraag prijzen zijn vraagprijzen. En ik ben geen handelaar want ik heb de afgelopen 50 motorjaren op elke ‘verkoop’geld toegelegd. Maar als je naast de Guzzi staat en ik vraag 1600 euro, dan mag je nog 1 x bieden 🙂 En voor 1500 euro krijg je er dan nog een originele Policia kofferset + beugels + 1 pers zitje bij. De fles whiskey is dan facultatief. Ik heb van het weekend de enige ‘lange’ rit met de V65 gemaakt en die beviel goed. Aan de inlaatkant heeft hij een vrolijke snork door dikke BMW lchtfilters. De dempers zijn new old stock Jama’s. En de hoofdsproeiers zijn aangepast op al dat geweld. Er zitten losse knipperlichten bij. En als ik meer ruimte had…. Ik heb AOW, dus ben redelijk makkelijk te bereiken. Als we even verder praten via dolf.peeters@xs4all.nl dan vermeng ik ‘werk’niet meer met prive Tot horens?