Wit, het nieuwe zwart – column

Er zijn overeenkomsten tussen spijkerbroeken en motorhelmen. Het ene merk kan je als gegoten zitten, terwijl een vergelijkbaar ander merk aanvoelt als een ongewenste intimiteit. Nog een overeenkomst is dat je met jouw perfecte helm of spijkerbroek zo vergroeid kunt raken dat je niet eens merkt wanneer zo’n handig item aan het eind van zijn dagen is gekomen. Je jeans hangt je dan als wat slobberige draden aan je kont. En je helm zweeft dan boven de 130 als een miniatuur hovercraft boven je schedel terwijl het kinbandje rukkerig probeert je te verstikken.

Mijn eerste perfecte helm vond ik na een pas sessie van een seconde of wat omdat ik me had gemeld bij het bedrijf dat zich afficheert als ‘de enige specialist waar u zonder afspraak terechtkunt’. Mijn perfect passende helm was toevallig rood. Dus een rode werd het. Een paar jaar later was ik aan een vers exemplaar toe. Op hetzelfde adres kreeg ik informatie waar ik zelf nooit opgekomen zou zijn. Van de voor dat seizoen ingekochte helmen had de dealer al twee keer zwarte- en matzwarte exemplaren bij moeten bestellen. Maar met de helmen in fraaie Alfa Romeo laktinten bleef hij zitten. En dat terwijl ‘Bleu Zaffiro Trussardi Metallico’ toch een chique kleur is.

Dat helmen modegevoelig waren had ik niet verwacht. Maar ik ben dan ook een man 1.0 die zijn Lief verbaasd aankijkt wanneer ze blij en trots meldt: “Kijk, ik heb een mooie trui voor je gekocht!”. Zo’n geste waardeer ik. Maar wat moet ik er mee? Ik heb immers al een trui. “Maar als ik nu zo’n helm koop in een kleur die jij niet verkocht krijgt, krijg ik dan korting?” Ik kreeg heel vriendelijk korting en genoot een paar jaar van een heerlijk passende helm waarvan ik de kleur toch niet zag wanneer ik hem op had.

Recentelijk maakte ik een geforceerde terugtocht uit Rostock over de verregende Autobahn naar huis Achter een wapperend windscherm. Er sloegen druppels in mijn ogen omdat mijn vizier zo doorleefd was dat ik het had moeten openklappen, terwijl ik met mijn linkerhand de vangrail volgde om mijn koers te bepalen. Mijn helm deed pogingen om het luchtruim te kiezen. De wind bulderde langs mijn slapen. Mijn nek werd koud en nat. Het was allemaal erg oncomfortabel. Nog twee dagen nadien had ik een hinderlijke fluittoon in mijn linkeroor. Die verdween gelukkig. Of misschien hoorde ik hem gewoon niet meer.

Het werd dus tijd voor weer een nieuwe botspet. In de wereld van zesde- tot achtstehands autoverkopers geldt de kreet: ”Met een witte blijf je zitte…” Indachtig dat idee wees ik enthousiast op een witte helm en droomde weg over megakortingen. De dealer sprak waarderend: “Je wordt modern, wit is het helemaal dit seizoen! Wit is het nieuwe zwart.” Dat deed even pijn. Alleen al het idee dat de ene kleur zomaar een andere kon worden. Gelukkig herinnerde ik me de kreet die ik ooit op een ratbike zag: “Rust is the new black”. Zoiets moest het dus wezen. Het werd weer een rode helm. Met korting. Nog een voordeel van een nieuwe, strak passende helm: ik hoor mijn kleppen niet meer. Die hoeven dus niet gesteld te worden.