Wintertijd. Ook leuk. – column

We zijn een motorclub. Als het weer steeds grauwer wordt dan verzamelen we ons. We wachten op sneeuw! Dan worden we ‘s een motorclub. Om de zaak op de rubbertjes te houden rijden we dan zijspan. Een club van een man of twee-drie, die hoogstens uitgebreid wordt tot vier leden wanneer we eens in de buurt van Enumatil komen. Daar organiseerde Wessel alweer en poos geleden het Honda Black Bomber Treffen. Een massale rit met toch al gauw een stuk of acht deelnemers, waarvan twee op Honda CB 450 K1’s en iemand op een Moto Guzzi en iemand op een BMW. Maar vier Black Bombers, dat zijn er ook al best veel.

Noordoost Groningen ligt pal tegen de Poolgrens, maar kent ook veel mooie wegen. En een verrassend aantal motorzaken. Bij Van Houten in Marum (je kent het wel uit het rijtje: New York, Tokio, London, Parijs, Marum) hebben ze een hele schuur vol met scharrelspul waar je altijd wel wat scoort. Zelfs al is het geen BMW-project of restauratieklus. Maar met dit weer is Marum wat ver. Het is nu lekker rustig in onze eigen Nederlandse Ardennen, op de Posbank. De kuddes dravers en fietsers doen nu allemaal hun winterslaap. De IJsseldijken zijn door de bietencampagne en andere bezigheden avontuurlijker dan de Dakar. Natuurlijk rijden we niet in spijkerbroek en T-shirt. Goede motorkleding is in dit seizoen belangrijk. Gewoon: om warm te blijven.

Want als er bij ons slentertempo iets mis gaat, dan stappen we af en wachten tot het over is. Comforttechnisch zijn we dus goed gekleed. Helly – offshore – Hansen maakt perfect isolerende thermokleding. De elektrisch verwarmde handschoenen van Bering komen ook uit de Atlantische visserij. Het bedrijf in elk geval wel. In de kou binnendoor naar Emmerich om daar Glühwein te drinken en Currywurst te eten is altijd top. De alcohol is uit de Glühwein verdampt. Althans; daar gaan we van uit.

De typisch Duitse lekkernij Currywurst heeft de consistentie van gemalen condooms. Het – soort van – gerecht is vet en heet. Dus goed. We zitten lekker achter glas en kijken naar de regen, naar wat natte vlokken sneeuw. Naar de scheepvaart op de Rijn. We voelen ons stoer en tevreden. Als de mannen 1.0 die we zijn. We stappen maar weer eens op. Buiten zet een grootmoederachtige dame iets wat blijkbaar een kleinkind, maar in elk geval een klein kind is op één van de spannen. Doorgaans worden we daar niet zo blij van.

Maar deze grootmoeder weet waar ze haar kleinzoon op zet. Ze komt zelf uit Oekraïne waar Russische driewielers een vrij aanvaard vervoermiddel waren voordat iedereen in pantservoertuigen en ander legertuig rond ging rossen. We vertellen haar trots dat onze van Richard Busweiler geleende Ural helemaal bijna nieuw is, brandstofinspuiting en schijfremmen heeft. Ze blijkt niet zo ‘into techniek’ en haar gedachten dwalen af. Bij het praten over haar vroege thuisland biggelen er dikke tranen over haar wangen. Poetin wordt geen vriend van haar.

Uitgepraat doen we onze handschoenen aan. Behalve Hans. Want Hans had zelf elektrisch verwarmde handschoenen gemaakt met wat spulletjes van Conrad. Er zal wat mis zijn gegaan. Ze liggen smeulend op zijn buddyzit. En in het dekje van zijn buddy zit een vuistgroot brandgat. Verwarmde handschoenen en een verwarmde buddy voor één prijs. Prima. Dat wordt dinsdag even naar Boonstra en Woesthoff bellen… Voor een gebruikte buddy. En er moeten andere handschoenen komen. Het is weer een erg leuke winter.