Je hebt het niet altijd voor het zeggen met wie je omgaat. Ik moest even een stop maken omdat mijn been nogal vettig was geworden. Gelukkig reed ik in een korte broek, dus ik ontdekte het fenomeen voordat de olie op was. Op de parkeerplaats waar ik even wat moest sleutelen stond al een groepje motorrijders. Moderne motorrijders. Op All Road of Adventurebikes. Indrukwekkend! En hyperveilig gekleed ondanks het feit dat de thermometer de 30 graden aan tikte.
Er werd vanaf een afstandje misprijzend gekeken totdat een van de in CE-protectoren gehulde GS (weet je wel wat zo’n ding kost?) piloot samen met een van zijn kompanen naar me toe kwam. Niet om zijn bewondering uit te spreken voor mijn doorleefde driewieler, maar om mijn kleding te bekritiseren. Als er één adventure rijder over de dam is volgen er meer. Ik werd, terwijl ik mijn olielekkage aan het verhelpen was, bekeken alsof ik een wat vreemdachtig diertje was. Want die kleding…. Een korte broek, een T-shirt en sandalen… Iemand schraapte zijn moed bij elkaar en zei bestraffend dat motorrijders zoals ik de zorgkosten onbetaalbaar maakten. Ik keek hem mild aan en zei: “Het is gewoon een zaak van niet vallen. Dat is niet zo moeilijk als je kunt motorrijden. Maar als ik jouw kleding zie, dan heb je weinig geloof in je eigen kunnen.”
Het soort van gesprek bleef verder vriendelijk. Een man ging uitgebreid vertellen dat hij wel veilig, maar toch cool was omdat zijn outfit een scala aan ventilatiemogelijkheden bood. En hij had een speciale, Australische soort van natte shawl om die voorkwam dat hij een zonnesteek in zijn nek kreeg. We begrepen elkaar niet echt, maar er was sprake van een zekere tolerantie. Niets mis met echte motorkleding, maar alles op zijn tijd en zijn plaats.
Dat gevaar en de ziekte- en zorgkosten kwam een paar dagen later helder in beeld. Een kudde Mamils (middle aged men in lycra, wat belegen wielrenners dus) was op pad gegaan in hun typische compacte kudde. Beneveld door oud testosteron waren er twee uit de bocht gevlogen of zo. Racefietserij moet je niet onderschatten. Ze waren zwaar gewond. De krant meldde dat er zes ambulances en een traumahelikopter naar de plaats des onheils waren gestuurd. Plus een paar politie auto’s. Dat kost serieus geld!
Zo’n uitruk hebben ze voor mij nooit hoeven doen, zelfs niet de keer dat mijn CB750 onderuit ging op een dieselspoor. Ik had beter gekleed kunnen zijn, maar met vers asfalteczeem ben ik gewoon naar huis gesukkeld en heb ik mezelf in de ontsmettende verbandspray gezet. Dat deed pijn en liet me nog meer anticiperen in het verkeer nadat de ergste stramheid van de schaafwonden verdwenen was. Voor de rest zijn er in nu net 50 jaar motorrijden wel wat krassen in de lak gekomen. Maar als ik mijn body nu bekijk, boek ik die weg onder ‘patina’. In de sauna bekeek een mevrouw ooit mijn goddelijke lichaam. Ze zag wat oude krassen in de lak. En meldde haar vriendin: “kijk, je hebt ze nu ook als bouwdoos”.
De afgelopen dertig jaar zijn er niet veel schades bij gekomen. Want ik heb toen een keer een interview met een Duitse Motor Grootheid (Klacks) gelezen waarin deze motorgoeroe zijn statement af gaf: “Elke val is een schande”. Als in: “Eigen schuld, dikke bult”. Ik ben het daar bijna mee eens. Want we zijn kwetsbaar en moeten het dus niet van onze ‘rechten’ in het verkeer hebben, maar we moeten zo voorzichtig zijn als een muis onder het aanrecht in een huis war ook drie katten wonen.
Qua kwetsbaarheid verzwakt elk voorbeeld natuurlijk het betoog. Met mijn vorige klassieke zijspancombi heb ik een Deawoetje of zo’n soort Koreaans gebakje total loss gereden. Ik hield er alleen wat spierpijn aan over. Maar we zijn kwetsbaar. En er gaan dingen mis.
Ergens moet daar wat inzitten, want de statistieken bewijzen – of laten in elk geval zien – dat het aantal motorongelukken toe neemt. En dan komt dat door ‘enkelzijdige ongevallen’. Ongevallen waarbij er buiten de buitelaar geen andere betrokkenen waren. En dat komt dan – denk ik – omdat motoren zo snel zijn geworden en omdat heel veel motorrijders hun motor er als ‘lijfstijl’ speeltje bij hebben naast de cabrio, de camper en – daar heb je hem weer – de racefiets. Een racefiets waarmee je je vrienden kan laten zien dat je niet zomaar iemand op een fiets bent, die kan zomaar € 10.000 euro kosten hoorde ik. Die motorrijders zouden baat hebben bij een VRO en iets meer dan de 2D km die ze blijkbaar gemiddeld op jaarbasis draaien.
Maar ik geef ze gelijk, die veiligheidskledingdragers. Ondanks de lange productontwikkelingstijd is zo’n menselijk lichaam gevoelig voor schades. Zo heb ik nu een brandwond op mijn been. En die heb ik omdat ik in mijn korte broek bezig was de bar-BQ te stoken. Het is ook altijd wat.
Als je een pakje sigaretten koopt, staat er op dat het dodelijk is. Dat heb ik bij een motor nog niet gezien. Was voor mij een goede reden om te stoppen met roken. Motorrijden doe ik nog steeds, zijnde 70+. Het roken heb ik nooit gemist.
Maar zelfs met roken kun je altijd nog beginnen! Lekker doorgaan zo. Besteed dat geld maar aan km’s ipv aan tabak. Dan heb je nog heel veel km’s te gaan!
Tja er zijn nu eenmaal twee soorten motorrijders, zij die gevallen zijn en zij die nog moeten vallen.
En natuurlijk gebeurt dat valllen dikwijls aan het begin van je motorcarrière want onervaren en hoe langer je rijdt hoe beter je leert defensief te rijden, je volgt een of meerder VRO’s en je wordt ook voorzichtiger.
Maar wat ze allemaal ook zeggen het blijft heerlijke jknom te doen.
Wij jongetjes stappen tot – zeg maar – ons 35stte nogal eens in de Bokito val. En dan wordt je slachtoffer van je eigen stoerte. En VRO’s zijn top!
.Mooi verhaal Dolf .Ja de naam Klacks heb in de loop van de tijd zelf als bijnaam gekregen .Ben trots mijn bijnaam Ernst Leverkoes. Lange reizen in oude tijden . Groet Martin van die oude Honda.
Als ik aan je denk glimlach ik nog steeds!
Bij de lokale WMO kun je valpreventie aanvragen.
En mensen met een zijspan zijn al aardig goed op weg, 1 zijwieltje hebben ze al.
Stijgende zorgkosten worden overigens niet zozeer veroorzaakt door motorrijders of “dappere stuur Appers” maar door de “fantastische” beslissing van onze overheid destijds om het over te laten aan verzekeraars met winstoogmerk als uitgangspunt.
Het is nu alweer duidelijk dat de zorgpremies voor 2024 opnieuw zullen stijgen…
Ik maak me zorgen over de zorgpremies en praat in princiepe over de roverheid
Tsja, we kunnen wel stoer doen en stellen dat we niet moeten vallen en dat we dat als volleerd motorrijder dat ook niet doen, maar feit blijft dat een ongeluk iedereen kan overkomen en dat het niet altijd jouw schuld hoeft te zijn. Ook al rij je 100 jaar motor in je korte broek, blote voeten en heb je amper schade gehad, toch kan jij morgen ook aan de beurt zijn. En dan ben je vast blij als je wel beschermende kleding aanhad. En nee dat hoeven geen dertig dikke lagen hoog fluoriserende luxe ventilerende multi inzetbare pakken met 358 zakken en sluitingen te zijn, gewoon een leren motorjack volstaat.
Ik vind die anekdotes van ‘ik rij al zoveel jaar in korte broek en sandalen en heb nooit wat gehad’ vallen in de categorie ‘opa rookt al 80 jaar elke dag een pakkie shag en drinkt elke dag een halve fles jenever en hij leeft nog steeds’. Doet het goed aan de bar of op verjaardagen, maar is helaas niet representatief, want de meeste mensen raken wel (ernstig) beschadigd met zo’n levensstijl. Hoe stoer je ook bent, het asfalt/vangrail/auto’s zijn altijd harder dan jij. Dat jezelf dan in de kreukels ligt, is dan maar zo, maar je zadelt ook anderen ermee op (bezorgde familieleden en vrienden, ambulancepersoneel, politie etc en inderdaad de hoogte van de zorgkosten).
Noem mij maar een ouwe zeur, maar het is gewoon beter voor iedereen als je gewoon goede kleding aandoet op de motor.
Dag Henk,
Jouw verhaal en kijk op het niet – of wel hebben van bescherming, is een duidelijk en verstandig verhaal. En ik kan mij daar goed in vinden, maar niet helemaal. Tenzij ik zou vinden dat mijn levensmissie zou zijn om te overleven – iets wat iedereen die wat verder kan denken als volkomen zinloos zal beschouwen. Of leef om elk mogelijk ongerief te voorkomen, dus leven met de rem er op. Mijn levensmissie is veel meer om te ‘beleven’ en mij nadrukkelijk minder bezig houden met de ‘what if’ scenario’s. Ik hoop dat het mij nooit overkomt, een lang en bijzonder pijnlijk helingsproces als gevolg van een schuiver. En daarom rij ik praktisch altijd defensief. Maar ik laat mij evengoed niet ontnemen om van elke dag te kunnen genieten. En daar hoort altijd een zeker risico bij. Inderdaad, ‘mens, durf te leven’. Op het moment dat ik denk dat ik deze protectie (heb leer en textiel) werkelijk nódig heb voor mijn veiligheid, stop ik met motorrijden. Want ik ben niet gek.
Dan bedank ik de Staat voor mijn in diensttijd opgedane groot rijbewijs en koop ik een DAF 328. Dan is de wereld mijn kreukelzone. Laten we maar dapper doormodderen
Ooit ging ik met 65km/u gruwelijk onderuit, gekleed in Belstaff jas en broek en houten klompen. Ik mankeerde niets ondanks het gebrek aan bescherming. Jaren later stap ik, stilstaand, van de motor af, compleet uitgerust in BMW motorkleding met dito laarzen met bijbehorende serieuze (want BMW) valbescherming. Ik glijd daarbij uit over een laagje zand en breek mijn middenvoetsbeentje. Je hebt soms van die dagen…….
Je kan er dagen over filosoferen. Maar shit happens. Of niet. Maar houten klompen zijn geregistreed ARBO veiligheidsschoeisel. Dus je was heel goed bezig!
Zo kwam ik met mijn motor thuis van mijn werkstek. Onze kinderen, toen nog iets van 4, 7 en 9jaar stonden alweer klaar om samen met mij op de motor een rondje om het pleintje bij ons voor het huis te rijden. Een buurvrouw met twee kiddo’s uit dezelfde leeftijdscategorie kwam belerend en met dedain naar mij toe en zei met langgetrokken afkeurende uitspraak: “Leeevensgevaarlijk wat jij doet”.
Ik beaamde dat er bij omkiepen bij stapvoetse snelheid inderdaad schrammen en builen zouden opduiken. Maar ik wees haar met kerende post ook op dat ik vaker waargenomen had dat zij haar kiddo’s los in de auto had zitten waarbij ze bij 80km/uur op de lokale B-weg, als waren zij chimpansee Judy van de vroege Jungle arts Daktari, rechtop tussen de stoelen stonden. Ik vroeg of ze het zich voor de geest kon halen, als zijzelf bij die snelheid ergens met de auto achterop knalde, hoe haar kinderen dan eenparig versneld t.o.v. de auto naar voren zouden kogelen en op het dashboard te pletter zouden slaan. Of, als ze al over die hindernis heen zouden vliegen, ze de voorruit er met bravoure uit zouden koppen en dat ze dan op het wegdek wel het heden voor het hiernamaals zouden verruilen. Daar hruwelde ze van en had ze niet van terug. Mijn voorspelling werd mild bewaarheid toen ze slechts al in het woonerf alhier een noodstop moest maken en, jawel…., hun jongste tussen de stoelen door in rechte lijn onvertraagd op het dashboard klapte. Blauwe plekken, een potsierlijke bult op het voorhoofd een bloedende lip en een zoekgeraakte melktand waren het gevolg. Voortaan zouden de kinderen goed vastgesjord zitten. Ik vroeg naderhand voorzichtig of ze misschien overwoog haar kinderen beschermende motorkleding in de auto aan te trekken. Dat deze vraag de verhoudingen over het kookpunt zou jagen behoeft niet veel inzicht 😂.
Het is allebei niet goed hè. Een van de redenen dat het aantal verkeersslachtoffers zo drastisch is gedaald de laatste 40 jaar, is door invoering van allerlei veiligheidsmaatregelen (rond 1980 ruim 3.000 doden, laatste jaren rond 650 met meer mensen). Dus het is gewoon veiliger (= beter voor jouw toekomst) om kindertjes vast te zetten in de auto en goede kleding aan te doen op de motor.
Je kunt idd conflicten beter vermijden dan uitlokken….
Deze zomer werd ik (69) door een lid van het ‘lifestyle-gilde’ aangesproken op mijn korte broek en bootschoenen. Nu is een motorfiets geen boot, maar die ongelijkheid kwam hij niet duiden. Nee, het had te maken met mijn “onverantwoorde” kledijkeuze. Overigens weten wij hier allemaal wel hoe of die opmerkingen praktisch nooit loskomen wanneer je een ordi lange broek draagt. Maar goed, ik poogde deze mijnheer enigzins te kunnen geruststellen toen ik hem vertelde dat ik in de wintermaanden toch echt wel wat meer gekleed rondreed… Maar zag aan zijn gezicht dat dit slechts zijn verwondering verplaatste. Beslist andere wereld.
Soms slaat de Wijsvingerbrigade genadeloos toe!
😂
Dolf, ondanks ons kleine leeftijdsverschil, snap ik je insteek.
Noemt het “buiten-Randstedelijke-nuchterheid”, want je treft het vooral in Noord en Oost Nederland..
Gewoon in korte ‘box’ en klompen op de brommer, en als dat niet kan of past heb je de verkeerde brommer gekocht..
Veel van mijn brommers zijn zo oud en komen uit een zorgeloos tijdperk, dat de klompen een welkome uitbreiding zijn als extra remschoenen in deze huidige gestresste ABS-tijd…
Vooral een kwestie van anticiperen en rustig aanremmen, zoals een olietanker dat ook doet als Cornwall gepasseerd is en Rotjeknor op de radar verschijnt…
Wij in WestFriesland en de Kop van NoordHolland hebben dezelfde insteek…
Deze dame reed ook op slippertjes en een zomerhemdje even een rondje op de ’77 Z1000.
En ik zou dat zo weer doen.
Gevallen ben ik in mijn motorrijdende carrière maar twee keer, beide over een olievlek op het asfalt en bij geringe snelheid.
Buiten de schrik en een afgebroken spiegel was een geen schade.
Tegen de 200 kmh (flitspalen waren er niet zoveel toen) op de linkerbaan een inhalende Mercedes Diesel ontwijken ging me toen ook gemakkelijk af…
Die ging een vrachtauto inhalen met 2 a 3 kmh verschil…
En keek niet maar zette het ding spontaan voor mijn voorwiel.
De redresseer strook was breed genoeg om de kofferbak en de uitstekende spiegels te ontwijken.
Oma leeft nog altijd…
Stoer hoor oma. Je kan ook gewoon stellen dat het niet zo heel verstandig was om met 200 een paar wagens in te halen op die manier en dat je gewoon ontzettend veel mazzel hebt gehad. Heb je weleens gezien hoe iemand eruit ziet als ie met 200 op een Mercedes diesel/vrachtwagen/vangrail is geklapt?
Achteraf gezien dan toch, ik heb nergens gezegd dat ik nog steeds met 200+ op de brommer over de wegen toer.
Sterker, door een auto-ongeval buiten mijn schuld (stond stil bij een verkeerslicht) rijd ik geheel geen motor meer.
Maar oma mag toch eens dromen van vervlogen tijden (40 jaar terug)
Daarbij stip je nog iets aan dat ook aan veel ongevallen ten grondslag ligt; mensen die onvoldoende uit hun doppen kijken. Ook al hou je je aan de toegestane snelheid, dan nog kunnen zulke situaties zoals je beschrijft ontstaan. Nu wordt vaak naar het mobiele speeltje gewezen als reden van (bijna) ongelukken, maar ondergetekende, die veel op de weg zit, kan uit empirische waarneming vertellen dat al ruim voor dat mobiele tijdperk dingen net wel of net niet goed gingen omdat de bestuurder de aandacht ergens anders of er totaal niet bij had…
Opletten is overleven
Wat is veertig jaar nou helemaal en oma’s waren alleen vroeger oude dames meisje!
Nee. Wel iemand gezien die door e voorruit van een Volvo was binnen gekomen. Hij was een heel eind gekomen!
Tsja. Toen reden we gewoon bijna altijd vol gas…. Een beetje mazzel helpt. Maar dan zit je beschermengel wel met verstuikte vleugels op een dakgoor uit te hijgen
Dat dus. Voor een noodstop op zijn zijklepcombinatie moet ik gewoon een minuut of wat uittrekken. Maar ABS vind ik wel listig!
Alle schoonheid zit van binnen Rolf🙄
Yep! Maar ‘t oog wil ook wat!
rip ernst leverkus….
En dat was een heel fanatieke!