Vakantie in eigen land – Column

Hij is weer voorbij….

… die mooie zomer. Denk aan Gerard Cox en het ‘lalalala’ koortje. Die zomer was hier anders dan andere keren omdat onze hond intussen zo krakkemikkig is dat we hem niet uit wilden besteden noch mee nemen. En dan bof je als je in Gelderland, tegen de Achterhoek en vlakbij Duitsland woont. Dan zoek je je vertier in dagtoerisme. Dat doe je dan samen met je Lief. Of in je eentje. Op de motor.

Dan kun je je navigatie op slingerroutes zetten of gewoon net ‘s vroeger bedenken “Ik ga ongeveer die kant op en ga willekeurig om en om links en rechts af.” Hier in het oosten hebben we nog 300+ km onverharde openbare weg, en daar telt het links rechts verhaal gewoon mee. Maar het kan tot milde verrassingen leiden. Als je laatste ‘links’ geen doorgaand pad maar een soort oprijlaan 1.0 naar een authentiek uitziend ouder gebouw blijkt te zijn.

Geen verlaten ruïne of zo, maar wel met indicaties dat er de laatste twintig-dertig jaar niet veel aan onderhoud is gedaan. Omdat er verder geen plan is besluit je om te draaien voor een volgende ‘links’ of ‘rechts’. Op dat moment komt er, alsof hij Max Verstappen in zijn kwalificatieronde is, een vrij massief ogende hond XXL de hoek van het pand om racen. Blaffende exemplaren bijten niet. Deze blafte niet, maar sprong met zijn voorpoten tegen mijn dij omhoog en gaf me met een tong van een metertje of twee een enorme lik over mijn gezicht. Een jethelm geeft weinig full face bescherming. En het beest stonk uit zijn muil.

Van achter de hoek van de voormalige boerderij riep iemand in onverwacht ABN “Nero! Dom beest! Kom hierrr! Nero stapte van me af en racete terug waarbij hij wat blijkbaar zijn baasje was bijna omver kegelde. Dat baasje bleek niet alleen in zijn accent Randstedelijk, maar ook in zijn verschijning. Zoals NRC lezers, Volkskrantlezers en TV kijkers weten is gender gedoe in het westen nogal actueel. Maar de persoon die me tegemoet liep glimlachte vriendelijk en in het oosten staan we open voor nieuwe ontwikkelingen.

Lang verhaal kort: Ik was op eigen terrein. Maar dat was niet erg. En de hond had al een afspraak bij de lokale mondhygiëniste/de dierenarts. “Nero is dom, maar oud en lief. En soms denkt hij dat hij nog een puppie is. Ik denk dat zijn vorige baas ook een oude motorfiets had en dat hij daar goede herinneringen aan heeft.” Nero had zich weer present gemeld en zat tevreden hijgend te kwispelen.

Motorrijden doe ik bij voorkeur alleen. Als je alleen bent, dan ben je meer naar buiten gericht en je bent voor dat ‘buiten’ niet bedreigend. Dat hangt natuurlijk een beetje van je baardgroei, zonnebril, tattoos en het soort motor waarop je rijdt af, maar in grote lijnen is de kans op onverwachte prettige ontmoetingen aanzienlijk. Ik kreeg koffie aangeboden. En een natte doek om mij gezicht schoon te vegen.

Mijn gesprekspersoon meldde dat het pand en perceel recente erfstukken van een vergeten oudoom waren. Dat de huidige stand van zaken voornamelijk bestond uit het inventariseren van de boedel. Wat – met en verbaasd schouderophalen en handgebaar – wat moet je nu met een oude, kapotte tractor die al eeuwen buiten stond?! En een kapotte Toyota? En je wilde niet weten wat er in de schuren opgeslagen was!”

De romanticus in mij droomde van verstofte Vincent HRD’s en Knuckleheads op platte banden… Niet dus. Maar de vrijgezelle overleden oudoom had wel een enorme hoop zooi verzameld. Ik adviseerde mijn gastpersoon er gewoon een brocante uitverkoop van te maken. “In het westen zijn jullie immers gek op dat oude spul?” Met twee handen voor de mond geslagen riep de nieuwbakken huiseigenaar M/V of waddannook: “Maar dat is een FANTASTISCH idee !!!” Ik hoorde de uitroeptekens stuk voor stuk. Het was dus een heel goed idee. Oude zinken wasteilen en tobbes zijn top!   

We namen afscheid en na nog wat links rechtsen kwam ik in de buurt van Winterswijk. Daar zit Roel Donatz met zijn motorzaak. Roel is een gedreven techneut. Hij heeft zich voornamelijk gespecialiseerd in reparaties en onderhoud aan moeilijke/zeldzame motoren en was denk ik een van de eersten die Tsjechen en Slowaken gelukkig maakte door ze van klassieke Jawa’s te voorzien. Als hij motorfietsen te koop heeft zijn dat doorgaans erg hebberig makende exemplaren. De winkel was gesloten. Ik keek wat naar binnen. Stapte weer op de brommer en besloot weer huiswaarts te gaan.

De Stelvio en Noordkaap zijn natuurlijk toeristische toppers. Maar dansen op de Gelderse en Overijsselse secundaire- en tertiaire wegen doet er niks voor onder. En is veel rustiger… En ik ga nog wel een keertje terug naar Winterswijk, de plaats die van westerlingen doorgaans de klemtoon op de verkeerde lettergreep krijgt.

Mijn Lief was op haar volkstuin bezig geweest.

We bespraken de prettig rustige dag en besloten de vakantie te vieren met een wandeling naar Het Schilderij, de uitspanning een meter op 800 van huis. In de terrastuin van Het Schilderij waan je je in Zuid-Frankrijk. De bediening is vriendelijk. De serveerster sprak gewoon Nederlands en wist alle soorten wijn en bier en geschonken werden. Het eten was eerlijk, lekker en redelijk geprijsd.

We staken onze sigaren op en vroegen om koffie.

Vakantie in eigen land hoeft geen straf te zijn.