Uit de krant… – column

Met 50+ jaren motorrijden achter de rug besef ik dat alles eindig is. Zo zal er ongetwijfeld de dag komen dat ik mijn been niet meer over de buddy krijg of met een nieuwe motorfiets thuiskom, terwijl ik alleen maar sigaren ging halen.

Met al die jaren achter me ben ik een trouwe lezer van papier gebleven. Er is nu zelfs meer tijd om meer kranten te lezen.

Eén van die kranten is De Gelderlander. Daarin staat de hartveroverende rubriek ‘Lezers helpen lezers’. In die kolommen staan berichten als: ‘Ik heb een mooie eiken wandkast. Die mag gratis opgehaald worden. Wel met een paar sterke mannen komen. Hij staat op de derde verdieping.’ Of: ‘Voor de liefhebber: tien albums met suikerzakjes en een verzameling balpennen (ca. 2000) met reclame.’

Omdat ik nieuwsgierig was en ben omtrent wat er met een ex-motorrijder gebeurt die zijn laatste motorfiets na het stoppen met rijden heeft bewaard, stuurde ik een oproep naar die rubriek.

Als reacties kreeg ik een aantal berichten van mensen die hun motor aan me wilden verkopen en een paar vragen of ik kapotte motorfietsen – gratis – kon repareren. Maar er zaten ook pareltjes tussen. Zoals het bericht dat ik van Anja kreeg over overbuurman Jan. Jan bleek een glasheldere 98-jarige met bijna een eeuw aan herinneringen en de bezitter van een motorrijbewijs sinds 1947. Bij dat rijbewijs waren ook alle andere categorieën afgestempeld. Zoiets zou in onze perfect geregelde digitale wereld natuurlijk nooit meer mogelijk zijn.

Jan was in de techniek gegroeid tot fijnmechaniker bij het ooit roemruchte Daalderop. Hij was ook de bouwer van een volautomatische eendenuitboedmachine en heeft een hoop compressoren gemaakt. En hij heeft nog veel meer gedaan. Motorrijden dus. Jan bezocht 33 TT’s en reisde met zijn vrouw achterop door Europa, met uitzondering van Engeland. Daar wilde zijn vrouw niet naartoe, omdat de Britten aan de verkeerde kant van de weg rijden.

Via een te langzame CZ, naar een snellere 350 cc Jawa twin, een heel veel lawaai makende Norton Dominator en een BSA kwam Jan op een BMW R50, die later werd ingeruild tegen een BMW R75/5 uit 1971. Toen het motorrijden stopte, werd die boxer in de schuur gezet, waar hij droog stof ging vangen. Voor ons bezoek is het stof eraf gehaald.

En zoals dat bij oude BMW’s normaal is: onder alle neerslag der eeuwen kwam een BMW tevoorschijn die na een professionele poetsbeurt gewoon weer de showroom in zou kunnen. Niet op de eerste rij, maar toch…

Je vraagt een bijna 100-jarige niet naar exacte ‘wanneers’. Maar de kentekenplaat is er nog eentje van voor het GAIK-tijdperk. Die oude, heel grote, helemaal gele platen mochten tot 2000. Maar de 750 cc boxer had lang voor die tijd zijn vooralsnog laatste rit gemaakt.

Stilstand is achteruitgang
Natuurlijk heeft zo’n schone slaper een hoop TLC nodig om weer wakker gekust te worden. Een setje nieuwe banden, een luchtfilter, een accu, een grote beurt. Het verval wordt optisch alleen nadrukkelijk duidelijk gemaakt door de totaal verzompte benzineslangen, die een soort deegachtige substantie hebben gekregen. Ouderwetse echte benzine blijkt op termijn net zo min rubbervriendelijk als het nieuwe accijnssap. Maar je moet er meer geduld voor hebben.

Maar al met al gaat Jan nog regelmatig zijn schuur in. Om naar de BMW te kijken. En te denken over vroeger.

Maar vroeger is voorbij. Nu is nu. Gelukkig is de toekomst voor de R75/5 geborgd. De twin wordt helemaal in orde gemaakt en gaat naar een kleinzoon van Jan. Die heeft wel beloofd dat de BMW in de oude schuur blijft wonen, zodat Jan er af en toe naar kan blijven kijken.