Toyota Starlet 1.3i Sport. Een lustrum vol plezier en vertrouwen

De klanken van Waterstad FM galmen uit de blikkerige speakers in de Starlet. Een mooi, waterig zonnetje versterkt de stemming aan boord van de 27-jarige Toyota. Ik heb het naar mijn zin in de hondstrouwe Japanner, die dit jaar een heus lustrum bij ons viert. De dag kan niet beter beginnen.

De rode Toyota heeft de periodieke keuring weer zonder noemenswaardig technisch gedoe doorstaan. Natuurlijk: op sommige deeltjes kan wel eens wat sleet komen. Of ze worden aangetast door het bruine monster, dat soms dienstdoende onderdeeltjes met pensioen stuurt. Ondanks enkele anti-roestbehandelingen en herstelwerkzaamheden die dankzij Auto Verhaag, de nodige eigen huisvlijt en de schadehersteller op de hoek goed verliepen blijft roest bij een auto van 27 jaar jong een aandachtspunt. De dorpels zijn aangepakt, en nu vroegen de chassisbalken om een beetje hulp en een verse laag tectyl. Niks nieuws onder de zon dus, maar wél bijhouden. Doe je dat niet, dan gaat de boel snel van je af.

Qua technische betrouwbaarheid is de Toyota Starlet echter niet bij te houden. Weinig moderne auto’s zijn zó bedrijfszeker als deze Toyota, die al bijna 260.000 kilometer en 27 jaar lang de definitie van technische kwaliteit definieert. Ook tijdens de beurt met APK bij de uiterst deskundige mannen van Auto Verhaag blijkt het weer. Een controle op klepspeling is voor de vorm, want dat fenomeen treedt nauwelijks op. De olie is nog steeds mooi schoon, de koelvloeistof komt na iedere ronde door de motor en radiateur weer keurig terug in het reservoir, waar geen druppel condens valt te bespeuren. Of een oliefilmpje, wat kan duiden op beginnende problemen met de kop. Niets van dat alles.

De thermostaat was wél aan zijn einde, de koelwatertemperatuurmeter schommelde nogal tussen 50 en 90 graden. Een nieuw onderdeel van nog geen twee tientjes zorgt ervoor, dat de temperatuurhuishouding van de oer- en oersterke 2E-E twaalfklepper stabiel blijft, en daarmee onnodige motorslijtage wordt voorkomen, voor zover slijtage van deze Toyota-techniek al mogelijk is. Het is precies zoals Daniël Verhaag het zo mooi zei: “In de Opel investeren? Vanaf nu niet meer doen, besteedt dat geld maar aan de Toyota. En dan hou je nog over ook.” Ook Ron Moës heeft het mij al meerdere keren verteld. En naar hen luister ik, ik neem ze uitermate serieus. Want verstand van zaken.

Natuurlijk is er vers fruit in de vorm van olie en een paar filters. En over vers gesproken: de techniek voelt fris, schakelen verloopt nog steeds exact en zonder merkbare speling, De afdeling niks-aan-de-hand blijft gewoon doen wat hij moet doen. Oer nuchter, zonder hem te verzoeken, maar hondstrouw doet hij zijn werk. En over hondstrouw gesproken: de Starlet vindt het fijn om af en toe even lekker uitgelaten te worden. Even de beentjes strekken, en na een goede warming-up laten zien hoe fit hij nog is.

Ik schreef vaker over mijn Toyota Starlet 1.3i Sport. Hij hielp ons regelmatig even uit de brand, zeker als de auto voor dagelijks gebruik weer eens kuren had. Ja. Ik had dat bij de Citroën, die na dik twee ton aangaf het welletjes te vinden en zijn pensioen Oostwaarts te willen gaan vieren. Dat afscheid viel zwaar. De Lancia? Bewierrookt tot en met, totdat er ineens een offerte van €4.000,– aan reparatiekosten kwam. Oók met zijn Nederlandse pensioen inmiddels, hij slijt de dagen in Griekenland. En de huidige gezinsauto? De Opel heeft net 150.000 km achter de kiezen, rijdt voortreffelijk, maar weer is het de techniek die een vroegtijdig afscheid niet gaat voorkomen. De koek is op, nu al. Denk niet dat ik de auto’s als een beest behandel. Integendeel. Onderhoud, rustig de vloeistoffen op temperatuur, noem het maar op: ik koester zeker in technische zin al sinds het behalen van mijn rijbewijs iedere vierwieler die ik heb. Niet alleen in woord, maar ook in daad.

Dat doe ik zeker bij de Starlet. De probleemloze heeft het afgelopen lustrum natuurlijk wel enige duit uit het budget gehaald. Vooral voor regulier onderhoud, met af en toe een reparatie van slijtage delen, of het vernieuwen van een stukje remleiding. Ja, tijdens het eerste jaar moest er wat achterstallig onderhoud verholpen worden. Met liefde. Maar verder: dit dingetje is zó goed, en geen enkele auto bood mij tot dusverre meer plezier dan de Toyota. Niet alleen omdat je er altijd van op aan kunt, ook vanwege het kordate en speelse gedrag dat hij onderweg laat zien. Het onderweg, waarbij de 27-jarige ook nog fluitend meekomt.

Onlangs merkte ik het weer. Een brandend motormanagementlampje van de gezinsauto dirigeerde mij richting de Starlet, voor een afspraak 60 kilometer verderop. Het lampje was vervelend, het vooruitzicht op een lekkere rit met de Starlet niet. De zon scheen vredig, de Toyota kraaide het uit van plezier, huppelde met zijn straffe demping mee op het ritme van een mooie dag die in het verschiet lag. Met het anti-establishment dat in alles establishment is. Omdat de Starlet qua betrouwbaarheid bijna iedere medeweggebruiker in de schaduw van zijn compacte afmetingen zet.

In al zijn bescheidenheid maakt hij mij nog steeds steeds blij. Hij biedt altijd uitkomst. En is meer dan een reservist. Gewoon. Omdat hij doet wat er van hem wordt gevraagd. En dat doet hij graag, zolang je hem maar een beetje TLC geeft. Hij is zeventwintig jaren jong. En hard op weg naar de internationale klassiekerleeftijd. Met een gemak zoals je zelden ziet. Hij heeft nog zoveel te doen. Hij is er klaar voor. Deze Toyota is nog lang niet toe aan een toontje lager. De Starlet is mijn beste koop ooit.