Toen we nog op vakantie mochten… – column

Na vierhonderd kilometer door de regen ben je minimaal blij, hoe goed moderne motorkleding ook is. Bij onze gîte liep het regenwater van de stenige oprijlaan omlaag als een dapper bergbeekje. We reden stroomopwaarts en stalden onze paarden in de stal. Het echte paard dat daar blijkbaar ook voor de regen schuilde bekeek het geheel argwanend.

We kleedden ons zover mogelijk uit als betamelijk was en begroetten de kasteelvrouwe die naar ons toe waadde. Ons onderdak was dik voor elkaar en we trokken strootjes om te lijken wie er het eerst onder de douche mocht. De boiler aan de muur was indrukwekkend, maar het idee was dat de verliezer toch onder koud water zou komen te staan. De winnaar ging blij naar boven. Na een poosje hoorden er een enorme dreun en daarna een gil. We gingen dus maar eens boven kijken.

Onze heetwaterwinnaar was bij het verlaten van de douchecabine blijkbaar op een superglad antislipmatje gestapt en onderuit gegaan. Ah, dat was die klap dus. Cora repareert in het dagelijks leven mensen en werkte een blijkbaar standaard vragenlijstje af. Ze concludeerde: “Gebroken of geneusde ribben. Pijnlijk, maar niet erg.” Het slachtoffer was het daar maar gedeeltelijk mee eens. Daarna mochten we op Cora’s gezag het druipende lijk optillen en op bed leggen. Tijd voor overleg. En een borrel.

De eerste belangrijke conclusie was dat de volgende badderaar wat voorzichtiger uit de douchecabine zou moeten stappen. Plan twee was te bekijken of we ons slachtoffer weer mobiel konden krijgen. Niet binnen een week of twee, maar ‘ZSM’. Onze kasteelvrouwe werd geïnformeerd over de stand van zaken en schrok op gepaste wijze.

Maar haar oom was de lokale apotheker, en ze zou hem direct bellen. Wat later stopte er een gebutste grote Peugeot voor het pand. Daaruit stapte een magere, grijsharige man wiens melkwitte benen onder een paarse kamerjas vandaan staken. Oompje had haast gemaakt. Hij drukte, klopte, palpeerde en vroeg. En verdween weer met wapperende jaspanden. Een uurtje later was hij terug. Beter gekleed dan daarvoor. De blijkbaar homemade pijnstillers zaten in een gelatine omkasting en hadden vorm en formaat van kleine doosjes schoenpoets. De ambachtelijke zetpillen zagen er uit of ze voor een volwassen os waren gemaakt.

Het idee was: nu twee pillen, voor het slapen zo’n megazetpil, morgenochtend een pil, morgenmiddag een pil en voor het slapen weer een insteker. De volgende middag was ons slachtoffer veranderd in een dynamische, ondernemende superman. We besloten de zaak te kappen en naar huis te gaan. Dat ging probleemloos. Toen de pillen op waren kwam er een serieuze terugslag.

Cora had trouwens een pil achtergehouden om op haar werk te laten analyseren. Uit beroepsmatige interesse. De medicatie bleek sterk genoeg om elke recent overledene de triathlon te laten winnen. Handig zo’n oom in de familie.