CHIQUE DU FRIEMEL, ZO U WILT
Want luxer werd het niet in de showrooms van Renault, tussen 1979 en 1984, van waaruit de originele Fransen deze schitterende poging deden om die vermaledijde Duitsers naar de gründliche kroon te steken in de Oberklasse. Ook toen zwaaiden onze oosterburen al arrogant de scepter in dit segment. Potentiële klanten stortten zich als lemmingen op het bekende aanbod van BMW, Audi en in iets mindere mate op dat van Mercedes-Benz en zagen door hun oogkleppen deze sjieke bolide volkomen over het hoofd. Rücksichtslos.
FOUTE DERRIÈRE
Zijn kont, dat bleek het probleem. Mooi, zeker, en ook nog erg handig. Maar helaas toch wat té onderscheidend voor de behoudende clientèle in deze klasse. Die wilden namelijk helemaal geen vijfde deur, maar een traditionele kofferklep. Niet erg ruimdenkend, letterlijk. De bagageruimte in de 30 was inderdaad enorm ruim, maar de toegang ertoe ook en dat praktische feit riep nogal wat weerstand op. In tegenstelling tot zijn stroomlijn, maar daar hadden de conservatieve Duits-dwepers geen enkele boodschap aan. Des te meer aan status en dat werd Renault’s prachtige topper niet gegund. Het weerhield de volhardende Fransen er trouwens geenszins van om het een decennium later doodleuk nog eens te proberen met de 25. Maar ook die beauté lukte het niet de Germanen te tackelen.
ONDERSCHEIDENDE EEND IN DE BIJT
De Renault 30 TX viel op een uiterst aantrekkelijke manier uit de toon tussen zijn meer traditionele concurrenten. Joie de vivre, typisch Frans en een prachtig ontwerp van Juchet Gaston. Dat typisch Frans gold ook zeker voor zijn comfort. Daar hadden de Fransen een naam te verliezen, maar de Renault 30 TX hield deze moeiteloos hoog. Met verve zelfs. De uiterst comfortabele vering, de dekbeddikke velours, of desgewenst lederen bekleding van het ruime meubilair en de afwezigheid van hinderlijke rol- en rijgeluiden in het interieur en vooral luxe als elektrische ramen voor, centrale vergrendeling en een van binnenuit verstelbare buitenspiegel maakten de belofte van een topklasse automobiel volledig waar. Uiteraard mede dankzij zijn voortreffelijke PRV V6 in het vooronder, die zijn debuut beleefde in Peugeot’s 504 Coupé. Voor het eerst sinds WOⅡ had Renault weer een groot zescilinder model in de prijslijsten staan. Het 2664 cc metende en zijdezacht lopende blok leverde zo’n 130 pk in de standaard Renault 30 TS. In dit latere topmodel Renault 30 TX liep het vermogen door het brandstofinjectiesysteem op tot 144 pk. De onderkant van het gamma werd al vanaf 1975 gevormd door zustermodel 20, dat uitsluitend leverbaar werd met viercilinder motoren en herkenbaar was aan de enkele koplampen, in plaats van de vier ronde exemplaren in de grill van de Trente.
EEN LUXE PROBLEEM
Want ondanks alle luxe aan boord, zijn zonder meer fijne rijeigenschappen en aantrekkelijke verschijning durfden maar weinigen het aan in deze klasse. Bang om beschimpt en bespot te worden door meesmuilende vrindjes met een ster, een gestileerde propellor of vier ringen in hun grill. Geen status, dat was het probleem. Bijna dodelijk, in de Oberklasse. Toch vonden nog ruim 40.000 stuks van deze Renault 30 TX hun weg naar een dappere en goddank andersdenkende eigenaar, voor in 1984 het doek definitief viel en de Renault 25 deze subtopper opvolgde. Le roi est mort, vive le roi!
Precies wat Bart schrijft, Audi mocht nog lang niet mee doen in de Überklasse. En roesten deden ze allemaal in die tijd.
Ik heb 2 R30’s gehad. eerst een TS en later een TD. De TS is nog steeds de fijnste auto die ik ooit gehad heb. N a 2 ton was hij echter onder me weggeroest, De TD na 165000 km heeft zichzelf opgeblazen.
Wegligging was geweldig, en 170 km/u kon je lang volhouden.
Jammer, ik zou zo’n wagen nog wel willen hebben.
Fantastische auto, inderdaad totaal miskend.
Het is alleen niet zo dat de Duitse Drie toen dominant waren in de Oberklasse. Audi kwam net kijken en werd pas in de tweede helft van de jaren ’80 Salonfähig. Mercedes en BMW wel ja. Maar ook merken als Jaguar, Lancia, Saab, Volvo, Peugeot, Citroën, Fiat, Opel eisten zo hun deel van de taart op. De Renault 25 was overigens wel een succes, populair in binnen- en buitenland. Diens opvolger, de Safrane, was op zich ook nog wel een bestseller, zeker voor Franse begrippen. Daarna was het helaas uit met de pret. De enige die nog serieus meedeed was de Espace. De onnavolgbare Vel Satis heeft helaas niet het succes gebracht wat ie verdiende.
De mensheid doet zich, wat mij betreft, ernstig tekort door alleen maar naar de Dikke Duitse Drie te kijken. Zeker tegenwoordig; alle factoren waarop deze wagens zich onderscheidden, zijn inmiddels wel ingehaald door de meeste andere fabrikanten, alleen, inderdaad, het imago rest hun nog.
Het PRV-blok liep in zijn beginjaren zeker niet zijdezacht maar had de reputatie zowel onbehouden als lusteloos aan het werk te gaan. Hij klonk ook niet lekker en de carburateurversies waren enorme zuipschuiten. Op de lekkere stoelen na was het interieur zonder enige fantasie ontworpen en de afwerking verschrikkelijk. Hij roestte echter minder hard dan andere modellen van de Regie Renault, toen nog een staatsbedrijf. Na de facelift van 79 volgens mij werd het beter en een 20 met een diesel was een fijne auto maar toen wilde ze al niemand meer hebben. De opvolger 25 was in alle opzichten stukken beter en verkocht ook redelijk
Onderscheidende auto inderdaad.. Maar wat een roest bakken…
De Duitse Uberklasse was echter alleen voor BMW en Mercedes in die tijd.
Audi was nog lang geen top merk, maar een dure Volkswagen met het zelfde roestprobleem als de Franse en Italiaanse concurrenten.
Wij hadden eerst de 30 t’s en later de Tx het waren heerlijke auto’s om op vakantie te gaan en ook snel.