Proefrit met pech, een leven lang Alfa Romeo

Ga naar een verjaardagsfeestje waar menig autoliefhebber is. En je hoort de mooiste verhalen. Zo was ik bij een door mij zeer gewaardeerde vriend uit de klassiekerwereld, en zijn broer kwam over vanuit de Achterhoek. Beide broers groeiden op in Fryslân, en werden overgoten met bakken vol autoliefde.

De broer van de jarige (we noemen vooralsnog even geen namen) is al een leven lang fan van Alfa Romeo, en kent dezelfde mensen uit het wereldje als ik. Die Alfa Romeo wereld is klein, maar hecht, dus de kans dat er diverse raakvlakken ontstaan tijdens een gesprek (met een pilsje en een sigaretje) is groot. Bekenden worden op een leuke manier met elkaar besproken. De foto’s van elkaars auto’s worden rap uitgewisseld, de voorkeuren worden op een mooie manier van elkaar gewaardeerd. En de anekdotes zijn smakelijk. En soms ook pijnlijk.

Ik vertel het verhaal over de gevoeligheden van de boxermotoren van destijds. Ooit zat ik in een memorabele club nieuwbakken adviseurs, die in Den Haag twee keer twee weken een intensief trainingsprogramma volgden. Dat heette inwerken, voorbereiden en klaarstomen. We hadden een geweldige groep. De serieuze lessen en trainingen werden niet zelden afgewisseld door lachsalvo’s, waarbij de tranen soms over de wangen liepen. Nóg diepen we wel eens verhalen uit die volstrekt andere tijd op, en dan is de lol onbekommerd.

Dat lachen verging één van mijn nieuwbakken collega’s, toen hij een Alfa Romeo 33 Imola als voorlopige leaseauto kreeg, de Italiaanse blitskikker was een voorloopauto. Hij vertelde dat een Alfa hard kon en dat wilde hij niet lang na de koude start uitproberen. Als je nu iets niet moet doen met de aloude Alfa-boxermotor, dan is het meteen vol gas geven voordat de vloeistoffen op de juiste temperatuur zijn. Gewoon, minstens een kwartier warm rijden. Helaas was dat advies aan dovemans oren gericht, en binnen de kortste keren liep de motor heel beroerd. Sterker: het was einde verhaal. Mijn nieuwbakken collega en Alfa: het huwelijk stierf een vroege dood.

Dat Alfa-huwelijk leek ook de man op de gezellige verjaardag aan de neus voorbij te gaan. Hij vertelde, dat hij een auto wilde inruilen bij een handelaar in Cornjum, boven Leeuwarden. Hij was in de regio een man van naam en faam vanwege de eigenzinnige en markante manier van zaken doen. Ongepolijst, goudeerlijk. Ik kwam daar zelf ook wel eens. De broer van de jarige vertelde dat hij daar een Citroën wilde inruilen, maar dat de eerste reactie van de handelaar op zijn zachtst gezegd niet echt enthousiast was. “Geen denken aan eigenlijk, wat mut ik d’r met. Maar….ik heb nog een Alfasud Ti staan. Daar mut ik fanaf.” Zo gezegd zo gedaan. De proefrit werd geregeld, maar na tien kilometer gaf de Alfasud de geest. Het euvel bleek iets kleins te zijn, een haperende rotor was de boosdoener. Bovendien was na die eerste paar kilometer de koopbeslissing al genomen, want de eerste rij indrukken van de Sud waren onuitwisbaar. De wegligging, het bochtengedrag en Het mankement aan de Sud werd verholpen, en de auto ging niet veel later over naar de nieuwe eigenaar.

Dat ontketende een merkliefde die geen weerga kent. Tot op de dag van vandaag kwam er van alles met het Alfa logo voorbij. En een verse Giulia en twee klassieke Alfa’s vormen nu het wagenpark van de man, die ooit binnen twee minuten al merkte dat een Alfasud de beste voorwielaangedreven auto van haar tijd was. En iedere vertwijfeling rond een klein pechgevalletje (ontstaan door slijtage) soepel wegfilterde dankzij de combinatie van ontwerp, onderstel, motor (warmgereden) en stuurkarakter. Zo kan een levenlang verbond met een merk ontstaan. En word je liefhebber voor het leven.