Een mooie zaterdag begon voor mij op 11 juni heel vroeg. Ik was opgetogen, want ik ging mijn nieuwe auto halen. Op deze dag nam ik bij Gerard Kramer in Wolvega een prachtige Volvo V50 2.0 Kinetic met Edition II opties in ontvangst. Tegelijkertijd betekende het dat ik de laatste rit met mijn Opel Astra zou gaan maken. En dat is een auto waar ik sterk aan gehecht was geraakt.
De Opel is inmiddels ingeruild. Ik kocht hem in oktober 2020 als tijdelijk alternatief, als opvulling voor de periode waarin ik rustig op zoek zou gaan naar een vervanger van de Lancia. De Italiaan stelde mij voor een dik bedrag aan kosten. En omdat we midden in de lockdown zaten, opteerde ik in ieder geval voor een tijdelijk alternatief: een wat oudere benzineauto. De Blitz keerde terug in huize Van Putten. En het veronderstelde halfjaar werd snel overschreden. Ik had de Opel meer dan twintig maanden. En raakte eraan gehecht.
In totaal heb ik zes Opels gehad, waarvan er vier keer particulier waren. Dat is niet voor niets. Al vanaf mijn allerjongste jaren heb ik veel met het merk. Mijn eerste Opel stamde uit die tijd. Dat was een Kadett 1.2N City uit 1976, dat was een leuke auto, een echt studentenbakkie dat zijn slokje benzine trouwens wel lustte. De Kadett had dik twee ton op de klok, de sleet zat erop, maar ik verdiende er geld mee (verhuur) en bovendien zette ik hem zelf ook nog wel eens in voor een langere rit. Uiteindelijk nam ik afscheid van de Kadett, omdat een ander hem in de prak reed. Dat was zonde, maar voor die 400 piek die ik ervoor had betaald heb ik plezier van de oranje City gehad. En hij deed het altijd.
Ik bewaar nog steeds mooie herinneringen aan de Corsa 1.2S LS waar ik stad en land mee afreed. Waarmee ik in Duitsland mijn tweedaagse liefde Marianne van Koblenz naar Freiburg bracht. Zij kwam uit Hamburg, had goed geld verdiend en besloot haar heil in Zuid-Europa te zoeken. De Corsa, waar ik van alles mee beleefde, hij stond symbool voor een mooie tijd die werd ontsierd door drie auto-inbraken. Toen was het vertrouwen weg. Man, wat heb ik een spijt van de verkoop gehad. Ik voel het nóg.
De derde particuliere Opel was de auto die ik het langst had. Een Opel Astra Sports Edition II, in Prestigeblau gespoten. Die auto was magnifiek. Ik weet haast zeker dat wij de auto nóg hadden gehad als hij in de dichte mist (je zag echt helemaal niets) niet total loss was gereden. Zeven jaar lang beleefden wij van alles met de Opel, reden er bijvoorbeeld fluitend mee naar midden-Zweden en naar Italië (met drie kinderen en veel bagage achterin). Het was écht een dijk van een auto, die helaas door een stevige aanrijding in de dichte mist vervroegd met pensioen ging.
En precies vijf jaar later kocht ik de Astra H 1.4 16V Edition, uit 2006. Een station. De dealeronderhouden Opel was dus al wat ouder. Hij hoorde bij een generatie GM-Opels waarbij de kwalitatieve kaasschaaf over het merk was getrokken. De al wat hogere leeftijd van de Astra verhulde dat niet, Hij had zijn issues en lustte wel een slokje koelvloeistof. En tijdens de laatste maanden brandden de storingslampjes steeds frequenter. Zo waren er nog wel wat dingetjes.
Ik nam verstandig, maar met tegenzin het besluit om de Opel in te ruilen, dat viel mij best zwaar. Want ik was gehecht aan de auto, die ik overal voor kon inzetten. Ik kon er van alles in kwijt. Gebruikte hem overal voor. Bovendien was de Opel dankzij een uitstekend onderstel en een dito besturing echt een fijne reisauto. Hij had ook nooit last had van zijwind én bood ook een erg fijne zit. Bovendien was ik gecharmeerd van de looks van de Astra H Stationwagen, vanaf zijn introductie vind ik dat een plezierige verschijning om te zien.
Nu ben ik Volvo-eigenaar, en daar ben ik trots op. Ik vind dat ik een pracht van een auto heb en ik wil er járen mee rijden. En Volvo- althans, dat vind ik- is een waardig en nobel merk. Maar de liefde, het zwak voor de (oudere) Opels blijft. Omdat zij in hun totale pretentieloosheid zo aangenaam kunnen verrassen. En een vriendschap met iedere kilometer groter laten worden. Naamgenoot Bas van Putten zei het ooit zo mooi: Opels liegen nooit. En daar is geen woord aan gelogen.
Erik,
Ik waarschuw je even omdat je met de Volvo gaat rijden dat is een verslaving waar je niet meer van af komt zorg voor niet te veel ruimte bij je huis ik heb dat wel en omdat die Volvos niet stuk te krijgen zijn en hondstrouw kan het zomaar gebeuren dat de hele historie nog in de tuin staan
Bij deze veel plezier
Geldt dat ook nu Volvo Chinees is en het liefje van de leaserijder is geworden?
Wij hebben de Japanners jaren lang bekritiseerd als minderwaardig maar ‘face it’, ze zijn gewoon beter. Over het rijkarakter kan lang gedebatteerd worden. Dat is een kwestie van smaak. Maar inzake betrouwbaarheid zijn ze eigenlijk niet meer te kloppen. Als er na lange tijd iets aan komt, wordt dat vaak gevolgd door meer. Niemand die zo goed kan construeren op leeftijd dan de Japanners. Dus ook daar zijn ze weer met het neusje vooraan. En dat zeg ik allemaal als 2.0 FSI Golf V rijder. Nog even en ik word ontrouw 😬
Ja, de Astra H. Het was mijn kennismaking met Opel, een prachtige twintop. Zag er echt mooi uit en reed niet onverdienstelijk. Maar ja, die onderhoudsrekeningen. Er mankeerde elk jaar wel wat aan, ook in de 2+1 jaar garantieperiode. Maar ja, Opel heeft niet zoveel met garantie, dus de flinke lekkage na 2 jaar en 1 week werd niet gedekt. In totaal heb ik er toch 7 jaar mee volgemaakt, exact dezelfde duur die ik nu in mijn (tweedehands) Mazda rijd. Het verschil is alleen dat die Mazda alleen normaal onderhoud kost.