En als je daar bij Gallery Aaldering zegt: “Ik zal het met jullie maken: ik geef de nieuwprijs er voor!” Dan krijg je vast een kop koffie aangeboden. Want zoon en vader Aaldering kunnen gevoel voor humor wel waarderen. Maar wat zou je op zo’n MV Agusta 750S bieden? Zo’n machine is 225 (Italiaanse) km/h snel. En waar kun je dat nog rijden?
Er is een motorfiets die consequent boven het twistzieke lawaai over wat nu de absolute topklassieker aller tijden is uitstijgt. En zelfs de eigenzinnigste verzamelaars zijn het erover eens dat deze een plaats hoog in de top twee heeft verdiend: de MV Agusta 750S.
MV Agusta introduceerde de 750S in 1969. Kijk eens hebberig naar de fenomenale MV Agusta 750S, het definitieve bewijs dat Italianen zinloosheid tot kunst hebben verheven.
De indrukwekkende MV was een directe afstammeling van de machines waarmee de fabriek had geracet. En daarmee kregen gepassioneerde – en welgestelde – motorliefhebbers de mogelijkheid om machines te bezitten die ze John Surtees, Phil Read, Mike Hailwood en Giacomo Agostini hadden zien rijden tijdens races op de weg en op de circuits.
The sky is the linit
De MV Agusta 750S was de voorhoede van een tijdperk van sportieve, prestatiegerichte motorfietsen die sexappeal en rebellie op twee wielen naar nieuwe hoogten tilden. Motorrijden veranderde van een zwaktebod voor mensen zonder geld voor een auto in een lifestyle, een fetisj.
De MV Agusta 750S, in een indrukwekkend vertoon van spierkracht en schoonheid, had vier cilinders die hun mengsel inademden door vier individuele carburateurs, elk uitgerust met een gepolijste aanzuigkelk met een indrukwekkende keeldiameter.
Het meest tot de verbeelding sprekend was echter het uitlaatsysteem dat in de vier afzonderlijke chromen uitlaatpijpen en megafoondempers terugliepen langs de lengte van de machine.
De motor leverde 69 opgegeven paarden, die naar het achterwiel draafden via vijf versnellingen en cardanaandrijving. De lomp elegant ogende Italiaan was er meer dan 200 km/u snel mee. Een enorme trommelrem met vier oplopende remschoenen zorgde voor de stopkracht. De sportiviteit werd benadrukt door onder de balhoofdplaat gemonteerde clip-ons. De hoge naar achteren gezette rearset maakte de racehouding compleet.
De bedoeling van MV Agusta was onmiskenbaar.
Het bedrijf richtte zich volledig op het aanspreken van serieuze, veeleisende enthousiastelingen die bereid zijn serieus te betalen voor een bewezen racestamboom.
De MV Agusta 750S was de tegenhanger van het burgerlijke tweewielig transport. En diende om de magie en durf die inherent zijn aan de grote motor droom opnieuw tot leven te wekken. De uiteindelijke ondergang, en de daaropvolgende wederopstanding, van MV Agusta heeft alleen maar de waarde – monetair, historisch en emotioneel – van de overgebleven 750S-machines bevestigd. Daardoor is hun status als een van de meest gewilde motorfietsen onder verzamelaars veiliggesteld tot aan het einde der dagen.
Zo’n machine kostte in 1972 maar liefst 14.000 gulden
En we hebben iemand gekend die drie jaar lang twee banen tegelijk had, al die tijd alleen aardappelen, bonen en gehakt at en de kroeg links liet liggen alsof de duivel er woonde. Maar toen kon hij dan ook met een stevige sigarendoos vol cash naar de MV-dealer om te zeggen: “Doe me die maar…”
Die Yamaha Belgarda 660 met 250 cc wegrace frame waren supermotoren om extreem plat en hard door de bocht te vliegen. Heb zelf een rode SZR 660 gehad, man wat een stuurfietsje, voorbandje aan het randje en knee en elbow aan de grond met bochten. Heerlijk. Had de fiets toen niet moeten wegdoen. Maar spijt is wat de geit schijt.
Ooit in mijn motorhuis safe tijd hadden we er al drie staan en toen kwam de vierde om in te ruilen, wat moet ik met zo,n hok niet weer een alsjeblieft, zo ging dat toen, je kocht ze voor een appel en een ei.
Mooie maar OVER-gewaardeerde machine. Maakte zn befaamde topsnelheid, vermogen en het sturen NIET waar. Als een natte krant.
Inderdaad bij ons in motorclub zandvoort was er een jongen die had ook zo,n spagettie agussie in de jaren , 69 , meer geluid dan snelheid en stapvoets door het scheivlak 😂
Beide MV’s onlangs een buurt gegeven en een proefrit mee gemaakt.
Dat verhaal van die gevulde sigarendoos (denkelijk voor minimaal 200 stuks bolknak) doet een belletje rinkelen. Een spaarder uit Brabant als ik het wel heb; nog niet zo lang geleden bedacht ik hoe of het deze MV-liefhebber is vergaan, wel in combinatie met het rijwiel uiteraard. Jammer dat ‘italiaans’, zéér beperkte oplage, exclusief duur, lelijk als de MV600 maar wel sexy, niet voor de waanzinnige Belgarda 660 geldt – of heb ik die te vroeg verkocht?