Het moet alweer veertig+ jaar geleden zijn dat ik in een sportschool was. Een afgeschoten hoek in een halletje op een industrieterrein. Het rook er naar zweet, roest en nog iets. De apparaten hadden een hoge Flintstones factor. In de standaard bezetting werd voorzien door een paar kleerkasten van instructeurs en zo’n 80% van het mannelijk deel van een aanliggend kamp. De kampers dronken shakes, slikten pillen en spoten. Ze waren dan ook allemaal enorm breed.

Dat soort gelegenheden zal niet meer bestaan

Dat hoop ik tenminste. Maar toen ik had besloten dat mijn lichaam intussen meer beweging nodig had dan sleutelen en de hond uitlaten… Nou ja: ik hoorde van een andere senior dat hij niet alleen een sportschool bezocht, maar zelfs klant was bij een sportvilla. Dat zoiets ontspannend en niet bedreigend was. Zo kwam ik bij Sportvilla Lomar terecht. Daar bleek ‘villa’ gewoon de marketing technische naam voor een moderne doos in een kuil te zijn.

Voor alle leeftijden

Binnen was het licht en schoon. De bezoekers varieerden zo op het oog tussen 16 en 85 jaar en ze waren zo ingeschat van alle nu gangbare genders of overtuigingen. De instructeurs M/V bleken jong, vriendelijk en vaardig. Sportschoolmuziek zal nooit mijn favoriet worden. Maar ik denk dat het om het ritme gaat.

Een grappige ontmoeting

Toen ik kortgeleden de trap naar de kleedruimtes/de onderzaal wilde afdalen ontmoete ik een kwiek ogende dame. We wisselden een paar opmerking en gingen ons weegs. Blijkbaar draaiden we ongeveer hetzelfde senioren onderhoudsprogramma dus kwamen we elkaar tijdens het wisselen van de martelwerktuigen regelmatig tegen. Bij het passeren maakten we vriendelijke opmerkingen. We waren prettig bezig.

Ergens aan het eind van de sessie stonden we nog wat te kletsen

We deelden blijkbaar een soort relativerende humor. De dame was pienter, spits en alert. Op een gegeven moment kwamen we mild op de beperkingen van leeftijden terecht. De dame vroeg me met een keurig geëpileerde opgetrokken wenkbrauw: “Maar hoe oud ben jij dan?” Ik wilde me niet jonger voordoen dan dat ik ben: “67 jaar, maar ik zou er trots op zijn als jij mijn jongste zusje zou zijn geweest.” Mijn gesprekspartner veegde koket lachend een lok van haar voorhoofd. Grappig: in elke vrouw zit een meisje en in elk meisje zit een prinsesje.

“Ha! Als je wat ouder wordt krijg je hoop ik wat meer kijk op mensen. Ik ben 85.” Soms moet je uit praktische overwegingen doen alsof je verbaasd  bent. In dit geval was mijn verrassing niet gespeeld. We ronden het gesprekje glimlachend af en gingen naar de respectievelijke kleedkamers.

Afscheid met een glimlach

Toen ik later buiten mijn brave oude scharreldier stond aan te trappen kwam de prinses van zoeven ook naar buiten. Haar auto bleek tegenover mijn motor te staan. Ze keerde zich naar me toe. Zette haar handen in de zij en straalde: “Ik dacht het al: Je bent gewoon een kwajongen met een brommer.”

Best leuk zo’n sportschool