FaceBook is fake. Gewoon, echt mensen kennen, dat is feest. Ook in de herfst. Herfst is bekend om zijn regen. Nadat ik voor de tweede keer in een week doorweekt ben had ik het wel even gehad. Dus belde ik Vernon.
Vernon is lokaal handelaar in budget automobielen. Hij heeft ook altijd wel een paar motoren staan. Ik pak mijn Aldi Smartphone: “Vernon, Dolf hier. Ik moet een auto hebben”
Vernon vroeg voor de zekerheid: “Heb je nog steeds geen geld?” Een overbodige vraag. “Kom woensdag maar langs.” Er kwamen weer een paar wat droger dagen, dus ik vergat die hele auto tot de volgende stortbui. Ik zette de Guzzi somber nadruipend weg en pakte de Hercules K 125 BW, die ik voor onduidelijke lokale bezigheden gebruik, omdat dat ding altijd wel mee terug te nemen leek in een net aangeschafte auto. Het bleef regenen. Ik stapte druipend bij Vernon op de hof van mijn dwerg.
“Ah, ik dacht al: waar blijft hij toch?” zei Vernon, een man die de kalmte en rust misschien niet zelf heeft uitgevonden, maar die er zeker en vast bij was toen de eerste proefpaketten van die eigenschappen uitgedeeld werden. Het verhaal kwam op een zijspoor omdat er een 450 cc Ducati in de toonzaal stond, nagenoeg origineel en met een wat doorleefd uiterlijk. De geel zwarte Duc mocht weg voor een tientje per cc. Leuk!
Maar ik was er om mijn voiture op te halen. Buiten stond een enorm grote Audi 100 Avant vijfcilinder uit 1983 op onwaarschijnlijk brede velgen. Net een puppie met grote poten. Het ding leek me niet snel om te vallen.
“Niemand wil hem hebben straalde Vernon tevreden. En nu koop jij hem dus voor veel te veel”.
Het ‘veel te veel’ viel erg mee. We rekenden af met kleingeld en schoven de Hercules moeiteloos achter in de Audi. Thuis werd de Avant op de parking gezet en de Hercules er weer uitgewrikt. Het rook inmiddels lekker in de Audi die blijkbaar benzine absorberende bekleding had. Prima! Alleen even oppassen met roken dus. Het weekend daar op pakten we de auto voor een lang weekend Duitsland, waar het nog korte mouwen weer was.
We deden een weekendje Ruhrgebied en bezochten 
de dammen die in WOII gebombardeerd werden. Die aanval werd uitgevoerd door het RAF No. 617 Squadron, beter bekend onder de naam Dam Busters. We pakten een saunaatje in de thermen van Bad Sassendorf en zondagmiddag draafden met met 160+ op de klok over de Autobahn naar huis toe.
Daarna bleek pas wat voor gewoontedier een mens is. Want het bezit van een automobiel zat niet in mijn systeem. Dus bleef ik de motor pakken.
Gelukkig viel het muntje uiteindelijk wel. Via de tamtam hoorde ik van een liefhebber die ging opruimen. Interessant genoeg om te gaan kijken en na keihard onderhandelen mijn slag te slaan.
Het familiekapitaal werd vrijgemaakt en de achterbank van de Audi neergeklapt. Dat geeft een laadlengte van meer dan twee meter. De transactie lukte. Op naar huis! Evenzo goed bleef de Audi daarna weer staan. Als magazijn voor de partij onderdelen waarvan ik intussen een oil in frame Triumph aan het maken ben, is hij erg praktisch.
Handige dingen die auto’s! En het blijft gewoon prima motorweer.
