Klassieke motoren: ‘A way of life’… Of zo

Nou ja: eigenlijk natuurlijk niet. Maar voor ons klassiekerliefhebbers wel degelijk. Onze hobbel- of renpaarden maken ons trots, blij of soms verdrietig. Maar ze zijn op de geheime collectie na die iemand koestert en nooit over praat ook prettige gespreksonderwerpen.

Dat praten valt vaak nog wel onder de binnen motorkringen nog bestaande verzuiling. Harley rijders trekken vrij principieel alleen op het collega’s en groeten geen andere motorrijders. BMW-rijders groeten BMW-rijders en hebben een mild medelijden met de verloren zielen die geen BMW rijden. Honda-rijders vinden elkaar in breedte en delen in hun overtuiging dat Honda nu eenmaal het motorrijden heeft gered. Kawarijders zijn ADHD’er op speed. Suzukirijders gaan voor de ultieme prijs-kwaliteitverhouding.

Rijders van klassieke sportieve Italianen zijn er nog steeds van overtuigd dat de wegligging en techniek van hun machines het absoluut hoogst haalbare is en dat bedrading nu eenmaal hoort te smeulen. Britse rijders zijn doorgaans bevlogen, maar relativerend. “All parts falling off this bike are made from the finest quality of British best.” Dat was een goed verkopende sticker, net als het “I rather eat a can of worms than ride a Japanese motorcycle”. Dat was een stuk vriendelijker dan de stickers met een handgranaat en de tekst “universal Japanese motorcycle repair tool”.

En tot voor kort werd er van de liefhebbers van klassieke ex-Sovjet motoren alleen verwacht dat ze bij onderlinge ontmoetingen samen lichtjes kwijlend met hun hoofd schuin op een schouder onverstaanbaar mompelden tot de mannen in witte jassen ze weer ophaalden.

De overigen hebben op hun eigen manier schik

Dat klinkt allemaal niet als ‘A brotherhood of outlaws’ zoals verdwaalde romantici soms roepen. Maar ongecompliceerd bezig zijn met ouwe motorfietsen HERSTEL: historisch erfgoed is een prettige bezigheid. Alleen of met gelijkgestemden.

De laatste Moto Guzzi in een opeenvolging van 25+ jaar Guzzi lief en wat leed is een voormalige ex Carabinirie V65. Die is ontdaan van zijn kuip. O ja: De carabinieri is de verkorte (en veelgebruikte) naam voor “L’Arma dei Carabinieri”, een Italiaans militair korps van het gendarmerietype met algemene politietaken. De carabinieri fungeren ook als de Italiaanse militaire politie en zijn daarmee vergelijkbaar met de Nederlandse Koninklijke Marechaussee. De motor was bij aanschaf feitelijk keurig. De bedrading was niet helemaal origineel. Maar omdat de verbeteringen bij WB Motors in Borne waren gedaan was het resultaat beter dan af fabriek. Beter, maar voor mij toch best ingewikkeld. Er zaten ook een stuk of vier losse stekkerblokken tussen de spaghetti. Blauwe lampen? De sirene? De zend- & ontvangstapparatuur? Wie weet.

De V65 kreeg via Toon Beuzel een koplamp en via de Barneveldse beurs knipperlichten. Bol.com – ik koop alleen digitaal als ik op een zondag niets anders kan en niets uit de eigen gelederen kan vinden – leverde een paar halogeen verstralertjes met een naar bleek uitgebalanceerde prijs-kwaliteitverhouding: laag & laag. Voor die verstralers besloot ik terug te vallen op een van de weinige E-schema’s die ik snap: Van de + naar de schakelaar naar het relais voor de bekrachtiging en de voeding. En dan naar massa. Of zo. Ter completering werd er een al tijden rondslingerende zwevende zekering gemonteerd. Madame Electricienne Jinny zou mijn buuv moeten zijn. De kuip en originele – blijkbaar zeldzame – uitlaatdempers vonden een nieuw blij baasje in ruil voor wat zoveel prettiger werkt dan wat euro’s: een fles whiskey. De nieuwe eigenaar werd ingeschaald als nieuwe aspirant vriend en was tot wederdienst bereid.

De extra verlichting werkte niet. Na alles nog een keer of vier los- en weer vast gestekkerd te hebben besloot ik de verstralers per stuk gewoon voeding te geven via een acculader. De lampen deden het niet. Ik demonteerde de niet zo ver stralers en zag: “Hallo! Geen lampen!” Uit de gedeukte kartonnen doos ‘lampen‘ viste ik twee oude, maar passende exemplaren. Met de externe voeding gaven de transplantaten een tragisch pisgeel schemerlicht. Eenmaal in het systeem teruggemonteerd… Deden de dingen het weer niet ondanks de bemoedigingen van de universeelmeter.

Vriend E kwam langs. Hij rijdt de Moto Guzzi Falcone waar in eigen beheer de ontwerpfout uit het basisblok uit 1917 is wegge-engineerd. Iets waar Guzzi tot het eind van de Falcone productie midden jaren 70 maar niet aan toe was gekomen. E is op elektrisch gebied veel gisser dan ik. Hij bekeek de zaak en concludeerde: “Hij moet het doen”.

Na meerdere acties deden de lampen nog steeds niets. We vervingen de schakelaar en elimineerden het relais. Want relais zijn er immers alleen voor mensen zonder gevoel voor avontuur. Tijdens al ons ‘breinstomen’ kwam er nog een Guzzist aan. Kameraad J heeft 50+ jaar Britse twins gereden totdat zijn knie het kicken beu werd. Hij is nu heel tevreden met een nette V50 uit de nog steeds groeiende collectie van Kiat Que die al een aantal jaren aan het afbouwen is, maar nu echt… Laat maar.  

J. ging even naar huis om een ander relais te halen. Kwam terug en deed ons veelvoudig herhaalde trucje nog eens professioneel over. “Klik!”. Het licht bleef uit. Ik besloot de zaak de zaak maar te laten. De verstralers zaten er immers alleen op om BMW GS1300 (vanaf een basisprijs van € 24.000) jaloers te maken.

Met de vingernagel van mijn wijsvinger tikte ik ten afscheid venijnig nog een keer tegen de schakelaar van de verstralers… Die aangingen. Niet dat ze ooit iemand zouden verblinden. Maar ze deden het. Dat is dan het moment dat je moet stoppen met denken en praten. Tank er op. Benzineslangen er aan. Starten en lopen. Naar binnen voor warmte en tevredenheid uit een fles waarbij de whiskey bijna dezelfde kleur had als het halogeenlicht.

Mocht iemand weten wat hier allemaal aan de hand is geweest? Hou het alsjeblieft stil. We willen het niet weten. De lampen doen het! Alle lampen doen het! En de toeter! Moto Guzzi Rulezzz!