Kawasaki G7, size matters

In alle fotoboeken over De Mooiste Klassiekers Aller tijden vinden we altijd dezelfde legendarische motorfietsen. Het zijn plaatjesboeken over de topstukken van de motorindustrie, de duurste en zwaarste machines van hun tijd. Machines die ook toen al onbereikbaar waren voor de meeste mensen. Maar hoe zit het met machines als de Kawasaki G7 in dit artikel?

Kawasaki G7: Het is net als in de rest van de geschiedenis

De namen van presidenten en generaals blijven behouden. Maar wie bekommert zich over kleine burgers, voetvolk en soldaten? En dat terwijl motorfietsen eigenlijk ooit gezien werden als gemotoriseerd transport voor mensen zonder geld voor een auto. Er was natuurlijk altijd wel een topsegment, maar dat explodeerde pas toen Honda de CB750 uit vond. Voor die tijd was je op 350 cc nog de man en keek er niemand medelijdend naar je als je op een 100 cc machine reed.

Een 1974’er Kawasaki G7 (1973-1975)

100 cc, een pk of elf en een (opgegeven) top van 115 kilometer per uur. Bij een rijklaar gewicht van 96 kilo was dat helemaal niet fout, zeker omdat mensen van krap twee meter en ruim 200 kilo in die tijd nog niet standaard geleverd konden worden.

De Kawasaki G7 was het heel gewone, minimale gebruiksfietsen concept al ontstegen. Hij was vrolijk gekleurd (Metallic Black, Candy Super Red, Candy Gold, Candy Ocean Blue) en had een roterende inlaat. Het vijfversnellings motorblok(je) was hetzelfde als van de G5 en de G3SS.  Het was best een leuk, feestelijk ding. De pure gebruiksfietsenroots waren nog te herkennen aan de praktische, gesloten kettingkast.

Met zo’n kleine Kawa, een 50 cc Kreidler motor of een Zündapp KS100 kon je de hele wereld aan. Jeugdvriend Rob en zijn Sandra gingen er – inclusief tent – mee op vakantie. Naar Spanje. En dat ze na de eerste lange dag al in Luik waren? Ach, mensen hadden toen minder haast.

Intussen zijn die kleine klassiekers hooguit nog in onze herinneringen aanwezig

Ze zijn verdwenen. Dat verdwijnen gebeurde tot in de vroege jaren tachtig vaak via een alternatieve route. Menige 50-100 cc motorfiets beleefde zijn laatste kilometers met een gele plastic plaat op het voorspatbord.

Zo waren het ‘bromfietsen’ geworden die de roomwitte politie ‘ULM’s’ (Ultra Lichte Motorrijwielen, 49 cc DKWeetjes) genadeloos het snot voor ogen reden. Bovendien kenden hun berijders hun omgeving als hun broekzak. En mocht er eens een politieachtervolging zijn door een KSA of GSA (Kleine Surveillance Auto, een Kever of Golf) of een GSA (Grote Surveillance Auto, een VW bus of met zo’n serieuze BMW boxertwin) dan wist de berijder altijd wel een paadje met paaltjes war de ‘bromfiets’ wel, maar het politievoertuig niet tussendoor kwam.

De zeldzame overlevenden uit die tijd? Voor Kreidlers en Zündapps is serieuze interesse. Er wordt ook best geld voor betaald.

Maar klein grut van de andere merken?

Of het nu een 90 cc Jawa of zo’n 100 cc Kawasaki G7 is? Dat is spul dat allemaal onder de radar zit. Er zijn liefhebbers voor, maar de markt is nog niet ontdekt door de gesel van onze passie: de investeerders. Kleine, lichte motorfietsen? Daarvan zijn er veel gemaakt en verkocht. Maar het waren gebruiksvoorwerpen. Overlevenden zijn er niet veel. Nette overlevenden nog minder. Zo’n machientje vinden, dat is dus een gelukstreffer. Grappig genoeg valt de onderdelenvoorziening uit NOS voorraden en als gebruikt spul nog erg mee. Dat komt dus ook weer omdat er best veel van dat spul is gemaakt.

Onze vriend Alex Janssen uit Gendt heeft blijkbaar een soort radar voor vreemde vondsten

De Kawasaki G7 op de foto’s is weer een van zijn schuurvondsten, net als een rolstoel ergens uit het jaar kruik. Aanschaf-technisch hoef je als liefhebber van dit soort kleine klassieke Japanners je spaartegoeden niet echt te plunderen. En als je zo’n machientje lopend hebt? Dan hoef je er niet meer mee naar Spanje hoor. Maar een rondje over de dijk, om de kerk of naar de Aldi is er perfect mee te doen.

Op Facebook: Kawasaki G7 100