Honda Jazz, een kort nummer

Japanse steden waren altijd al druk en vol

Er was weinig tot geen ruimte voor grote auto’s. De Honda Jazz verscheen voor het eerst in 1981 als uiterst compact stadsautootje voor het drukke stadsverkeer in de thuismarkt. Twee jaar later mocht de Jazz de grenzen over. Na drie jaar had Honda het in dit segment wel gezien. De laatste exemplaren gingen in 1985 de Nederlandse showroom in. Exit Honda Jazz. In 2002 zou de Jazz weer terugkeren in het Honda-aanbod. De huidige Jazz heeft ‘magic seats’ en een responsieve 1.5-liter i-VTEC-motor met een vermogen van 130 pk.

Het uiterlijk van de Jazz was nogal… apart

Kort, smal en hoog. Het uiterlijk was dan ook niet bedacht om design awards te winnen. De Jazz was praktisch, compact stadsvervoer. In het laatste jaar hadden de Jazz modellen 1231 cc achtkleps viercilinders die qua constructie niet veel verschilden en die respectievelijk 45- of 56 pk leverden. Het verschil in spierballen zat hem in de carburateurs en de vereiste brandstof. De ene had een enkelvoudige ademhaling. De snelle versie was voorzien van een registercarburateur. Het snelle blok vroeg ook om superbenzine. De boring en slag van de blokken waren identiek: 66 x 90 mm. Daarmee was de Honda Jazz motor een mooi voorbeeld van een lange slag motor. Het maximun koppel werd opgegeven voor 93 Nm bij 3.000 tpm. De kleine Honda was er 150 echte kilometers snel mee. Maar dat gaf een hoop geluid in de cabine. De optionele vijfbak was een pure overdrive en een goede geluiddemper. Voor die lange slag was natuurlijk niet alleen vanwege de soepele motorloop en het betere koppel bij lagere toeren gekozen. Er was onder het neusje van de Jazz gewoon geen plek voor een krachtbron met grote boringen.

De Jazz was een dapper, opvallend verkeersdeelnemertje

Zijn wielbasis was 222 cm, de totale lengte bedroeg 338 cm. Daarbij was het doosje toch 147 cm hoog. Dat gaf lekker veel hoofdruimte. Gelukkig had de hoogte geen invloed op de zijwind gevoeligheid. Als het op het onderstel aan kwam deed de Jazz het ook niet verkeerd: voor had hij Mc Pherson poten. Maar ook achter was de wielophanging onafhankelijk. De Honda Jazz remde voor met schijfjes, achter met trommels. Door de korte wielbasis was zo’n Jazz wat gevoelig voor kleine hobbels en oneffenheden. Maar het weggedrag was prima. En overhellen in bochten? Dat deed het karretje ook nauwelijks.

Het idee dat de Jazz van origine een stadswagentje voor Aziaten was, werd onderstreept door de stoelen. Die waren voor Europeanen echt aan de krappe kant. Langere ritten resulteerden dan ook gegarandeerd in rugpijn. De afmetingen maakten ook dat de Jazz echt niet meer dan een tweezitter met extra bagageruimte was. In de plus: de passagier die achterin werd opgesloten had in elk geval voldoende hoofdruimte. Weer een minpuntje: om ook maar iets van beenruimte voor die gevangene te hebben moest er een voorstoel zover naar voren dat er voor de bezitter van die zetel nauwelijks ruimte overbleef.

Geen prijstoppers

Autootjes als de Honda Jazz van de eerste generatie zijn nog geen hoogbetaalde collectors-items. Maar in de huidige klassiekermarkt zijn het wel exoten. Ze zijn een soort van vertederend en ze zouden Randstadtechnisch bezien net zo populair kunnen worden als Fiat 500’s.