Dit kalenderjaar schrijf ik tien jaar voor Auto Motor Klassiek. Tijdens deze periode ontmoette ik tal van mensen en maakte ik reportages met hen en hun klassiekers. De komende tijd deel ik een aantal herinneringen uit de afgelopen tien jaren met u, en daarin licht ik random een aantal auto’s uit waarmee wij op pad gingen. Vandaag de tweede herinnering: onderweg met drie Triumph TR exemplaren in coronatijd.
De wereld was net bekomen aan de klap, waar de wereld maar niet aan kon wennen. Het virus, dat de naam droeg met het jaartal waarin het allemaal begon, had de aarde in haar greep. Maar tijdens de opmaat naar de zomer van 2020 gloorde er weer hoop. We mochten weer meer. We mochten weer ontmoeten. En reportages maken. De lockdown ontsluiert, schreef ik destijds. En dat stond symbool voor de geopende daken van drie Triumph TR exemplaren: de TR6 van Huib de Graaf, de TR6 (injectie) van Hein Leemhuis en de TR3A van Ben Wilbrink.
De afspraak om een reportage te maken kwam tijdens CLASSICSNL 2019 in Leeuwarden tot stand, en een half jaar later, nadat de wereld een jasje had uitgedaan, was het zover. Het gezelschap paste bij elkaar, de technische specificaties vlogen over de tafel, het ontstaan van Huibs’ voorliefde voor de TR6 kwam ter sprake, en nog veel meer.
De lucht dreigde een tikkeltje roet in het eten te gooien, de soms donkere wolken symboliseerden dat we weer wat mochten, maar dat de donkere coronatijd nog niet voorbij was. Maar op het moment dat de motoren van de drie Triumph TR-exemplaren door hun eigenaren werden gestart voelden we de bevrijding, met three times Union Jack als voorvechters daarvan. Het was niet alleen daarom dat deze dag klopte, en zich op een prachtige manier voltrok. De voorbereiding van Huib loog er niet om, hij regelde een fantastische foto locatie, een schitterende villa met dito tuin. Daar kon Bart Spijker zijn volledige gang gaan en zijn fotografische talenten in vol ornaat laten gloriëren.
Dat deden de drie Britse klassieke sportwagens ook. Machtig was het motorgeluid, dat dankzij het geopende dak nog mooier binnenkwam. Machtig was het tempo, de voelbare effecten van de powerband van die twee zescilinder TR6 exemplaren. En ondertussen was het verbazingwekkend om te zien hoe eenvoudig Ben Wilbrink ons volgde met zijn gepatineerde en technisch onberispelijke TR3A. De nestor van de drie Triumphs maakte indruk, zoals de drie auto’s indruk maakten in de omgeving, die aarzelend weer tot leven kwam.
Deze dag maakte, in 2020, diepe indruk. Het was een dag, die de mooiste bloemen liet bloeien aan de rand van het coronaravijn. Het ravijn, waar wij uitklauterden. Dankzij een prachtig gezelschap, Dankzij de imponerende indruk, die de drie Triumph TR-exemplaren op ons maakten. En dankzij het besef, dat de ontluikende vrijheid tijdens die wankele periode nog geen vanzelfsprekendheid was. En van deze vrijheid mochten genieten.
Wat een gezever over die bagagerekjes steeds.
Het zijn vreselijke dingen om te zien, al helemaal met een gezellige picknick mand erop.
Ik zeg weg er mee !
Vermakelijk is dat ooit een of andere slimmerik heeft bedacht dat de beugel beter aan de voorkant kan zitten, je zou de mand anders maar in je nek krijgen.
Nee, we hangen dus de koffer aan die beugel in de veronderstelling dat die zo niet in je nek maar op straat belandt.
Dus . . . beugel naar achteren en de mand/koffer staat stevig, klaar, over.
fantastische auto’s natuurlijk! Maar moeten die bagagerekjes zowel op de rode als op de groene TR6 niet andersom zitten? ik heb tenminste begrepen van een commentaar eerder op deze website, dat het opstaande randje juist aan de kant van de bestuurder moet zitten om ervoor moet zorgen dat je de koffer niet in je nek krijgt als je hard moet remmen. Maar ik kan mij vergissen…….
Precies, zo heb ik het ook gemonteerd dan staat de koffer ruim 15 cm verder naar voren dus ook beter voor de gewichtsverdeling
In de corona tijd schafte ik juist mijn TR6 aan. Kakelfris mag ik wel zeggen ofwel body off gerestaureerd. Hij werd gebracht op een druilerige Zaterdagmorgen in een gesloten aanhanger door Jan Altena van Altena classics in Gramsbergen. Ik mag bijna wel zeggen 1 van de fijnste mensen die ik in m,n loopbaan ben tegengekomen. Ik zeg met opzet loopbaan want Erik toen jij bij AMK verscheen ben ik er na 25 jaar redacteurschap mee op gehouden. Jawel we zijn dus collega’s uit een heel warm nest. Het artikel over TR6 doet me dus zeer veel deugd. Het was tijdens de corona gijzeling een welkome aanwinst en een lichtpunt van onbegrensde hoogte. En nu nog is het een belevenis om de de 6 Triumph zuigers van tijd tot tijd eens aan te sturen. Ondanks mijn pensionering lees ik AMK nog steeds met veel plezier en kijk ik terug op een enerverende tijd die ik er heb gehad. Doe ze daar de groeten van Rene de Ruijter.