Herinnering. Het Supertje van Frans de Groot

Dit kalenderjaar schrijf ik tien jaar voor Auto Motor Klassiek. Tijdens deze periode ontmoette ik tal van mensen en maakte ik reportages met hen en hun klassiekers. De komende tijd deel ik een aantal herinneringen uit de afgelopen tien jaren met u, en daarin licht ik random een aantal auto’s uit waarmee wij op pad gingen. Vandaag staat een prachtige Italiaan centraal in een herinnering: de Alfa Romeo Giulia 1300 Super van Frans de Groot.

In 2019 reed ik voor het eerst met de magistrale Alfa Romeo van Frans. En dat was een fijn en eigenlijk heel spontaan ontstaan gebeuren. Het zat zo. Bij Jelle Talsma in Leeuwarden werd een open dag gehouden, en even verderop was nog een open dag georganiseerd. Het werd al snel duidelijk dat een bezoekje aan de buren een utopisch voornemen, bij de Alfa-vrinden was het veel te gezellig. De dag kreeg een mooi vervolg, want Frans bood snel aan om de Giulia mee te nemen. “Ga lekker jullie gang”, zei hij tegen Durk en mij. En dat deden we.

Het was een tijd geleden dat ik stuurwiel van een Giulia in de vingers had, maar eindelijk was het weer zover. Ik wist weer wat het was om te zwieren met haar, te genieten van die heerlijke Nordbrom en van die voortreffelijke rijdynamiek van de auto, die écht in mijn top drie van favoriete klassiekers staat. Durk en ik hadden veel lol, en tijdens de fotosessie scheerde een echtpaar in ANWB-tenue (je ziet het voor je, ‘s morgens de dodelijke vraag van vrouw aan man waar hij de fietsspulletjes nou toch hebt gelaten) voorbij. Succes gegarandeerd. De Giulia van Frans, zij lachte mee, klaar om onze verwachtingen tijdens het vervolg van de middag in te lossen.

Twee jaar later gunde Frans het mij, om de Giulia een paar dagen mee te nemen. En aldus geschiedde. Het hele weekend stond in het teken van pure klassieke Italiaanse autovreugde, van de bevestiging dat klassieke auto’s je zielsgelukkig kunnen maken. En zij, La Giulia, kan dat in optima forma. Ik leerde haar nog beter kennen. Keer op keer was het Supertje van Frans de wonderschone verleidster, die mij zachtjes flirtend in mijn oor fluisterde hoe mooi we het samen konden hebben.

En dat gezamenlijke genot passeerde zonder dubbele agenda. Want ook dat vertelde de Alfa Romeo: als je goed voor haar zorgt en liefdevol behandelt, dan krijg je die liefde dubbel en dwars terug. Zonder verkenning, zonder jouw grens op te zoeken, zonder op een verkeerde manier geraffineerd te willen zijn. Nee, als je toewijding biedt, dan kun je haar volledig vertrouwen, ben je verzekerd van de wetenschap dat zij jou nooit op het verkeerde been zal zetten. Onmogelijk ook, met zo’n fantastisch onderstel. Ze geeft je het gevoel, samen iedere berg te kunnen beklimmen. Iets, wat menigeen al deed met de auto van Frans.

Niet alleen ik was zielsgelukkig in de Giulia. Ik trakteerde meerdere mensen op een mooie rit, omstanders reageerden verheugd, en complimenteerden mij met de Alfa. Natuurlijk haastte ik te zeggen dat de auto niet mij, maar iemand anders toebehoorde. Bescheiden vertelde ik dat ik de Alfa in bruikleen had. “Nou, geniet er maar goed van”. Uiteraard was de geste goedbedoeld, maar volstrekt overbodig.

We reden op zondag nog een prachtige rally met de Alfa Romeo, voor de troepen uit. En zij, de Giulia, trok in haar Beige Cava pak de optimale aandacht. Het pak, dat werd gesierd door decorstukken die de proeve van bewijs waren dat de Giulia meerdere keren in Italië was geweest. Het pak, dat iedere keer weer een nieuw lijntje blootlegde. En dat ik graag droeg. Meer dan een weekend lang maakte ik mensen blij met haar. En mezelf. Uiteindelijk moest ik afscheid nemen van de Giulia. En dat deed ik niet, voordat ik de tank tot de nok vulde. Zelfs daar werd ik gelukkig van. Omdat ik op die manier nog een laatste restje liefde in de Alfa kon stoppen.

Meer afbeeldingen en de rijindrukken vindt u onder deze link.