Hannu Mikkola. Postuum eerbetoon aan een groot rallycoureur

De Finse rallylegende Hannu Mikkola is op vrijdag 26 februari 2021 op 78 jarige leeftijd overleden. De wereldkampioen van 1983 was al enige tijd ziek en verloor uiteindelijk zijn strijd tegen kanker. Vanuit de rallywereld heeft de familie inmiddels veel steunbetuigingen ontvangen. Wij blikken terug op de indrukwekkende carrière van de eeuwig kalme en beheerste Flying Finn. Hij groeide uit tot één van de grootste rallyrijders aller tijden.

De innemende en uiterst getalenteerde Fin maakte- net als menig Scandinavisch fallyrijder- zijn debuut in een Volvo. Met de 444 reed hij tijdens de Kuopio rally van 1963 in zijn thuisland naar een zevende plek. De seizoenen erna reed hij ook exclusief in de Finse rally’s. In 1966 haalde hij zijn eerste overwinning. Samen met navigator Kari Grönberg won hij de Finse Pohjola rally. Dat seizoen werd hij tweede in het nationale kampioenschap in zijn thuisland, het jaar erop vierde.

Internationaal debuut in Monte Carlo

Dat was ook het jaar waarin hij internationaal debuteerde. In Monte Carlo werd hij 43e in de eindrangschikking. De overige wedstrijden reed hij dat jaar in zijn thuisland, met de Volvo 122. In 1968 werd hij Fins kampioen, én negende in de Rally Monte-Carlo. Dat was de definitieve opmaat naar een grote internationale carrière.én het jaar dat hij zijn eerste 1000-Meren rally in zijn thuisland won. Er zouden nog zes 1000-Meren rally zeges volgen. De meest illustere daarvan was die in 1975, toen Mikkola ter elfder ure te horen kreeg dat broodheer Fiat-Abarth de auto’s in Turijn hield. Mikkola legde razendsnel contact met Ove Andersson, die hem een Toyota Corolla TE27 en enkele TTE manschappen beschikbaar stelde. Mikkola won, met Atso Aho aan zijn zijde. De winnende Corolla was de enige Toyota in de wedstrijd.

Grote successen in monsterrally’s, huzarenstuk tijdens 1000 Meren Rally

Op dat moment had Mikkola al een aantal grote successen geboekt als rijder van Ford. Hij haalde met de Escort Twin Cam zijn eerste buitenlandse overwinning in de Internationale Österreichische Alpenfahrt, en in 1970 won hij met Gunnar Palm de Daily Mirror London-Mexico rally, één van zijn allermooiste overwinningen. Bovendien werd hij in 1972 de eerste buitenlandse Safari Rally winnaar, en wel met de Ford Escort RS 1600. Hierna brak een periode aan waarin Mikkola met verschillende merken in diverse rally’s reed. Ook in WRC verband was dat zo. Om een voorbeeld te geven: Mikkola won in ’75 met de Corolla TE27 dus de 1000-Meren Rally. Met Jean Todt deed hij hetzelfde in de Rallye du Maroc, Daar werd hij eerste met de Peugeot 504 TI. En in Monte Carlo werd hij met Todt tweede, het gereedschap tijdens de seizoensouverture was de Fiat 124 Abarth Rally. In die tijd kwamen wisselingen van merken/constructeurs bij coureurs geregeld voor. De meeste fabrikanten reden lang niet in iedere rally, en de coureurs waren tot op zekere hoogte ZZP-ers avant la lettre.

Podiumplekken met TTE en Ford

Na 1975 reed Mikkola zijn wedstrijden vaak in een Toyota. Hij was samen met coureur/manager Ove Andersson één van pijlers onder de groeiende prestaties van TTE in Groot-Brittannië, de ERC en de WRC. Hij reed met de Celica RA20 naar mooie podiumplaatsen. In die tijd smeedde hij ook een dierbaar verbond met de Zweedse navigator Arne Hertz, ook een legende. In 1978 stapten zij samen over naar Ford, voor Mikkola was dat een terugkeer op het oude nest. Niet zonder succes, want in het jaar van de terugkeer werd drie keer het WRC podium bereikt. Daar zat één eerste plaats bij: Mikkola en Hertz wonnen dat seizoen de RAC. Bovendien werd de equipe Brits kampioen, en wonnen de Scandinaviërs ook twee ERC rally’s.

Vice-wereldkampioen en legendarische Bandamazege

In 1979 werd Hannu Mikkola tweede in de WRC coureurseindstand, achter Bjorn Waldegard die de allereerste wereldtitel voor coureurs in de wacht sleepte. Mikkola en Hertz reden het merendeel van het uitstekende seizoen met de Ford Escort RS 1800 Mk II. Zij wonnen in 1979 vier WRC-rally’s. Maar de meest illustere zege was die in de Bandama rally in Ivoorkust. In het zicht van de haven leek het gouden Scandinavische duo te stranden met de Mercedes-Benz 450 SLC. Koelproblemen gooiden bijna roet in het eten. Mikkola en Hertz strandden vlakbij de serviceplaats van Toyota Team Europe. De oude kameraden van Toyota bedachten zich geen moment. Zij repareerden het koelsysteem, Mikkola en Hertz konden verder en wonnen de Bandama in Ivoorkust. Legendarisch.

Naar Audi

In 1980 reed Mikkola voor meerdere fabrikanten, ook in die tijd kozen de fabrikanten en constructeurs nog regelmatig hun rally’s uit. Samen met Arne Hertz werd de Fin opnieuw tweede in het coureursklassement. Ondertussen had vierwielaandrijving zijn intrede gedaan (lees: Audi). Mikkola zag de potentie, en Audi Sport strikte Mikkola maar al te graag. Ook Mercedes-Benz had plannen om Mikkola vast te leggen. Toen de Fin vertelde dat hij voor Audi ging rijden zei de Mercedes-Benz teambaas: “Ik denk dat wij Audi maar eens terug moeten kopen.” Mercedes-Benz had Auto-Union in de jaren zestig aan VW overgedragen en daar werd speels aan gerefereerd. .

Grote mijnheer in Duitse dienst

Mikkola reed in 1981 en 1982 voor Audi prachtige resultaten bij elkaar. De Fin was belangrijk voor de coup die de vierwielaangedreven Audi’s in de rallywereld pleegden. Hij werd die jaren tweede en derde in het WRC coureurs klassement. De resultaten waren de voorbode van jubeljaar 1983. Mikkola reed nog steeds in dienst van Audi, zijn trouwe kompaan Arne Hertz navigeerde nog altijd. Hannu Mikkola en Walter Röhrl (Lancia) waren dat seizoen in een bloedstollende strijd verwikkeld. En de RAC van 1983- de laatste en allesbeslissende rally van dat seizoen- zou de beslissing brengen. Maar Lancia was al kampioen bij de constructeurs geworden, en tot verbijstering van Walter Röhrl liet het Groot-Brittannië schieten. Italianen die hun eigen koers varen, ook in 1983 begreep niemand iets van deze move. Het betekende dat Mikkola definitief de wereldtitel pakte. Uiteindelijk won hij dat seizoen ook de meeste WRC-rally’s.

WRC afscheid in thuisrally

Het seizoen erop werd Mikkola tweede in de WRC-eindstand, broodheer Audi won de constructeurstitel. De Fin won zijn laatste WRC-rally in 1987. Hij werd (met Hertz als compaan) eerste in de Safari Rally, het rallywapen was de Audi 200 quattro. Vanaf 1988 reed hij nog een aantal seizoenen voor Mazda. En het afscheid van het allerhoogste niveau was mooi en symbolisch. Dat vond plaats in 1993. Mikkola koos als decor de 1000 Meren rally, de wedstrijd die hij zeven keer won. Met Arne Hertz werd hij zevende in de Toyota Celica Turbo 4WD. De cirkel was rond.

Bijna driehonderd keer aan de start

Mikkola werd een grootheid in de internationale rallysport, die ook na zijn actieve carrière nog vaak achter het stuur klom. In 1995 wonnen Mikkola en Gunnar Palm óók de historische versie van de London-Mexico rally, mét de Ford Escort Mk1. Hierna reed hij nog in menig historisch- of demo evenement. Hij bleef liefhebber. Tijdens zijn officiële loopbaan startte hij in liefst 288 officiële wedstrijden. Hij won achttien WRC-rally’s en beklom in totaal 44 keer het WRC-rallypodium. In totaal won hij 61 rallyevenementen. Mikkola werd mede daarom in de Rally Hall of Fame opgenomen. Dat was een terecht eerbetoon voor de Fin die in alle omstandigheden het hoofd koel hield en heel grote prestaties neerzette. Hij werd een legende, en een monument voor de rallysport. .