Ford Sierra. Als de dag van gisteren

Het was november 1982. Wij fietsten in een groep naar school, en ik reed naast Jan. Ik vertelde hem dat mijn ouders afscheid namen van de Citroën GSX. Zijn plaats werd ingenomen door een splinternieuwe Ford Escort. Jan vond het idee dat wij met zo’n auto gingen rijden echt doodzonde. Ik begreep er niets van. De Escort was heel geliefd en werd juist alom geprezen, vooral dankzij zijn vormgeving. Voordat ik een reactie kon uitbrengen herstelde Jan zich. Hij haalde twee auto’s door elkaar. Want de auto waar hij zo aan moest wennen was de gloednieuwe Ford Sierra.

De Ford Sierra was de nieuwe, door Uwe Bahnsen getekende middenklasse troef van Ford. Hij moest de conventionele Cortina en Taunus modellen vervangen. De Cortina was in Nederland en België al passé, bij ons reed de TC3 Taunus sinds eind 1979 rond. De kloeke en zo vertrouwd ogende middenklasse Ford had een brede aanhang. Ford zette dus veel op het spel door met een totaal anders gelijnde Sierra te komen. Dat was een uiterst moderne en aerodynamisch gelijnde liftback die afrekende met de vormen van de zo vertrouwd ogende Taunus, die wat mij betreft nog wel een tijdje naast de Sierra op het programma mocht blijven. Maar daar koos Ford niet voor. De Sierra was iets nieuws, zeker in optische zin. En daar zou het middenklasse publiek- en zeker de trouwe Taunus rijders- aan moeten wennen. Was de Taunus nog een paar jaartjes op het programma gebleven, dan had deze de nodige kopers bij de zo fraai getekende Sierra weg gehouden.

Dat was niet zo vreemd. De middenklasse bestond in de basis vaak uit sedans met de klassieke drie-box configuratie. Ja, er waren fabrikanten die dan een liftbackversie op het programma hadden. In die zin was een vijfde deur óók binnen deze klasse niet nieuw. Maar een middenklasse model zónder klassieke sedan en mét een aalgladde nieuwe vormgeving, dat was iets anders. En dat juist massafabrikant Ford daarmee de toon binnen de middenklasse durfde te zetten, dát was een teken van lef.

Ik vond de Sierra prachtig, zó tekende ik zelf auto’s. De vormen van de ruime Sierra waren toekomstmuziek die in het heden te horen was. Qua onderstel was de zaak ook aangepast, de achterste wielen waren onafhankelijk opgehangen aan schuine draagarmen, die weer aan een subframe bevestigd waren. De wielophanging voor was volgens het MacPherson principe geconstrueerd. Motorisch gezien was het overgrote deel van de muziek beproefd en al regelmatig gedraaid. Het aanbod varieerde aanvankelijk van de 1.3 OHC Pintomotor tot en met de 2.3 V6. De motoren waren markt- en uitrusting afhankelijk te bestellen.

Simpel gesteld: het programma begon bij de luizen kale 1.3 Custom (met een grille die niet in de kleur van de carrosserie was gespoten) en eindigde aanvankelijk bij de innemende 2.3 V6 Ghia. En daar zaten veel combinatiemogelijkheden tussen. Voor de dieselaars stelde Ford van meet af aan de 2.3D motor beschikbaar, en in 1983 kwam de XR4i met de magistrale 2,8 V6 Kóln-motor op het menu, Dat was ook het jaar dat de driedeursversie op de markt kwam. In december 1982 had Ford de Sierra Turnier al gepresenteerd.

De Sierra stond aan, maar sloeg niet direct aan. Wen er maar aan, zal Ford hebben gedacht. En het publiek nám de tijd om aan de Sierra te wennen. Ford had er alle vertrouwen in. Het ontwikkelde de Sierra door en nam na een paar jaren de 1.3, de 2.0 V6 en de 2.3 V6 van het programma. Ford introduceerde modernere motoren (1.8 en 2.0i) en het bracht nog enkele heel fraaie versies uit (RS Cosworth, XR 4 x 4). In januari 1987 volgde de facelift (met bijvoorbeeld een ander front en een vergroot glasoppervlak), én keerde ook de sedan binnen Fords’ middenklasse terug, want er was nu ook een Sierra met klassieke kofferbak. Ook technisch bleef Ford bij de les, en bracht het de Sierra moeiteloos aansprekende verkoopcijfers. Dat hield men ook na de tweede facelift van 1990 nog enkele jaren vol. In 1993 maakte de Sierra uiteindelijk plaats voor wereldauto Mondeo.

In 1984 was dat nog toekomstmuziek. Toen was de Sierra nog jong en was nog niet iedereen om. Nog lang niet. Toch viel de Sierra viel vaker in de gunst. De eerste schok was voorbij. De moderne lijnen waren geabsorbeerd door het publiek dat desondanks een Ford-sedan binnen deze klasse miste. Mijn vader had daar geen last van, hij was direct onder de indruk van de moderne, haast avantgardistische Sierra-vormen. In 1984 wijzigde hij van baan, en dat betekende dat hij een tijdlang 220 kilometer op een dag moest afleggen voor zijn woon-/werkverkeer. Thuiswerken? Daar had geen sterveling nog van gehoord dus. Benzine moest uit kostenoverweging plaatsmaken voor diesel of LPG. Mijn vader stuitte op een Ford Sierra 2.0 op gas, en het scheelde niet eens zo veel of mijn ouders hadden de jonge witte Sierra gekocht. Tussen vraag- en inruilprijs zat een te groot gat, hoewel de Ford al behoorlijk in de kilometers zat. Het ging niet door, en ik baalde behoorlijk.

Ik vertelde het aan schoolvriend Jan. Hij vond het spijtig voor mij dat mijn ouders uiteindelijk niet overstag gingen. Want Jan was om, inmiddels vond ook hij de Sierra een auto met opvallend moderne lijnen. “Ik ben hem mooi gaan vinden”, zei hij. Het staat mij allemaal nog bij. Net als de introductie van de Ford Sierra. Dat is straks veertig jaar geleden, maar het voelt als de dag van gisteren. En dat heeft zeker te maken met zijn vormen, die tijdens het najaar van 1982 de middenklasse wereld op zijn kop zette. En indruk op mij achterlieten.

De gepubliceerde foto’s zijn allemaal van Sierra’ varianten uit de eerste generatie