Fiat, Abarth, Alfa Romeo. Een week vol Italiaanse passie

De week begon mooi. Mijn kameraad Salvatore stuurde vanuit zijn vaste vakantieadres in de buurt van het Italiaanse Lecce een paar leuke plaatjes door van een Fiat 500 Giardiniera. Wat het wagentje zo mooi maakte was dat zij nog de originele kentekenplaten droeg, beginnend met LE. En dit lieve combinatiewagentje was dus geen Autobianchi, maar nog een échte Fiat. Zo begon een week, waarbinnen de Italianen weer eens een uiterst verleidelijke dans maakten, zonder dat ik dit keer zelf met één van de auto’s reed.

Wie mijn epistels een beetje volgt wéét, dat ik behoorlijk blind ben op de auto’s uit de Laars. De eerste auto’s die ik bewust meemaakte kwamen dáár vandaan. En dat is niet de enige reden. Het temperament, de vaak zo exact kloppende lijnen, de verrassende prestaties en de uitermate mooie techniek die met name de Italiaanse klassiekers prijsgeven (een klassieke Giulia zit zó doordacht en zó mooi getekend in elkaar) zijn stuk voor stuk argumenten die het onmogelijk maken om die eigenschappen te negeren.

De week begon dus mooi, en zette zich voort. Want ik kreeg een appje van Durk. Hij laat op de zaterdag samen met Sander zijn cosmetische vaardigheden los op de Abarth 500, die door een goede vriend van de mannen was aangekocht. Dan zie je wat gevoel voor cosmetica, voor details en voor het juiste materiaal teweegbrengt. De op het oog al aardige Abarth werd twee jaar jonger dankzij zaken als Cut & Finish, Scotch Brite en andere zaken die de zaak zo prettig kunnen ophalen. Je ziet de Abarth veranderen, vooral dankzij de vaardigheden van Sander en Durk. Het is echt prachtig om te zien hoe het Mocha Latte op de Abarth de glans en glorie terugkrijgt.

“Hoe verzin je het om zelfs dit zo aan te pakken?”, zegt Durk als hij de vuistdikke Ragazzon uitlaatpijpen onder handen neemt. “Maar mooi wordt het”. We betrappen onszelf erop dat we lang, heel lang staren naar de Abarth van Wessel. Zijn aankoop verhult in niets dat dit een future classic is. En ik staar even later ook naar de moderne en ontzaglijk mooie Giulietta van Sander, een auto die al op tien meter afstand de handen en voeten laten tintelen. Zoals alleen een Alfa dat kan. Zij kruipt geraffineerd onder de huid, en ik moet mijn gedachten, het verlangen bedwingen. Gedachten die ingeven: ‘Natuurlijk wil je dit, natuurlijk’. En even, even denk ik aan mijn Delta terug. Héél even komt zij weer voorbij, even voel ik hoe ik samen met haar op de Monte Stino in Italië huishield. Korte één en twee in combinatie met een vroeg optredend diesel draaimoment, doorhalen naar drie, naar vier, ik voel de magie weer. Er stond toen geen maat op de Lancia, mijn Lancia.

Durk komt een paar dagen later weer op de lijn. In beeld, en in geluid. Want hij rijdt naar Drenthe, mét een tweede serie Alfa Romeo Giulietta (116) die haar eerste toelating in Nederland kreeg. Durk neemt de prachtige Alfa Romeo Giulia Super van Anke mee terug, een juweel van een auto. En een speciale, want zij kreeg van Frans de Groot de met millimetrische precisie samengestelde 1600 motor mét 1750 nokkenassen voorin, en zo werd dit misschien wel de mooiste Nordmotor die ooit werd gebouwd. En dit als nieuwe aggregaat krijgt een 1500 kilometer beurt, omdat deze krachtbron onlangs in een totaal nieuwe staat het vooronder van Anke’s Supertje bereikte.

Uiteraard word ik- tot mijn onbegrensd grote genoegen- bijgepraat. En bespreken we bijvoorbeeld de romantiek van het wapperende ENI-onderhoudskaartje, dat gedragen wordt door de rijwind die door het geopende portierraampje het prachtige interieur binnenkomt. Dat is simpelweg heerlijk. Praten over schijnbaar achteloze kleinigheden, die de snaar groots raken en de beleving tot diep in de vezels laten doordringen.

De auto staat later bij Frans, Zijn precisie glorieert, en ik zie dat weer eens als ik een filmpje krijg van Durk. Het is YouTube waardig materiaal, dat ik wel zes, zeven keer terugkijk. Wanneer Frans de speling van de uitlaatklep van cilinder één meet, blijkt dat hij dat tot op de duizendste millimeter nauwkeurig doet, en zuiver mechanisch. ‘Absurd’, zegt Frans. Maar precies is het, en de manier waarop Frans zijn eigen meetkunde becommentarieert laat de heerlijke mix zien van zuiver vakmanschap en diepe, diepe liefde voor ‘zijn’ Alfa Romeo. En deze leidt tot klokzuiver lopende motoren. De 1750-motor in de Alfa van Anke is de proeve van bewijs, die opgaat in een veel groter geheel van technische hoogstandjes van Frans.

Het is diezelfde liefde die altijd bij mij sluimert, en die ik bijvoorbeeld met volle teugen tot mij nam toen Frans zijn ‘Supertje’ een lang weekend aan mij meegaf. Een liefde ook, die laat zien waarom mijnheer Tavares van Stellantis de merken Fiat, Abarth en Alfa Romeo in ere moet houden. Al is het alleen maar om het verleden te koesteren. Een verleden, dat tijdens een heerlijke Italiaanse autoweek bij mij naar boven kwam. En waar door Salvatore, Durk, Sander en Frans eer aan werd betoond. Het is een verleden dat maakt, dat die liefde voor Italiaanse auto’s bij mij nooit verdwijnt.