Aardig wat klassiekerliefhebbers zitten om en nabij het eind van hun werkzame leven of genieten al weer een poos van het gebrek aan tijd dat niet meer te hoeven werken oplevert.
Klassiekerliefhebber X was dus niet verdrietig toen hij hoorde dat hij er wat vroeger mee mocht stoppen. Dertig jaar bij dezelfde werkgever. Nou ja, het bedrijf was in die tijd een paar keer verkocht en het management had wat roofdierachtigs gekregen… Maar toch. X had er altijd met ziel en zaligheid voor gewerkt en zag onbevangen deze mogelijkheid als blijk van waardering voor zijn diensten en en kans voor de jeugd.
Er werd gesproken, er werd overlegd en X kreeg een stapel papieren voorgelegd die hij even allemaal moest tekenen.
Toen hij net aan zijn vrijheid aan het wennen was kreeg hij een brief van zijn ex werkgever. Daar in stond dat hij, zoals in zijn afzwaaicontract stond en waar hij voor getekend had…
Hij in geval van nood wel beschikbaar moest zijn wanneer er ergens anders in het land een personeelsprobleem zou optreden. Welnu: in H,. bijna zeventig kilometer van zijn woonplaats was zo’n crisis opgetreden. Of hij de volgende dag maar wilde komen opdraven.
Helemaal in shock nam X contact op met zijn ex werkgever. Die zei dat het in het tumult van het afscheid misschien niet helemaal duidelijk was geworden, maar dat hij toch echt accoord was gegaan met die optie. En dat dat dagelijks 140 km pendelen zou worden? Daar kon de – blijkbaar toch niet zo – ex werkgever niets aan doen.
Als X onder zijn verplichtingen uit zou willen, was dat overigens geheel geen probleem. Het zou hem alleen zijn ‘gouden handdruk’, van wat blijkbaar zijn ontslagvergoeding was kosten.
X is niet meer aan het werk gegaan. Dat heeft hem geld gekost. Hij heeft nu wel de tijd. Maar de restauratie van zijn klassieker gaat wat langer duren.
Hij is niet verbitterd. Hij is wel wat droevig. Hij beseft nu dat hij gewoon opgeofferd is een daadkrachtinge managementstrategie, een vooropgezet plan om tegen de laagst mogelijke kosten van oudere personeelsleden af te komen. X is nu 62. En hij moet, streng door het UWV gecontroleerd, solliciteren, bijscholen en dingen doen waar hij nog nooit van gedroomd had. En waar hij van droomde? De restauratie van zijn klassieker? Dat hadden we al gezegd… Dat komt er ff niet van.
Pas dus op wanneer u uw handtekening zet.
Altijd
Alle management-gejubel over human resources ten spijt wordt het er over het algemeen niet beter op, maar volgens de spraakmakende gemeente (politiek, economen, de EU, bestuur) is het voor ons aller heil.