Drouff en de witte chocolade
Binnendoor, dat scheelde dertig kilometer op de kaart. We reden dus in slentertempo door het bos. Koersend op de zon. De paden waren duidelijk. De dag was mooi. Er stapte een dikke man met een geweer over zijn schouder en een jonge slungel op ons pad.Er stond een kwispelende hond naast ze. In Frankrijk neem je mannen met geweren serieus.
“Wat we deden?” ”We hebben een korte route naar ‘X’ gevonden” glimlachten we onschuldig. De boswachter keek naar onze motoren. Buitenlandse off roads, daar mocht op geschoten worden. Maar twee doorleefde toerfietsen, waarvan een met een boulemisch zijspan, die vielen niet onder het lokale jacht besluit.”C’est d’accord. Continuez votre route”glimlachte de dikke. We vroegen of hij ook met een kortere route bezig was of iets anders aan het doen was.
Ah! Dat was wel degelijk zo! ”Allons, nous cherchons Drouff”. “Drouff avec double ‘f’ “ verduidelijkte de dunne, die boswachter in opleiding bleek te zijn. Ze zochten dus Drouff. Drouff met de dubbele ‘f’ bleek het tamme wilde huiszwijn van de boswachter te zijn. Het beest ging er soms vandoor. Het erf af. Het bos in.”En moet de hond hem opsporen?”
De boswachter keek vertederd: “Nee, daar is hij te dom voor. Hij is gewoon mee voor de gezelligheid”. De hond keek zijn baasje blij aan. Er volgde een korte uitleg over de wilde zwijnenlocatie. Na de middag zitten ze in de dalen, aan de oostkant van de vochtigste hellingen. “En hij is gek op witte chocolade” vulde de dunne aan terwijl hij een hap nam van een reep witte chocolade.
We vroegen of we met de onzinnige zwijnenjacht mochten helpen en kregen witte repen chocolade. Drouff werd gevonden en blij knorrend aangelijnd. De dunne en het zwijn plus de hond gingen in het zijspan. Het zwijn had daar hoegenaamd geen probleem mee. Want het beest hoefde niet te lopen en de voorraad witte chocolade bleek onuitputtelijk. De dikke ging achterop de Honda. Van achter af gezien leek het of hij onbezorgd in een halve hurkstand boven de grond zweefde. Zijn geweer stak parmantig boven de helm van zijn chauffeuse uit.
Het spul werd bij de bedrijfs Landrover afgeleverd en wij werden uitgenodigd om later een glas op het lokale terras te komen doen. In Frankrijk gaan verkeer en alcohol prima samen. Op het terras kwam er een dikke Mercedes- Benz langs. Die toeterde. De net zo dikke chauffeur stak een zwaar met goud beringde hand op. Om zijn pols had hij een gouden horloge ter grootte van een pizzabord. Boswachter en boswachtershulp keken elkaar aan met een lege blik. “Le con”. ‘De lul’ dus…
De man was de lokale aannemer. Had veel Franse euro’s. Hij werd alleen getolereerd omdat hij de beste meute drijfhonden uit de regio had. Maar de vorige herfst zat hij achter het wildscherm te wachten om wat opgejaagd wild panklaar te krijgen.
Hij hoorde wat achter zich. Draaide met onverwachte souplesse van zijn krukje, hurkte en schoot.
Zijn beste jachthond kreeg twee keer dubbel nul vol in de borst en stierf met een laatste verbaasde blik op zijn baasje.
‘Le con’. Proost.
Het werd laat. We sliepen in de boswachterswoning. Want in Frankrijk gaan drank en verkeer prima samen. Maar er zijn grenzen.
Uit: mannen, motoren en (wat) meisjes
En als u meere van uw Franse vakanties wilt genieten? Volg dan eens een cursus Frans op de Volksuniversiteit bij u in de buurt. Er zal een wereld voor u open gaan.
