We hebben allemaal dromen. Zo was dat ook bij Alberto, een 76-jarige gepensioneerde uit General Pico. Zijn droom was simpel, maar diep verankerd: een Renault 12. Het was niet zomaar een auto voor hem. Het was het eerste voertuig dat hij ooit had gereden. Een symbool van vrijheid, avontuur en jeugdige onbezonnenheid. Een model dat hij beschouwde als “robuust” en “onverwoestbaar”, maar altijd buiten zijn bereik was gebleven.
Gonzalo’s grote gebaar
Toen zijn kleinzoon Gonzalo achter deze lang gekoesterde wens kwam, besloot hij actie te ondernemen. Met een mix van vastberadenheid, passie en respect voor zijn grootvader spaarde hij elke cent die hij verdiende als DJ. Hij verkocht zelfs zijn eigen motorfiets om de benodigde fondsen bij elkaar te krijgen. Zijn inspanningen resulteerden uiteindelijk in de aankoop van een Renault 12 uit 1993. Hoewel de auto flink wat liefde en aandacht nodig had, was het emotionele moment van overhandiging onbetaalbaar.
Van een simpel gebaar tot landelijk nieuws
Wat begon als een persoonlijk gebaar tussen grootvader en kleinzoon, nam een onverwachte wending. Het Argentijnse medialandschap pakte dit hartverwarmende verhaal op. Plotseling werden Alberto en Gonzalo, twee gewone burgers, nationale beroemdheden. Interviews, nieuwsartikelen, tv-segmenten – het duo was overal.
Renault grijpt in
De media-aandacht bereikte ook de hoogste echelons van Renault Argentinië. Pablo Sibilla, de CEO van het bedrijf, was diep geraakt door het verhaal. “Dit gaat verder dan alleen auto’s”, zei hij. “Dit gaat over familie, over traditie en over het vieren van ons erfgoed.” Renault besloot zich niet aan de zijlijn op te stellen en nam een opmerkelijke beslissing: ze zouden helpen bij de restauratie van de Renault 12. Dit was niet alleen een kans om deel te nemen aan een prachtig menselijk verhaal, maar ook om de bedrijfsmissie van Renault Care Service te demonstreren – ervoor zorgen dat hun auto’s zo lang mogelijk op de weg blijven.
Van restauratie tot fabrieksbezoek
Met een team van experts en alle benodigde onderdelen in huis, begon de transformatie van de Renault 12. Wat eerst een klassieker en bedenkelijke toestand was, werd langzaam een glimmend icoon uit het verleden. En Renault stopte daar niet. Als blijk van waardering voor de loyaliteit van hun klanten boden ze aan de auto voor het leven van Alberto gratis te onderhouden.
De kers op de taart kwam toen Alberto en Gonzalo werden uitgenodigd voor een speciale rondleiding door de Renault-fabriek in Santa Isabel, Córdoba. Dit was niet zomaar een fabriek; het was de geboorteplaats van vele Renault 12’s, waaronder die van hen.
De Renault 12: Meer dan een auto
De Renault 12 is niet alleen het middelpunt van dit verhaal, maar ook een auto met een rijke geschiedenis. Gelanceerd in 1969, werd het snel een icoon in Frankrijk en Europa. Maar zijn levensduur en populariteit overschreden de Europese grenzen. Het model kende een indrukwekkende carrière in landen als Argentinië, Turkije en Roemenië, waar het decennia lang geliefd bleef.
Dit verhaal is meer dan alleen een grootvader, een kleinzoon en een auto. Het is een getuigenis van doorzettingsvermogen, liefde voor familie en respect voor traditie. Het herinnert ons eraan dat dromen, hoe eenvoudig ook, de kracht hebben om ons te verenigen, en dat passie en vastberadenheid onverwachte en wonderbaarlijke resultaten kunnen opleveren.
De Renault 12 was een wereldauto, niet alleen omdat ie zo goed was, maar ook omdat de auto bedoeld en ontworpen was voor allerlei omstandigheden. Relatief korte wielbasis (zelfde als van een R4), robuuste constructie (semi-starre achteras, passief meesturend), lange veerwegen, simpele constructie voor eenvoudig en voordelig onderhoud. De 12 is geschikt voor zowel de Autoroute als gravelwegen in Algerije of bergwegen in Argentinië. De R12 werd over de hele wereld gebouwd: Australië, Argentinië, Zuid-Afrika, Canada, Colombia, Frankrijk, Ierland, Ivoorkust, Madagascar, Marokko, Portugal, Spanje en natuurlijk de licenties in Roemenië en Turkije.
Ook zou de wagen in Brazilië gebouwd worden, bij Willy’s, maar die fabriek werd toen net aan Ford verkocht, die daar gelijk de Corcel ging bouwen, een wagen sterk gebaseerd op de 12: onderstel en middensectie zijn hetzelfde, alleen voor- en achterzijde zijn anders. Later is daar ook nog een VW van afgeleid. De Corcel kwam zelfs net iets eerder op de markt dan de 12.
De R12 volgde de R8 en R10 op, waaronder dus ook de legendarische R8 Gordini. De introductie, ‘Jour-J’ werd groots gevierd, honderden Gordini bezitters kwamen naar het circuit van Paul Ricard in Zuid-Frankrijk. Velen waren minder enthousiast over de R12G, want die had natuurlijk voorwielaandrijving terwijl de R8G lekker oldschool achterwielaandrijving heeft. Dat de 12 een veel snellere rondetijd neerzette, hielp wel, maar toch is nu nog steeds de 8 populairder. Toch liet Renault hiermee zien dat voorwielaandrijving heel goed kan in de racerij, wat daarna nog heel veel modellen hebben bewezen.
Op basis van de R12 werden natuurlijk ook de R15 en R17 gebouwd, maar ook de opvolger R18 deelde hetzelfde platform en dus ook de Fuego.
Prachtig verhaal zeg.
Voor een collega ging ik destijds kijken voor een klusauto om tuinen te doen bij. Dit was bij de moeder van een andere collega.
Hij vond het niks. Doorgezweet dak roest, gele achterklep op een groen metallic auto. Was een station uit 1974.
Ik kocht hem zelf voor 250 gulden. Het was toen 1986.
Tot 1994 mee gereden. Ze was heel slecht.
Het opknappen begon in de voortuin van ons rijtjeswoning met lasapparaat in de gang. Buren waren echt niet blij!
Later had ik een sleutelruimte.
Ik verving hele stukken dorpels van A stijl tot aan de achterlichten. Ophanging, kriksteunen enz, enz.
Vervolgens goedkoop laten spuiten in oranje uit die tijd.
In 2015 gaf het originele motortje na 275000 km de geest.
Zit nu een B14 blok uit de Volvo 340 in. Inmiddels waren de motoren al in Renault Estafette etc gezet dus niet meer te krijgen.
Auto is nog steeds in mijn bezit.
Inmiddels is deze originele in Nederland ooit verkochte auto een zeldzaamheid.
Roel Dekker.
Renault Argentinie laat hier zien hoe men met rijdend erfgoed moet omgaan. Natuurlijk is het voor hen ook commercieel aantrekkelijk, maar ze handelen wel zoals wij oldtimerliefhebbers het graag zien en daar kunnen vele fabrikanten een voorbeeld aan nemen.
Een mooi verhaal en een prachtige auto. Mijn ouders hebben in de jaren zeventig 2 R12’s gehad, fijne, comfortabele auto’s waar ik goede herinneringen aan heb.
Ik nodig Toyta uit om voor mijn Toyota Starlet XLI 1.3 uit 1990 het zelfde te doen !!!!!! Bij de APK vinden ze altijd wel wat om weer wat te verdienen terwijl ik als gepensioneerd automonteur echt wel weet of ie in een goede conditie verkeerd. Je mag vanwege veiligheids redenen niet in de werkplaats komen om even mee te kijken naar de gebreken. Het draait allemaal om de €€€€€€. Laat staan gratis keuren na 33 jaar Toyota fan. 🤷🏾♂️🤷🏾♂️🤷🏾♂️
De 1.0 doet niet onder. Zelfde vermogen als een Polo 1.3 van hetzelfde jaar, maar een slordige 2,5 liter per 100 zuiniger.
Een universele garage opzoeken waar je wel binnenkomt en waar de prijzen ook nog redelijk zijn en waar je zelf ook nog mee kunt kijken!
Een Renault 12 uit 1993? is dat geen Dacia?
Renault 12 was, voor zover ik weet, te koop tot 1980
Dat klopt voor Nederland! Ik heb de documentatie erbij gepakt, in Argentinië – waar dit verhaal zich afspeelt – is de 12 gebouwd van 1970 tot en met 1994. In Turkije heet het model ‘Renault Toros’ en loopt de productie van 1970 tot 1999. De Dacia variant overtreft dit alles: start in 1969, einde in 2004.
Klopt ik heb de laatste variant van Renault toros uit 1999 in Turkije