De Alfa Romeo 2000 GT Veloce, Salvage Hunters Classic Cars en diepe emotie. Een ode.

Al sinds mensenheugenis maak ik er tijd voor. Discovery Channel is het podium dat regelmatig en bij herhaling autoprogramma’s uitzendt, waarin een nieuw leven voor-, en de uiteindelijke verkoop van een klassieker centraal staan. Wheeler Dealers was lang favoriet. Salvage Hunters Classic Cars nam een tijdje geleden die favorietenrol over. En onlangs zag, voelde en wist ik wéér waarom dat zo is. De reden: de wonderschone slotscene uit de aflevering waarin Drew Pritchard, Paul Cowland en alle andere betrokkenen een Alfa Romeo 2000 GT Veloce uit de 105-serie op een ultieme manier nieuw leven inblazen.

Aanvankelijk is de vermakelijke en kritische Pritchard- een grote naam binnen de antiekhandel- not very amused wanneer hij constateert Paul Cowland de 2000 GTV heeft gekocht. De auto vindt hij fantastisch, maar de automatische transmissie is een no go voor hem. “Poetsen, wat puntjes op de i en direct verkopen”, is nog het meest milde oordeel dat Pritchard aan de Italiaanse schone hangt. Het is het vertrekpunt van een uitzending die wat mij betreft zijn weerga niet kent. Want je weet wat er gaat komen. Althans. Dat denk je.

We krijgen een inkijkje in de wereld van Alfaholics, dat nog opmerkelijk veel onderdelen maakt én restaureert voor de klassiekers uit de Milanese stal. We krijgen een lesje in het maken van veiligheidsglas, minutieus laten de programmamakers en de specialisten zien wat ambacht betekent. Werkelijk prachtig is de scene waarin het misschien meest wel subtiele en onder de huid kruipende detail voor de Bertone wordt gemaakt. Dankzij het gebruik van een stokoude graveermachine komt een wonderschoon stukje ambachtelijk werk tot stand: een aluminium schildje met een tot op de millimeter kloppende klaver vier. Het kunstwerkje is bestemd voor de pookknop van de nieuwe handgeschakelde versnellingsbak siert.

Er komt dus een nieuwe transmissie in de Alfa Romeo. Hoe dat gebeurt, is Britse ambacht op zijn best. Paul Cowland bezoekt voor de transmissiewissel en de daarmee gepaard gaande wijzigingen weer zo’n typisch Britse werkplaats. Dit is weer zo’n plek, waar alle onderdelen kriskras door elkaar liggen. En op de één of andere manier komen deze altijd op een wonderbaarlijk snelle wijze tevoorschijn. Dat is óók een blijk van veel ervaring. Schroeven, moertjes en kleine tandwieltjes liggen gemengd in een oud Quality Street bakje, dat ooit huisvesting bood aan chocoladedelicatessen. Dat is slechts een voorbeeld.

Binnen deze schijnbaar niet geordende setting komt een fantastisch stuk vakwerk tot stand. Het nieuwe differentieel wordt met minutieuze precisie afgesteld. In elkaar, uit elkaar. Een nóg beter passend vulplaatje erin. Net zolang tot het driehonderd procent klopt. Geduld is een schone zaak. Zo lang je dat bewaart, komen de mooiste vormen van techniek op de mooiste manier tot hun recht. En dát is, wat ik in deze aflevering ook zie. Of liever gezegd: wéér zie.

Natuurlijk. Ook bij Salvage Hunters Classic Cars kwam iedere aflevering onder regie tot stand. Maar vooral in deze episode zie ik de openbaring van veel puurheid bij Pritchard en Cowland, de beide anchormannen van het programma. En dat gaat samen met de voltooiing van een werkelijk prachtige Alfa Romeo 2000 GT Veloce, die ons samen met de presentatoren naar een absoluut hoogtepunt leidt. Naar een magistraal autotelevisie moment.

De slotscene emotioneert. Binnen een werkelijk fantastische setting in Groot-Brittannië ontdekt Pritchard welk vakwerk er is geleverd. De Alfa Romeo staat er fantastisch bij. De setting is formidabel, de zon omarmt de werkelijk prachtige omgeving, de heuvels glooien alsof de hogere macht deze specifiek voor deze uitzending creëerde. En dan volgt de mooiste scene van deze aflevering.

Drew Pritchard draait de sleutel om, zet de zaak op contact, en start de Nordmotor. Het instrumentarium van de Alfa Romeo komt kortstondig en subtiel in beeld, de oliedrukmeter vertelt dat alles goed is. De mannen zijn klaar voor de rit, Pritchard zet de Alfa op de inrit in beweging. De Alfa rijdt weg en voegt in op de prachtige, lommerijke countrysideweg. En dan……dan komen op de achtergrond de ongehoord mooie klassieke klanken van Il santo nome di dio Signore naar voren. Precies op het juiste moment. En ik ben direct geëmotioneerd, er komt een heel diep gevoel los.

Alles komt nu tot op de millimeter samen, en binnen een seconde voel ik de tranen prikken. De scene emotioneert mij écht, en dat is een gevoel dat ik niet kan en wil onderdrukken. De klassieke melodielijn en het koor, het samensmelting van auto en omgeving, de wijze waarop de heuvels de Nord brom van de 2000 GT Veloce dragen: zo, zó mooi. Het enthousiasme van Drew Pritchard en Paul Cowland over de Alfa, en de zichtbare pure autoliefde van de heren vervolmaken het unieke samenspel. Such a unique interplay. Wát een prachtig staaltje autotelevisie, een kunstwerk dat vertelt waarom mensen van auto’s houden. En waarom ik zo van auto’s hou. Dit is in alle opzichten een ode die mij in iedere vezel treft. En dat komt diep van binnen.

Even is er geen sprake van regisseren, pure autoliefde laat zich simpelweg niet regisseren. Emoties laten zich niet regisseren. Wie de aflevering terugkijkt, en ooit in een Alfa Romeo uit de 105 of de 115 serie reed, weet precies wat ik bedoel. Het sluitstuk van Salvage Hunters Classic Cars- seizoen zes, aflevering vier- voel ik in iedere vezel van mijn lichaam. Want deze scene is voor mij het mooiste stukje autotelevisie, dat ooit werd gemaakt.

Scritto per i miei cari amici Alfa Romeo

_{Noot: de afbeelding betreft een fabrieksfoto van Alfa Romeo. Vanwege auteursrechtelijke redenen zijn de scènes uit het genoemde programma niet geplaatst.}