Confronterend

Waar is het mis gegaan?
De moderne man is bedacht door Kees van Kooten. Hij is linksig, voelt zich wat intellectueel, rijdt een Volvo en is trots op zijn onhandigheid. In zijn pockets etaleerde van Kooten zichzelf steeds nadrukkelijker als een ongelooflijk Lulletje Rozenwater. Indertijd kreeg ik daar als schilfertjes van tussen de vingers. Maar de, net zo indertijd al tweedehandse Vulva stationcar rijders met Intellectuele Aspiraties ‘Light’, smulden er van.

Althans hun vrouwen. Want die konden hun wat sullige echtgenoten op een vriendelijk venijnige manier in gesprekken wegzetten als in: ‘Mijn Dirk-Jan heeft zich bij het tandenpoetsen ook in zijn oog gestoken. Net als Kees van Kooten schreef in…” Loser Dik-Jan zag er een role-model in… Hij lachte schaapachtig. De ellende was begonnen.

In navolging van ‘Kees het Voorbeeld’ begonnen dus meer linksig gevoelige mannen met een onduidelijk VWO of afgebroken universitaire studie zo sullig over zichzelf te doen. In de wat trieste hoop zich als kwetsbaar en gevoelig weg te zetten om hun geringe scoringskansen bij de andere sekse marginaal te vergroten. Geloof me. Er kan weinig anders achter zitten. Vrouwen zijn immers zo gevoelig voor gevoelens?

Maar het deugt niet. Het gaat namelijk in de diepste essentie in tegen het basale gevoel voor eigenwaarde dat elk zichzelf respecterend zoogdier heeft. Waar bij ‘Voorbeeld Kees’ misschien nog sprake was van doordacht manierisme – Kees van Kooten heeft immers zoveel typetjes neer gezet dat hij mogelijk is vergeten wie hij zelf is – verzandden alle Kees Kloons in een zo sneue minkukelerigheid dat ze bij een echte vrouw hoogstens nog een mild soort van vertederde weerzin opriepen. Iets in de zin van de vertedering voor een Heel Lieve Puppy met een zwerend, vergroeid voorpootje.

Het voorlopig meest treurige geval van dit soort übertrieste sneuïgheid was voor mij de hoofdreden geweest om zaterdags met een wijde boog om de Volkskrant te lopen. Wim de Jong is de schrijver. Hijzelf pretendeert volgens eigen zeggen een mild ironische kijk op het Nieuwe Mannen leven te brengen. In mijn optiek is die door hem geschetste ‘Nieuwe Man’ een ideale klant voor het reizen per openbaar vervoer: een enkeltje op de kop van een Intercity.

De moderne man dus. De man die in al zijn gevoelselementen als dusdanig wordt gepresenteerd is A) Een loser die alleen nog maar geschikt is voor reizen met het openbaar . Te weten: op de kopse kant van een Intercity. B) Een doorgefourneerde opportunist die merkt dat hij met een paar truukjes zoals de schuldige blik van een hond die op het tapijt heeft gekakt en een zichzelf guitig relativerend onderuithalen, meer scoringskansen heeft bij een bepaald soort vrouwen. Het soort vrouwen dat ook valt voor Heel Lieve Puppies met een verkeerd pootje.

Voor wat ik er in de loop der jaren van heb gezien heeft de aanpak van De Jong c.s. een paar opties als uitkomst:

A) De vrouw waarmee je bent ziet je alleen nog maar als kneusje, wil je beredderen en knuffelen en alles voor je verzorgen. maar zal je nooit meer met respect benaderen. En de sex kun je wel vergeten.
B) De vrouw in kwestie werpt zich nadat ze vijf minuten verbaasd naar al je gevoelens heeft geluisterd vol enthousiasme in de armen van een gespierde Poolse automonteur met knoestige handen en een behaarde rug. En de sex kun je wel vergeten.
C) Terwijl jij nog opgelucht nasnottert zal de vrouw in kwestie in gedachten al een gesprek met haar beste vriendin voeren en bespreken voor de zekerheid toch maar bij je te blijven maar de lessen bij haar tennisleraar enorm te gaan intensiveren. En de sex kun je wel vergeten.

Dat van die sex zet ik telkens expliciet bij. Want van wat ik me van de uitlatingen van de Moderne Man herinner, is dat feitelijk zijn enige probleem. En dan wel als in ‘een gevoeld tekort aan’.

Dat soort mannen 2.0 lijkt me niet representatief voor de soort waar ik zelf al jarenlang toe behoor. En daar ken ik er persoonlijk nog best een paar van. Wij zijn niet ongenegen om te denken, te twijfelen, te voelen en te praten. Maar het moet allemaal niet tot een dagtaak verworden. En heel basaal gezien: onze zachte kant gebruiken we om op te zitten.