Voor de jacht is altijd een vergunning nodig, voor deze eendenjacht wordt een uitzondering gemaakt omdat het hier gaat over de Citroëns 2CV’s (de lelijke eendjes) die onder plezierjacht vallen. Over het vleugje obsessie voor “La petite voitures” gaat dit verhaal.
Citroëns visie
Citroëns visie op ontwerp en vormgeving is altijd al bijzonder geweest. Ze waren heer en meester in het bouwen van auto’s die meer zijn dan auto’s alleen, de 2CV is een goed voorbeeld daarvan. Het is een uniek concept qua techniek en uiterlijk. In zijn glorietijd was het een auto voor iedereen en nu een topper in de oldtimerwereld.
Tijdverdrijf wat jarenlang boeiend blijft
Al meer dan 15 jaar is Geert actief in het restaureren van deze koppendraaiers van jewelste. Hij is een perfectionist met gouden handen die de Citroëns volledig onder handen neemt, met oog voor detail. Restaureren is mooi, maar mooi restaureren is… moeilijk. Alle onderdelen en werkzaamheden worden nauwkeurig op het mobieltje vastgelegd, tientallen foto’s leveren het bewijs van kwaliteit. Ze zien eruit alsof ze net van de productieband zijn afgerold.
Vruchtbare contacten
Geert: “Het opbouwen van goede relaties met Citroën liefhebbers geeft vruchtbare adviezen als resultaat en uitwisseling van onderdelen. Er zijn altijd mensen die je graag verder willen helpen. De zoektochten naar 2CV’s die in aanmerking komen voor restauratie en de contacten met boeiende liefhebbers geven veel voldoening. Voor mij is het een voorwaarde om goede onderdelen te gebruiken, zeker om de auto’s in perfecte nieuwstaat terug te brengen, bovendien is het waardeverhogend. Voor mij is het restaureren vanuit passie een belangrijk aspect.”
Citroën atelier
Als je langskomt wil je eerst even om de 2CV’s heenlopen, naar binnen kijken, zachtjes aanraken en verder gaan met de gedachte: “Zou het niet fantastisch zijn om weer een lelijke eend te bezitten?”. Volwassen, maar door de opwinding van het moment, voel je je weer een jongen op weg naar de afspraak met je eerste vriendinnetje. Rijden in een 2CV is immers pure nostalgie en romantiek, bij mooi weer een rondje toeren is toch optimaal genieten? Bovendien is het geluid van de pruttelende luchtgekoelde motor rustgevend. Zijn klusruimte wordt door zijn vrienden het “atelier” genoemd, omdat dat de kwaliteit van zijn restauratiewerk weerspiegelt.
De rode draad
De mannetjesputter met zijn voorwielaandrijving en sublieme vering, de zuinigheidsmaniak en de zonaanbidder (het zonnedak wijd open) is de rode draad in het (auto)hobby-leven van Geert. Het moment dat er weer een restauratie is voltooid geeft een gouden randje aan die dag. De weg naar een nieuw project is dan ook gelijk ingezet, de vele onderdelen op zolder, meerdere eendenbody’s en chassis, veel plaatdelen, deuren, spatborden, complete motoren zorgen voor een constante stroom aan nieuw restauratieplezier. Het volgende project is een uit Spanje afkomstige 2CV bestel en een gestrand project van een standaard 2CV. De 2CV blijft dus duidelijk nog een jarenlange verschijning op de weg dankzij de gedreven liefhebbers die de geschiedenis levend willen houden. Beter nieuws is eigenlijk niet mogelijk.
Leuk artikel, kan iemand mij vertellen waar het Atelier van Geert is gevestigd ?
Waarvoor mijn dank.
Groet Sjoerd.
Toen ik 6 was, kocht mijn vader een 2CV4 uit 1971, toen 5 jaar oud.
En helaas, ik heb een Eendentrauma opgelopen. Ik was de jongste en kleinste. En moest dus in het midden zitten. En daar zit een stang van het frame va de bank. Alsof je op de stang van een herenfiets moet zitten.
Daarna, in 1977, kocht mijn vader een Princess 1800HL.
Ik ben dus gek van Britse auto’s geworden.
(Maar ben jaren Citroën-verkoper geweest begin jaren ‘90, en ben redelijk gek van de Citroëns uit dit tijd. BX, XM, AX, Xantia, heerlijk! )
Niet alleen een leuke auto met het dakje open in de zon. Ook een echte slechtweer auto. Stabiel op de weg voel je de wind. Dakje dicht voor het knusse gevoel van een tent waar je trots op bent. Slechts een beetje nat worden door een lekkage, gewoon wat schuin gaan zitten. De ruitenwissertjes als triomf der techniek wapperen heen en weer. En als het kouder wordt: jas aanhouden en genieten van de lauwe lucht van het kacheltje voorin.
Geweldig weer zo’n prachtig verhaal over de eend. Ik ben zelf in het bezit van een DYANE uit 1967. Het zou wel eens de oudste DYANE van Nederland kunnen zijn.
Ze rijdt als een eend. Starten doe ik met trekknop, de raampjes schuif je open. Voor de rest de eendebeleving. Ik zie haar als de eend met capsones. Mooi dat zo veel mensen pret hebben in het rijden in een A-type.
Als jongere hadden wij in ons gezin eerst 2 eenden, vervolgens een Ami6 en GS1015 en daarna een Dyane 6, en later een Ami8. De overgang van de GS naar de Dyane heb ik nooit als teruggang ervaren (mijn pa wel, denk ik 😉). Komt er een mooie Dyane op mijn pad, dan ga ik er serieus over nadenken (oei, ik heb al zoveel auto’s. Maar het is zo leuk, een Dyane).
Maar ik wel. Ik heb er in mijn leven zeker zo’n 30 versleten die al versleten waren, 4tjes en 6sjes. Ik rijd nu al 25 jaar (behoudens de jaren van restauratie) in een mooie 6 Club die over een paar jaartjes in eigendom zal overgaan op mijn kleindochter. Ze is er helemaal weg van. Samen hebben we 2 jaar geleden een mooie rit gemaakt naar het zuiden van Spanje, lekker binnendoor over de Franse en Spaanse B- en C wegen. Was puur genieten. Dat hoop ik nog lang te mogen doen, genieten in mijn Eendje..
Of ik er nog eens in wil rijden – laat staan kopen – kan ik inmiddels met “nee” beantwoorden. Zo’n ding maakt mij gewoon teveel herrie; ik kan er niet meer tegen.
Omdat ik met solide autoplasten (oordoppen op maat) wél motor rij, heb ik dus een middel in huis om daar een mouw aan te passen. Maar los van de pecunia, heb ik toch een meer praktische werkauto in de vorm van een Berlingo, ook al schuif ik daar geen piano meer in. Want vroeguh versleepte ik haast van álles met die 18 en 24 pekaatjes.
Eensch, ik hoef er ook niet meer in te rijden.