Een kleine sticker op de linker achterruit van de Starlet is mijn subtiele blijk van melancholische trots. Het is een afbeelding van Circuito Estoril en de contouren ervan. Die combinatie reist al een tijdje met de Toyota mee. Ik was in oktober 2019 op het circuit. Het bezoek was een programmaonderdeel van Estoril Classics.
Als ik naar de sticker kijk dan voel ik die lome, oud aristocratische sfeer in dat heerlijke gebied ten westen van Lissabon. Ik denk regelmatig terug aan het evenement, dat veel indruk maakte. Ik denk vaak terug aan het circuit, waar ik genoot van de heldhaftige overlevingsdrang van de oude techniek, die met een armada van decibellen het gehoor van de toeschouwers bereikte. Ieder vezel in het lijf werd doorboord met een fenomenaal geluid, de zindering leidde tot fijngevoelige sensatie.
Oude stadions met sleetse sporen
Natuurlijk: ik was present op menig evenement. En natuurlijk zag ik ook vaker historische racewedstrijden. Maar dáár, in na zomerend Estoril, kwam alles samen. De licht vergane glorie van Circuito Estoril omarmde mij, en riep herinneringen op. Ik dacht aan oude stadions waar ik tegen beter weten in mijn clubjes aanmoedigde. Staantribunes, ze verwijzen naar de vergankelijkheid van het vroegere modern, versterkt door sleetse sporen op het beton. Het rentmeesterschap allang voorbij. Ik hou van dat karakter. De vaart der volkeren noopt mij steeds vaker tot sentiment. En wanneer dat samenvalt met de vurige liefde voor historische voertuigen, dan klopt alles.
Mooie samenloop met dromerig panorama
En dát voelde ik vooral in Portugal. De grote oude hoofdtribune van Circuito Estoril maakte het in mij los, mijn in beton gegoten hang naar vroeger versterkte in combinatie met die oude setting in Estoril de intensiteit van mijn beleving. Alsof alles dáár samenkwam. Zeker toen de oude racers lieten zien dat zij nog altijd hun mannetje stonden. Pure, mechanische techniek, verpakt in een klassieke Porsche, Alfa Romeo, BMW, Ford of Datsun jas. Verpakt in de Tyrell Benetton van Martin Stretton. Het samenspel had iets glorieus, en de oude setting van Circuito Estoril versterkte tegen het panorama van het dromerige achterland het sfeerbeeld
Krasse anciënniteit
Er was voor mij méér dat het bezoek aan het Circuito Estoril zó bijzonder maakte. Want dáár won Ayrton Senna voor de eerste keer in zijn prachtige en veel te vroeg beëindigde loopbaan een F1 wedstrijd. Mét de John Player Special Lotus-Renault reed hij in april 1985 als eerste over de finishlijn, daar pál voor de hoofdtribune die anno 2020 oud is. De stenen, de trappen, de overkapping, zij waren stille getuigen van Ayrtons eerste Formule-1 zege. Toen ik er was droegen zij hun getuigenis met krasse anciënniteit uit. En zij zullen dat nog lang blijven doen.
Magische zindering
Het bouwwerk omklemde mij en versterkte het bestaan van die historische zege. De zege van een fenomeen. Het applaus, na iedere gereden race op het circuit, rolde zich tijdens het circuithoofdstuk van Estoril Classics 2019 als een zich gestaag ontwikkelende bui van de tribunes. Zó moet het toen, na Senna’s eerste Grand Prix zege, ook hebben geklonken. De warme douche, dankbaar aanvaard door de coureurs, en onbedoeld verwijzend naar de weersomstandigheden waarin Senna in 1985 in de stromende regen -met een ronde voorsprong op de meeste coureurs- de finishlijn passeerde. En vlak bij die finishlijn, daar stond ik, dik 34 jaar later. Magie, zindering en een tikje ontroering.
Goudomrand fundament
Ik hield mijn dromerige weemoed buiten het circuit vast. Want het verleden leefde in oktober 2019 voort, in diep melancholische vorm. Circuito Estoril schonk de wereld een grote winnaar, en die geschiedenis is voor eeuwig verankerd. Niemand kan die historie uitwissen, hij staat vast in een goudomrand fundament.
Impressionante
Op het terrein buiten het stadion, achter de culthoofdtribune, is een laantje vernoemd naar Senna. Een bescheiden plaquette met de inscriptie Praca Ayrton Senna is de hommage aan heilige grond én aan een formidabel coureur. Ik realiseerde het mij toen ik dat voor het eerst zag. Ik keek om. Een bewaker keek naar mij. Hij knikte glimlachend. Ik knikte glimlachend terug. Stak bescheiden een duimpje omhoog. En zei alleen maar: “Impressionante.” Wij begrepen elkaar.
Onsterfelijke verbeelding
Het was een voorrecht dat ik dáár, op dat oude, licht vergane maar o zo magische circuit mocht zijn. Het circuit waar overigens al járen geen officiële Formule 1 wedstrijd meer wordt gereden. Maar dat versterkt juist de kracht van het verleden. Het is niet voor niets dat een bescheiden stickertje op de linker achterruit van de Toyota mijn trots subtiel uitdraagt. Want ik was daar. Dáár, waar geschiedenis werd geschreven. Dáár, waar de verbeelding iedere dag groter wordt. Omdat de Formule 1 vermoedelijk niet meer terugkeert op Circuito Estoril. Het circuit dat uit alle poriën naar vroeger ruikt. En één van de grootste coureurs aller tijden zijn eerste F1 zege schonk.
#Cantskiphope #visitcascais #visitportugal
