Dat deed Renault best slim: het modellenaanbod had altijd de mogelijkheid om binnen het merk een stap omhoog te doen. Om door te groeien. En dat de type aanduidingen daar niet even duidelijk in waren? Zo sloot in 1979 de nieuwe Renault 18 naadloos aan onder de R16 en boven de R12.
Nieuw: de R18
Die R18 serie bestond bij introductie dan weer uit een TL, GTL, TS en GTS uitvoering. Later kwam daar de Turbo bij. De ‘G’ staat voor de accessoire uitrusting, De L, respectievelijk TS betekende dat de auto de 1397 cc motor had die ook in de R5 Alpine (en de Volvo 343) stak of de 1647 cc motor zoals in de R16 TL automaat, de 17TS en de R20TL.
De R18 komt nog steeds op de meeste mensen over als een mooie, beschaafde auto. Er zijn mensen die vinden dat de achterkant iets BMW-achtigs heeft. Dat Renault klassieke chromen bumpers in plaats van schildbumpers gebruikt werd indertijd al wat vreemd gevonden.
Het interieur valt op door de zorgvuldige afwerking
Je zit prima in zo’n R18. De zittingen van de voorstoelen zijn aan de korte kant, maar de zijdelingse steun is prima. Het vrij grote stuurwiel ligt goed in de hand. En dat is goed want de reacties van de voorwielaandrijving op het stuur zijn best stevig. Het dasboard is overzichtelijk en zakelijk. De opstelling van de diverse bedieningsorganen is goed. Het zicht naar achteren is minder. De beenruimte achter is goed maar de hoofdruimte is daar wat te gering voor grote mensen. De kofferruimte is groot en praktisch.
Het weggedrag van de R18 is klassiek Frans
De auto was soepel, om niet te zeggen week geveerd en gedempt. Mensen die gevoelig waren voor wagenziekte hadden er een slechte aan. Die weke afstemming resulteerde ook in een minder goed stuurgedrag. In tests uit die tijd kwam eigenlijk naar voren dat stuggere dempers een veel betere auto van de R18 maakten. Een heel kritische geest noemde daarna als enig verder nadeel van de Renault dat hij voorwiel- in plaats van achterwiel aandrijving had.
Want hoewel de ‘ergste’ eigenschappen van de vroege voorwielaandrijvers inmiddels waren ‘weg geconstrueerd, was het rijgedrag nog bij lange na niet op het niveau dat wij nu gewend zijn. Ook de bekrachtiging van de remmen (voor schijven, achter trommels, werd als te sterk gezien. Maar op autosnelwegen deed de Renault het prima.
Een conclusie uit 1979
De Renault 18 is in de GTS uitvoering met zijn 79 pk 1.65 liter motor een lekker pittige auto. De binnenruimte is prima. De prestaties zijn hoogst aanvaardbaar. In het interieur is de auto prettig stil en binnen bepaalde snelheidsgebieden is hij lekker zuinig. Jammer dat de vering en demping zo week en zacht zijn en dat de voorwielaandrijving zich zo duidelijk kenbaar maakt in het stuur en een duidelijk negatief stempel drukt op het weggedrag. Oh ja: De hele Renault 18 serie werd gezien als ‘tamelijk aantrekkelijk geprijsd’.
Vind er nog maar eens eentje
Om een Renault 18 te vinden moet je in Frankrijk zijn. Daar zijn er nog het meest. Maar bij vlagen is er ook aanbod in ons land. Denk daarbij aan bedragen tussen de 1.500-300 euro. De duurste R18 die we vonden stond in Frankrijk te koop voor 6.000 euro. We denken dat hij nog wel even blijft staan.
Uitstekende wagens. De TS heeft ook de 1647cc motor (vandaar de ‘S’).
Na een R12 en een R14 kocht mijn vader een R18 turbodiesel. Daarna een R21. Behalve de 14 allemaal sterke auto’s die probleemloos veel kilometers haalden.
Na een bordeaux-rode Renault 14 ruilde ik deze samen met de blauwe R 12 TS van mijn overleden vader in en kocht een met.blauwe R18 TL. Deze werd toen voorzien van een LPG onderbouw tank, een noviteit toen, alleen de tank had wel iets groter gemogen. Na de TL kwam de felbegeerde met.grijze GTS break in mijn bezit, prachtige wagen, helaas werd deze bij de 11-stedentocht door een Kadett total gereden, de stoelbouten waren zelfs afgeknapt… wilde weer een GTS, dit werd een prachtige donkerblauwe, heb hier veel plezier aan gehad, veel km gemaakt en daarna kwam de Nevada….
Vrienden waarmee ik zowat opgegroeid ben van kinds af aan hadden een sleetse R18 cadeau gehad van een aanstaande schoonvader. De achterruit moest met duct tape in de achterklep gehouden worden omdat de bruine pest het staal rondom het glas had opgevreten. Verder ging het wel. Het motortje liep als een zonnetje maar was nadrukkelijk aanwezig op de autoweg. Mijn ervaringen met andere ‘dempprojecten’ zorgde ervoor dat ik de motorruimte netjes beklede met glaswol. Fikt niet en dempt geluid heel goed. De auto was stukken stiller geworden. De heen en terugreis naar Griekenland zou hij vol verve en zonder enige kleindte storing volbrengen. Hij mocht met recht de
R(obuust)18 genoemd worden!!
Rijles in gehad
Fijne auto maar wat een k** stoelen
Leuk artikel. 1997 moet denk ik 1979 zijn. R18 diende als basis voor de Fuego.
Wij hadden als gezinsauto een R18 station in een ver verleden.
Op LPG liep hij zo stil, dat mijn vader wel eens dacht dat de motor stilgevallen was als hij stationair draaide voor een verkeerslicht en dus de sleutel omdraaide om ‘te starten’.
Dat vond de startmotor niet fijn…