Wij en de Joe Bar types

Echt Snelle Rijders en Joe Bar

Komend wekend het goed motorweer. En dan komen alle soorten motorrijders weer de baan op.

Inclusief de Echt Snelle Rijders. En die zijn best hinderlijk. We vinden ze doorgaans op onze favoriete wegen, de secundaire wegen of op het stuk snelweg tussen Arnhem en Oberhausen. Op wegen die net iets te bochtig voor ze zijn. Op Nederlandse dijken, in de Ardennen. Secundaire wegen boven Dokkum vinden ze ook uitdagend.

Herken het gevaar

De Echt Snelle Rijder is multicolor gekleed in een pak dat voor 90% uit kevlar en voor de andere 90% uit CE gekeurde protectoren bestaat. Hij zit op zijn motor als mijn hond als die zit te kakken en heeft staand een bochel.

Een vreemd volk

Zijn korte bestaan is het bewijs dat de circuiteigenschappen van zijn ros niet compatibel zijn met de openbare weg en dat mensen hun rijkwaliteiten enorm kunnen overschatten. Ze hebben vaak helmcamera’s om hun laatste momenten te filmen. Heeft de neiging om te vallen bij het maken van stoppies en de controle te verliezen bij het maken van wheelies. Als dat voor een terras gebeurt is dat extra gênant.

Herken de soort

Raadpleeg hiervoor de boeken van het Joe Bar Team. De hoofdfiguren daarin zijn erg dom maar innemend onschuldig. En bijna niemand kent het Franse woordgrapje in het lokale bargoens: Een ‘jobart’ is een sukkel. De clubleden van het Joe Bar team hebben ook grappige namen:

Joe, kroegbaas. Hoort niet echt bij de club maar is een paar keer te zien op een Moto Guzzi.

Edouard Bracame. (Arbre à cames: nokkenas) Rijdt een Honda CB750 en sinds het tweede album een Honda CB 1000 Big One

Guido Brasletti. Italiaans-achtig voor ‘guidon bracelet’ ‘Clip ons’. Guido had een Ducati 750 Sport en later een Ducati 900SS

Jean-Raoul Ducable. Woordgrapje als: “J’enroule du cable” (ik rol de kabel op) Een manier om te zeggen “Ik geef gas”. Jean Raoul reed eerst Kawasaki 750 H2 en sinds het tweede album een Suzuki GSX-R 750

Jean Manchzeck. (“j’emmanche sec” “Ik lust ze rauw”) Eerst op een Norton Commando 850 daarna met een Triumph Daytona 900.

Paul Posichon. (Dat is slordig verfranst voor “pole position”) En dat op een Yamaha XT600.

Pierre Leghnome. (Leghnome: de gnoom. In verband met zijn immense V-Max (en zijn eigen formaat) V-Max)

Jérémie Lapurée. “J’ai remis la purée” “Ik ging er weer vol vandoor”, la purée is een metafoor voor kracht. Hij rijdt een Harley-Davidson XL883R Sportrack.

De Echt Snelle Rijder dus…

Wat te doen bij de confrontatie: verminder vaart. Geef hem de ruimte. De laagvlieger flitst voorbij en verdwijnt klapwiekend uit de bocht. Maar dat is voor je. Dus ongevaarlijk.

In de meeste Europese landen is 112 het nummer waarmee je ambulancediensten direct kunt bereiken. Doe dat ook. Ze zijn vaak nog te redden. Vraag hem – indien aanspreekbaar – naar het telefoonnummer van zijn naaste familie, vrienden of bekenden.

Maar nu even serieus…

Er zitten fantastische paasdagen aan te komen. Heel hersendood Nederland stapt de komende paar dagen in de auto. En auto’s zijn nog veel gevaarlijker dan testosteron+ scheurneuzen. Op zijn best staan die auto’s uren in de file voor Zandvoort of de Keukenhof. Pas op met tussen die files door rijden. Er worden spullen uit raampjes gegooid. Er wordt een deur geopend om een kind te laten plassen tussen de auto’s.

Maar ze drentelen ook over de secundaire wegen in het mooie Gelderland en Drenthe. Ze rijden daar vaak wat te langzaam. Hun verkeersgedrag is volkomen onvoorstelbaar. En aan Wendy Heward was de pech dat ze de de spits heeft afgebeten. Op de motor, een moderne motor, maar toch… “Echt niet gezien” en nu in het ziekenhuis.

Een berichtje op FB Wendy Heward wordt vast gewaardeerd