Het was nog maar zeer de vraag of Thomas, Peter, Arnold en ik de trip naar de Achterhoek zouden maken. Er staat een juweel van een rit gepland binnen een prachtig stukje Nederland. De dag ervoor spoelde het, maar de morgenstond van de 21e oktober heeft goud in de mond. En zo zijn vier man met twee Typ 3 exemplaren onderweg naar Eefde, waar een groot aantal Typ 3 en Typ 4 exemplaren startklaar zijn voor een betoverende rit in eigen land. Een rit, die op een uitstekende wijze is georganiseerd door Maurits Schouten van de Luchtgekoelde VW Club.
De beide Volkswagens geven het begrip ‘groen’ een andere dimensie. De auto van Thomas is een groene Variant Automatic uit 1973. Hij heeft de VW nog niet zo lang in eigendom, maar raakte halsoverkop verliefd toen hij deze klassieker mét Amerikaanse geschiedenis via de sociale media in beeld kreeg. Hij verkocht zijn andere Variant, die wij later op de dag nog tegenkomen. Nu zitten wij in Thomas’ laatste aanwinst, en in alles merk je dat op deze auto heel goed is gepast. Geen kraakje, geen rammeltje, alles voelt oerdegelijk aan.
De enige geluiden die je hoort zijn onze stemmen, wat windgeruis en de gemoedelijk klinkende luchtgekoelde boxermotor achterin. Ja, en de klanken van Radio NL, die via de dashboard box het gemoedelijke interieur enteren. De injectiekrachtbron produceert zijn vertrouwenwekkende klanken soepel, de techniek is fris, de motor draait prachtig rond. En dat draagt bij aan de beleving van het comfort aan boord, de Variant slikt oneffenheden soepel weg, en is een verrekt lekkere klassieker om mee onderweg te zijn. Ontspanning ten top, het ochtendgloren omarmt de fijne VW innig. Precies dit is, waarom luchtgekoelde Volkswagens bij mij onomstreden zijn. Ze bieden je de geborgenheid van een fijn thuis.
De tweede Typ 3 is de 1600 TL Automatic van Peter en Thomas, die nog een rol speelde in de Nederlandse TV-serie ‘De Zaak Menten’. In 2022 reed deze eveneens groene en volledig gedocumenteerde 1600 TL de familie binnen, en de kans is heel klein dat deze prachtige Typ 3 ooit de familie weer verlaat. De aanblik van de twee groene Typ 3 modellen is bekorend, bijzonder, mooi, en zeldzaam. Thomas en Peter starten de motoren van de auto’s, de oer sympathieke klassiekers. Het is 9.00 uur, en we hebben een mooie rit voor de boeg.
Zo rijden we in een kleine formatie naar Eefde, en wanneer wij daar aankomen zien we wat je niet vaak ziet. Nederlandse en Duitse eigenaren brengen tal van Typ 3 en Typ 4 exemplaren samen. De Typ 3 en Typ 4 smeden op die manier een mooi verbond, ze ontmoeten elkaar. In deze ontmoeting zijn relatieve onbekendheid, herkenning en vertrouwen besloten. Er zijn Type 3 versies met de korte neus, en met de lange neus. Met de ruitenwissers linksom en rechtsom. De drie carrosserievarianten (Ponton, Fastback, Variant) zijn allemaal in meerdere hoedanigheden present. Dat geldt ook voor de Typ 4. Ook mooi: de verschillen tussen de 411 en de 412, zo duidelijk zichtbaar aan het front. De verzameling is derhalve uniek, en bont.
De ontvangst in Eefde is warm, de koffie en het appelgebak ook. Maurits Schouten heet de deelnemers welkom, de Duitse gasten worden daarnaast door Schouten in hun eigen taal gastvrij ontvangen. De routeboekjes worden uitgereikt, en niet veel later zijn de ongeveer dertig equipes onderweg. En nu al voel je, dat de zaken dik voor elkaar zijn. Alles is gefaciliteerd, we hoeven alleen maar de juiste paadjes te volgen.
Het wemelt van de Volkswagens op deze wereld, maar de aanblik van zoveel Typ 3 en Typ 4 exemplaren in het prachtige landschap is uniek. Het wordt opgepikt door talloze passanten, die het bijzondere beeld vastleggen met de camera en de telefoon. De eerste stop is bij Jan Lankhaar. De deelnemers parkeren de klassieke VW’s in drie rijen van tien op een groot veld. Hierna wandelen we naar de opstallen en het erf van Lankhaar, die voor de gelegenheid een Volvo PV544, een oude tractor én……een VW Jetta 1.3 uit 1981 met negen (!) ton heeft uitgestald. Vandaag is het thema niet alleen Typ 3 meets Typ 4, maar ook Qualität begegnet kvalitet.
De bijeenkomst is warm, vervolgens nemen we het routeboek weer ter hand. We gaan op basis van de gedetailleerde aanwijzingen naar het prachtige kasteel in Vorden. Daar is het leven goed, daar is het opnieuw prachtig om te zien hoe de Typ 3 en Typ 4 modellen achter elkaar zijn geposteerd. We hebben het naar ons zin, dollen, nemen een cappuccino, flirten met het bedienend personeel en gaan vervolgens voldaan onderweg naar de volgende stop. Bij een fervent VW-verzamelaar staat koffie voor ons klaar, en we lopen door de stallen om ons te laven aan onder meer een Ovaalkever, een Brilkever en een gerestaureerde Cabriolet uit 1965.
Ondertussen vraagt iemand aan Arnold en mij ‘of wij ook verstand hebben van deze auto’s.’ Terwijl we het één en ander uitleggen, neemt de belangstellende ineens de benen en zegt: “prettig weekend.” Hij laat ons verbijsterd achter, en al snel zeggen Arnold en ik tegen elkaar dat wij eigenlijk hadden moeten vertellen dat we oog in oog stonden met 2CV’s. “Dan had-ie het ook geloofd.” We lachen er alsnog smakelijk om, terwijl het laatste restje verbolgenheid ons verlaat.
We vervolgen de route. D e motoren van de Variant en de TL draaien weer soepel rond en zorgen ervoor dat wij via het prachtige Bronkhorst naar de laatste tussenstop rijden. En dat is een bekende wijnboerderij. Kenners weten welke, en dat ‘t Heekenbroek. Daar gaan wij wijn proeven. Het stulpje is lommerrijk. W proeven daar niet alleen wijn; we krijgen er ook een inkijkje in hoe druiven telen en wijn maken in de Achterhoek werkt. Interessant, en het luisterend oor is ruim vertegenwoordigd.
Zo langzamerhand rijden we naar de slotbestemming. We gaan eten in ‘t Wapen van Heeckeren, daar zit iedereen bij elkaar en door elkaar. Arnold, Peter, Thomas en ik proosten op onze overleden kameraad, en even is het stil. De gesprekken worden anders, bij mij maakt enige melancholie zich van mij meester, en wel in toenemende mate. Het eten is voortreffelijk, en Peter en ik trekken de kar aan tafel. Peter zegt ook iets heel moois, dat mij persoonlijk treft. Ja, natuurlijk zijn wij vrienden, zonder voorbehoud, onvoorwaardelijk.
En dat laatste begrip vormt één van de rode draden tijdens de dag. Er is sprake van onvoorwaardelijke kameraadschap, van onvoorwaardelijke liefde voor luchtgekoeld. We hebben nog een stukje voor de boeg. Het is donker, en knus aan boord van de Variant van Thomas. De standen van de bedieningspook van de automatische transmissie zijn zachtjes verlicht, voor het instrumentarium geldt hetzelfde.
Het gedempte boxergeluid geeft- zeker op weg naar de nacht- een vertrouwd en gemoedelijk gevoel, de romantiek van onderweg zijn in een Volkswagen met een luchtgekoelde motor komt juist nu zo mooi naar boven. En je weet, dat je altijd thuiskomt. Met een prachtige herinnering in de achterzak. Een herinnering aan een dag, die door Maurits Scholten uitstekend werd georganiseerd. Een dag ook, die wij met elkaar op een onvoorwaardelijk vriendschappelijke wijze plukten.
Skreaun foar Oane
Wat een prachtig en poëtisch verhaal, de sfeer was zo goed te proeven. Dank!
Prachtige foto’s. Ben zelf grote fan van de Ponton. Vroeger hadden we een die eerst van de politie was geweest. Daar kon je onder de achterbank de accu op slot zetten. 😉
Wat een schitterende collectie, wat een mooie dag moet dat geweest zijn.
heel leuk geschreven! bedankt ook voor de foto’s
Geweldig, vooral die Typ 4’s als variant. Ze zijn van de ene kant vooral achteren foeilelijk, maar ‘t heeft wat.
Type 3 bij nat weer wel een listige auto. Maar heel fraai!
Leuk al die kleuren! Als je nu zo’n gezelschap met nieuwe vw’s bij elkaar zet, kun je volstaan met zwart-wit foto’s helaas want zwart en allerlei tinten grijs voeren nu de boventoon….
Ik zie op de foto’s exact zo’n Ponton staan die mijn vader vroeger reed. Zelfs die grijs beige kleur is dezelfde. Het was een 1500. Dat was ergens tussen ‘67 en ‘69. Meer dan 50 jaar later ken ik de typische geur van die VW nog steeds. En ook ken ik het geluid nog steeds. Echt nostalgie. Heerlijk!!
Een andere tijd, toen dacht ik er niet aan om ooit een Typ 3 of 4 te kopen, niets bijzonders toen ze stonden op iedere straathoek (tenminste de typ3) . Nu, een glimlach van herkenning, een herinnering aan een andere, mooie tijd