Motorfietsen zijn tegenwoordig beter en betrouwbaarder dan ooit. Maar wat meer dan een beetje speelt is dat de verjonging in de motorwereld toch voornamelijk zit in de engineers en de marketeers. Engineers maken het liefst alles wat op het randje van mogelijk is. Marketeers fluisteren ons in dat dat nu nèt is waar we altijd op gewacht hebben.
Maar elk voorjaar moet ik toch weer wennen aan de nieuwe afkortingen voor de nog intelligenter geworden elektronische hulpkrachten. En ergens in mij piept dan een dun stemmetje: “Straks moet je smeken om te kunnen starten omdat je motorfiets zegt dat het geen goed weer is om te gaan rijden.”
Maar nu is het lente. En de lente is voor mij altijd een reis vooruit, het verleden in. Want de hele winter wordt er namelijk doorgereden. En omdat dat met een dubbel gefinancierde topper te doen? Nou nee! De winter is er dus voor het zijspan. In het voorjaar smeekt – en krijgt – dat zijn zo zwaar bevochten aandacht. Om vervolgens weer de hele zomer lokaal zijn werk te doen plus zijn Jaarlijkse Lange Rit te rijden. En dan komen we erop dat vroeger niet alles beter, maar welzeker veel eenvoudiger was.
Daarbij helpt het natuurlijk meer dan een beetje dat die combinatie ergens omstreeks eind jaren vijftig in de trotse IMZ – dat staat natuurlijk voor ‘Irbitski Mototsikletnyi Zavod’ fabriek geboren is in het nu zo tumultueuze Oekraïne. Mijn zijspan is ruim voor de onlusten hier naartoe gekomen omdat de toenmalige koper dacht een vooroorlogse BMW gekocht te hebben. Vooroorlogse BMW’s hebben een aanzienlijke waarde. De waarde van oude Russische motorfietsen was indertijd daarentegen gekoppeld aan de oud ijzerprijzen. Intussen is het aanbod aan Ouwe Russen veel beter geworden. Dat de prijzen daarmee ook boven het nulpunt zijn gekomen is terecht. Die prijzen zitten overigens in de lift. Maar een klassieke Rus rijden blijft het toppunt van onthaasting en in vergelijking met de huidige prijzentsunamie in klassiekerland nog prima betaalbaar.
Onderhoud en TLC dus: Een moderne motorwerkplaats ziet eruit als de operatiekamer waar elke Afrikaanse chirurg van droomt. De belangrijkste items zijn de hefbrug, de diagnosemonitor en het waarschuwingsbiljet waar het uurtarief op staat. En een PIN-apparaat. Mijn werkplaats ziet er doorgaans uit alsof hij net lijdend voorwerp is geweest van een middelzware artilleriebeschieting, maar ik vind er mijn weg in. Meestal toch… De Boxer werd van zijn derde wiel ontdaan en ging de hefbrug – een onmisbaar onderdeel voor lieden die vroeger dachten dat hun rug onkwetsbaar was – op. De olie werd afgetapt en vanuit de versnellingsbak kwam als vanouds weer mayonaise. Russische versnellingsbakken neigen tot inwateren.
Oppervlakkige controle wees verder uit dat er een handvol spaken in het achterwiel besloten hadden voor zichzelf te beginnen, de slotspeling van de zuigerveren zorgde onder en boven de zuiger voor evenveel compressie. En veel marge is er niet bij een compressie van 1:5,5. Met kameraad Ernie werd het blok er even uitgetild. Op de werkbank sleutelt het nog makkelijker. En die nieuwe koppeling lag ook al een tijdje te wachten. De contactpunten moesten vervangen, de dynamo smeekte om nieuwe lagers en koolborstels. Een nieuwe ‘Made in China’ achterband kostte, inclusief binnenband, de volle 40 euro.
Als de zaak er dan toch gestript bijstaat is het mooi om er ook maar eens een nieuwe draadboom op te fantaseren. Het is tenslotte geen CAN bus systeem op de KMZ en wat kan er nu mis gaan met maar 6 Volt? Intussen zit de zaak weer in de opbouwfase. Dit weekend moet de driewieler weer topfit zijn. Dan kan hij weer even tegen tot de volgende beurt. Het werkplaathandboek vermeldt dat de onderhoudsbeurten om de 1500 km gedaan moeten worden. Ik kijk uit mijn ooghoek naar mijn ouwe Guzzi die verongelijkt buiten staat te wachten. Die moet veel meer werken en vraagt veel minder aandacht. Want vroeger was niet alles beter. Maar motorrijden was toen, en is nu nog even leuk!
Lees via deze link meer columns op AMK
Lees via deze link meer verhalen over klassieke motoren
Bij mijn Rus kwam kwam regenwater in de versnellingsbak via de km.tellerkabelaansluiting.
Eenvoudig te verhelpen met een rubberen kapje o.i.d.
Ik heb mijn MW750 nu 18 jaar en heb er ontzettend veel voldoening van. Heerlijke
knutselmotor.
En Richard Busweiler houdt gebruikte onderdelen uitverkoop. Misschien zien we elkaar wel in Genemuiden! Kunnen we ook de nieuwe Urals zien. Richasrd is officieel Ural Dealer geworden!
“Motorfietsen zijn tegenwoordig beter en betrouwbaarder dan ooit.”
Dat is nogal een statement Dolf..
Ik hoop de eerste Fireblade over 50jr nog tegen te komen, als ze dan dezelfde leeftijd hebben als mijn ouwe zijklepper…
Tuurlijk; de onderhoudsintervallen zijn verminderd, smeernippels zijn verdwenen en oliefilterloze motoren zie je nu niet meer….maar betrouwbaarder?
De toekomst zal het uitwijzen..
‘Betrouwbaarder’ en ‘beter’ in de zin dat alles goed functioneert en dat blijft doen voor aannemelijke (lange) tijd.
Een gemiddelde van 20.000 km tussen volledige motorrevisie van een klassieke britse parallel twin, een afstand vaak gemarkeerd met gevarieerde, tussentijdse reparaties geeft een beeld van een onbetrouwbare motorfiets, die ook nog eens – zonder ingrijpende reparaties – een kort leven beschoren was. Vriend en vijand zullen het eens zijn dat de japanse motormerken betrouwbaarheid én duurzaamheid naar een zeer hoog plan hebben getild, met de rest van de wereld trendvolger.
Indien in een weddenschap over betrouwbaarheid zou ik mijn centjes op een Fireblade (overigens totaal niet mijn ‘fiets) zetten, en zeker niet op een jaren ’60 Triumph (vind ik echter wel erg leuk).
Maar ook over ‘duurzaamheid’ waar jij op lijkt te doelen zet ik de spaarpot in op een modernere motor, simpelweg vanwege het (veel langer) uitblijven van reparaties.
Motorrijden is de belangrijkste bijkomstigheid in mijn leven en je hebt gelijk. Vroeger was zeker niet alles beter. Hoogstens wat overzichtelijker. Het is gewoon dat ik een zwak heb voor oude dingen die het zo ongeveer blijven doen.
We spreken elkaar over 50 jaar!