Vauxhall is zeker nog geen verdwenen merk, maar in Nederland is het al lang niet meer in het straatbeeld te zien. De modellen toonden te veel overeenkomst met de andere modellen van de General Motors-dochter: Opel. Toch waren de verschillende types in Nederland populair, waar jaarlijks duizenden van werden verkocht. Deze Vauxhall Velox is een overlever die we nog wel eens op klassiekerevenementen tegenkomen; hij heeft een plaatsje gekregen in de herinnering aan een voorgoed verleden tijd.
De reddingsactie
Het model en de uitvoering hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Jelle, de veteraan van het gelijknamige museum in Metslawier. Hij heeft nu eenmaal de gave om bijzondere klassiekers op te sporen en vond deze Vauxhall na een stilstand van meer dan 12 jaar. Jelle’s motto: “In de klassiekerwereld zijn er altijd nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe avonturen om van te genieten”, en dit is er zo een. Sterker nog, als hij zo’n ontdekking doet, dan is hij zo blij als een goudzoeker die op een rijke ader stuit.
De historie
De vorige eigenaar had de auto droog en na een grote beurt weggezet. Toen was er ineens geen tijd meer om de auto een opknapbeurt te geven, en later verdween de interesse. Nu staan de nieuwe onderdelen in de auto te wachten op een nieuwe toekomst. De motor is in orde en loopt als een zonnetje, maar de carrosserie is weer toe aan een schoonheidsbehandeling. Dingen worden vanzelf leuker als we er moeite voor doen en tijd insteken om de Vauxhall Velox een tweede leven te geven. Als dat lukt, zal dat een uiterst voldaan gevoel geven.
Voldaan gevoel?
Dat zult u zeker hebben als u zich abonneert op Auto Motor Klassiek. Elke maand weer inspirerende verhalen, alle zintuigen gericht op het leesplezier. Ongemerkt gaan er uren voorbij, en dat zijn de echt gelukkige uren. Wilt u ook dat voldane gevoel en uw autohart voeden? Dan is een abonnement bijna een noodzaak!
Mijn eerste autoervaring. Wij hadden een Vauxhall Cresta 55 of 56. Zescilinder, witte banden en een witte strook op de flanken. Veel chroom. Ornament op de moterkap.
Als 15 jarige mocht ik op zondag met mijn vader rijden in de polders van Zeeuws Vlaanderen.
ik ben ook de trotse bezitter van een Vauxhall Velox, de mijne komt uit 1956!
Mijn ‘Nonkel Felix’ was koster in het dorp en woonde onder de schaduw van de kerktoren. Maar toch had hij een auto, enkel om ’s zondags mee naar de kerk te rijden. Nadien werd de auto gepoetst en verdween weer voor een week onder de lakens. Het was een Vauxhall Ranger, een donkerbruine met zwart vinyl dak. Het was een soort van opgewaardeerd Opel Record Coupé met veel mooiere binnenbekleding en uitrusting, een plaatje, een soort van Duitse Jaguar. Toen mijn nonkel te oud werd om te rijden ging de wagen naar één van mijn zussen die pas haar rijbewijs had, de oude auto had 16.000km’s op de teller. Op ’n mum van tijd heeft mijn zus deze tot sloop herleid. Mijn maag draait nog steeds om als ik eraan terug denk. Ik vermoed als je nu met zo’n gelijkaardige wagen op een evenement zou komen vele hoofden je kant op zouden draaien. Ik zag nadien nooit meer eenzelfde….
Een kennis van mij heeft al jaren, ik denk al ruim 30 jaar, eenzelfde Ranger, een rode.
De ronde koplampen vind ik er een povallend iets aan, waar de record gewoon rechthoekige heeft.
Hij kochter er later een record bij, eenzelfde, ook rood.
Voor onderdelen, maar volgens mij is die inmiddels ook rijdend.
Erg fraai, heb het altijd de mooiste Rekord/Commodore gevonden. En als Vauxhall minstens zo fraai. Een familieruzie waard.
dat was mijn eerste auto
Mijn vader had er een. Daarna stapte hij over naar een Opel Kapitän
Mijn opa had er één. Een behoorlijk luxe auto in de jaren vijftig.En mijn opa (1875) reed er als een slak mee ,al klagend over het drukke Haagse verkeer.Later heeft mijn vader er nog een aantal jaren in gereden,en die was er ,tot mijn plezier,en stuk rapper mee.
Voor mij de oer- Vauxhall. In mijn jeugd veel gezien….
Ik heb er ook een