Turf – column

“Hoi. ’t Is even te melden dat Turf dood is.” Dat telefoontje kwam niet helemaal onverwacht. Want Turf had geleefd onder het motto: “Je moet het leven teisteren.” Tegenwoordig zou een jong Turfje een interessante ‘casus’ zijn geweest voor een paar dozijn psychologen, hulpverleners en zwatelaars.

Die hadden hem dan juichend kunnen analyseren en labelen. Want met een beetje goede wil was Turf goed voor alle eigenaardigheden vanaf AHD tot en met iets wat met een ‘z’ begon.

Maar toen Turf nog een Turfje was, waren dat soort bezigheden nog niet bedacht, herkend of erkend. Tel daarbij dat Turfs ouders allebei van gefortuneerde, progressieve huize kwamen en opvoeden volgens gangbare normen kwaadaardig burgerlijk vonden. Dat resulteerde blijkbaar in een vrij ongestructureerde, onbevangen aanpak, waarbij Turfje al vroeg in aanraking kwam met vrije liefde, drank, drugs en een vrij zwervend bestaan.

Tot Turfs ouders tot het besef kwamen dat zo’n zogenaamd kind toch feitelijk een hindernis bleek voor de verdere ontplooiing van hun eigen unieke zelven. Gelukkig kon Turfje in een kruising tussen een internaat en een leefgemeenschap gedumpt worden. Exit pa en ma.

Maar Turfje werd Turf, en vanaf zijn achttiende kreeg hij een maandelijkse toelage van zijn liefhebbende ouders. Die toelage was zo groot dat hij Turf niet echt inspireerde om zijn studie – want hij was slim genoeg – af te maken of werk te zoeken. Op zijn zestiende had hij een paar weken gewerkt, maar het concept had hem niet echt aangesproken.

Wat hem wel had geraakt, dat was de motorfiets van zijn buurman, een jonge, ambitieuze betonvlechter. Dus er moest een motorfiets komen. Dat werd een Kawasaki 900 vierpitter en een lifestyle die de mannen van het Joe Bar Team het schaamrood op de kaken zou hebben gebracht. Overal zo hard mogelijk rijden, dapper blowen en stevig zoop als een tempelier. Hij ging er dus ook regelmatig keihard af. Maar mogelijk door de maximale ontspanning vanwege het blowen en drinken kwam hij er altijd wonderbaarlijk ongeschonden af, tot de vakbond van beschermengelen hem royeerde. Toen werd hij geruime tijd een interessant medisch experiment en was hij – buiten wat het ziekenhuis en de revalidatiekliniek binnengesmokkelde drank en drugs – meer dan een jaar clean.

Dat gaf rust en ruimte tot nadenken. Turf besloot dus zich een Harley-chopper te laten bouwen. Want hij had gezien hoe zoiets mij prettig bezig hield. Het bouwen. Niet het uiteindelijke resultaat. En de herboren Turf ging voor het resultaat. Een speciaal gemaakte Harley zou het worden. Dat besluit werd nog makkelijker gemaakt door het overlijden van zijn grootvader van vaders kant. Erfenissen zijn handige dingen.

Turf ging, terwijl zijn lichaam weer zo ongeveer begon te functioneren, voor maatwerk. Buiten de fysiotherapie begon hij aan bodybuilding. En vooruitlopend op de dingen die komen gingen, liet hij alvast de bij zijn nieuwe levensvisie behorende tattoos zetten. In de jaren daarna bewees hij dat ook hardtailchopper-rijders er evenveel kilometers op konden zetten als BMW-Fahrer en Goldwing-stuurlieden.

Intussen was hij door gerichte medicatie maatschappelijk iets beter gaan functioneren. Zijn twee kinderen waren dan wel van twee verschillende moeders, maar dat is tegenwoordig niet zo uitzonderlijk meer. Bovendien was hij coach voor aanstaande ex-verslaafden uit betere kringen – dat bleken er heel wat – geworden. En daarbij bracht hij de wereld toch weer een stel extra motorrijders. Want motorrijden is immers een therapie die tegen zowat elke vorm van geestelijk ongemak helpt.

Onder soepele begeleiding van de moeder van zijn tweede kind veranderde zijn drankmisbruik van buitennissig tot gezond Hollands. En als hij nog eens een blow pakte, dan was dat gewoon even een rustmomentje.

Hij trouwde zelfs. Toen stierf zijn vader en kreeg hij zijn kindsdeel. Hij was in gemeenschap van goederen getrouwd. En dat duurde tot zijn Lief ervandoor ging. Met de helft van de poen.

Turf pakte wat spullen, zijn bankpapieren, liet de voordeur van zijn huis open en verdween Europa in.

Zijn reis kwam ten einde in Biarritz. Hij gleed uit in de badkamer en brak zijn nek. In zijn portefeuille zat een oud, verfrommeld briefje met namen die na zijn dood gebeld moesten worden om ze te bedanken voor de goeie tijd samen.