De sluitingsdatum voor het decembernummer is 21 oktober
Slechte Mikuni’s (op een Triumph) – Column
Soms valt het mee, soms valt het tegen. Als je via de tamtam en rooksignalen hoort dat er ergens een motor in de weg staat, en als dat ‘ergens’ feitelijk een paar straten van je eigen garage is… dan ga je even kijken.
Van onder een flanellen laken kwam een beeldschone motorfiets tevoorschijn. Een Hinckley Triumph, een 750 cc Trident uit 1992. Op de teller stond verbijsterende 14.300 kilometer. Op de achterband stond hetzelfde bouwjaar als op de papieren die de Trident zijn identiteit gaven, en die achterband had nog 5 mm profiel. De vraagprijs was ongeveer even laag als de kilometerstand. Het verhaal achter dat aantoonbaar lage kilometrage hadden we vaker gehoord: de eerste eigenaar had een zaak, kreeg relatieproblemen en de Triumph kwam te koop. De tweede eigenaar leefde volgens het scenario van de eerste. En niemand had daarna interesse in een 750 cc Triumph Trident, omdat er ook 900 cc Tridents zijn…
Op een hulpaccu startte de Triumph vlot, maar mooi lopen deed hij niet. Moderne benzine en een bijna 10 jaar lange slaap leken een passende verklaring voor dat gerommel in het vooronder. Kortom, de British Racing Green driecilinder werd geadopteerd en reed na jaren dromen zijn eerste 600 meter naar zijn nieuwe huis. Een nieuwe accu en twee volle tanks later… HO! Die volle tanks verdienen aandacht. Het goedje dat tegenwoordig als benzine verkocht wordt, was beide keren van doping voorzien: twee flacons ‘carburettor cleaner’ hadden, naar mijn idee, de slagaderen van de Mikuni’s (!) van hun plaque moeten ontdoen. Maar de Triumph dronk ongeveer tien liter per 100 kilometer en over links rookte hij als een oude Mercedes-diesel. Bij de uitbouw van de carburateurs bleek opnieuw dat ook motoren van 20+ jaar oud louter zo geconstrueerd zijn dat ze zo effectief mogelijk te produceren zijn.
Het sleutelvriendelijkheidsconcept (scrabble!) is ergens tijdens de ontwerpfase gesneuveld. Ultrasoon reinigen van de Mikuni’s gaf hoegenaamd geen effect. Het uit- en inbouwen van de carburateurs werd een routineklus. De wanhoop stak de kop op. Alles was correct, maar het probleem bleef. Het bleef totdat een doorgewinterde Triumph-rijder zei: “Het zijn gewoon de plastic vlotterunits. De O-ringen dichten daar niet goed af. Dezelfde carburateurs zitten trouwens ook op Kawasaki’s uit die tijd. Daarop geven ze geen problemen.
Die lui van Mikuni verkochten gewoon hun tweede keus spul aan Triumph.” De lokale Kawasaki-specialist wist niks van Triumphs, maar kon wel de Kawasaki-vlotterunits leveren. Dat loste, na een maand aanmodderen, de problemen op. De Trident loopt fantastisch. Nu lekken alleen de vlotterbakken en brandt de neutraalindicator niet meer. Voor het ene ga ik naar mijn Kawa-dealer om een revisiesetje te scoren. Met het andere leer ik leven. Britse fietsen hebben nu eenmaal hun eigenaardigheden… HERSTEL: karakter. Dat is van oudsher zo. Vraag het je vader of grootvader maar.
Oh ja: later ging de chokebediening stuk. De chokes leken alleen maar te functioneren. Dat was ook nog even zoeken.
Op mijn Triumph Adventurer drie cilnder met drie carburateurs van kehin zitten ook plastik vlotters schijnbaar van betere kwaliteit
ik heb een ander probleem mijn vlotternaalden slijten nogal de bovenkant van de naalden nouja echt naalden zijn het niet maarja lopen conisch en er zit en dun laagje rubber op wat snel slijt kringetjes geeft en niet 100% afsluit , de vroegere amal hadden dst niet
Mijn gemuteerde R45 wilde op enig moment ook bepaald niet meer zo lekker lopen en dronk voor wat ie was als een Tempelier. Regelmatig zorgden de carburateurs voor brandgevaarlijke laarzen bovendien. Er zitten van die schuimvlotters in. Die eenmaal op de brievenweger gelegd werd duidelijk dat ze een soort van obesitas vertoonden qua gewicht. Een setje nieuwe vlotters dwong meteen een afstelbeurt van de carburateurs af. Die naar de letter der kunsten uitgevoerd liep de boxer meteen weer als een zonnetje. Omdat de boxer ook meteen een stuk zuiniger liep, had zich de investering voor de vlotters in no time vanzelf terugbetaald.
Bij de Ural met zijspan van een plaatselijke gelijkgezinde gek liep de benzine ook al bij de rijder over de schoenen. De benzinekraan vergeten meteen na het rijden dicht te zetten creëerde meteen een gevarenzone van enkele meters rondom die Ural. Het accijnssap zeikte er werkelijk uit. Bleken de holle plastic vlotters bij de ingieting van de messing scharniertjes gewoon zo lek als een mandje waardoor ze tot aan de nok vol zaten met benzine. Dus op die zondagmorgen van de hulpvraag de vlotters aan de bovenkant even met een naald doorgeprikt. Zo konden de vlotters tenminste heel gemakkelijk even leeggeknepen worden boven de tankopening. Er werden meteen nieuwe vlotters besteld maar de geprikte exemplaren bleken het nog zeer verdienstelijk gedaan te hebben.