Renault 5. Waarom retro soms wél werkt

De retrohype is al een tijd gaande. Vaak gaat dat gepaard met de lancering van een nieuw model, geïnspireerd op nieuwe, moderne techniek. Renault is momenteel prominent in beeld, de laatste moderniteit aan de Franse stam is de Renault 5 Electric. Nu heb ik van nature niet veel op met het fenomeen ‘elektrische auto’. Toch doet Renault iets goed. Door de moderne stand van de techniek te combineren met de uitgangspunten van destijds, geeft men duidelijk blijk van haar eigen respect voor het verleden.

In de huidige uitmonstering zie je veel elementen terug van de Renault 5, die in 1972 de wereld verraste vanwege de vlotte vormgeving, de kunststof bumpers , de gebruiksgemakken en de destijds moderne lay-out. De Renault 5 werd een succesnummer, dat naarmate de tijd verstreek langzaam aan uit het straatbeeld. Zoals zoveel auto’s uit de jaren zeventig het geval was. De compacte Fransoos liep twaalf jaar, binnen een steeds uitgebreider uitrustingsniveau, moeiteloos door. Totdat de Supercinq kwam. Renault verstond ook toen de kunst om de R5 in ere te houden, en dat in de welbekende jaren tachtig jas. Iets hoekiger, met modegrillen die de tijdsgeest van futurisme weerspiegelden, en dat in de sfeer van het land van herkomst. Toen al, toen de jaren zeventig tijdsgeest al redelijk ver uit beeld was. Het knappe: de Supercinq gaf een dikke knipoog naar de oer-R5, en oogde tegelijkertijd eigentijds.

En nu is de Renault 5 Electric onder ons. Het knappe: ik zie er een deel Supercinq in en vooral ook: het origineel uit 1972. Natuurlijk is de auto uitgerust met EV-techniek. En de lay-out van tal van ontwerpdetails en andere technische snufjes is helemaal nu. De reclamekaravaan, de marktuitingen en de Renault-boodschap: helemaal nu. De techniek? Nog altijd geloven fabrikanten in de elektrische toekomst, maar het is niet voor niets dat met name Europese producenten steeds meer terug grijpen op hybridevarianten. Kijk maar naar wat er bij Stellantis gebeurt. En ik sluit niet uit dat Renault straks ook deze stap maakt.

De Renault 5 Electric oogst lovende kritieken in de pers, de rij-impressies en testen liegen er niet om. De auto wordt enthousiast ontvangen, en geheel onterecht is dat niet. Ik denk dat het positivisme rondom de R5 anno nu ook is ingegeven door de herkenbaarheid in de retrospectieve en tegelijkertijd moderne jas. Het ontwerp voert terug naar vroeger, en de reacties op de auto doen denken aan hoe destijds (lees de oude testen maar eens na, als u deze heeft) de oer-R5 werd ontvangen. Daar zit ook herkenning.

Ik ga nog even terug naar Eelde, naar Eelde Classics, afgelopen weekend. In één van de Flowerdome hallen bood iemand een laat exemplaar uit de eerste Renault 5 generatie aan, een vierentachtiger. Een wagentje met wat werk, met patina, maar vooral met de ontstellend grote charme waarmee de Franse bestseller destijds haar rondjes langs de velden maakte. En ik keek stiekem. En dacht: hoe zou het zijn om deze auto aan de bescheiden verzameling in Leeuwarden toe te voegen. Dát was wat ik dacht.

Ik liet de gedachte varen. Want dit weekend zet ik de Volvo V50 op de twee ton. En er komt onderhoud aan. Bovendien heb ik in korte tijd een innige band met mijn Saab 96 GL gekregen. En ook daar komen puntjes op de i aan, voordat ik de Saab een plekje voor zijn winterslaap geef. Het onderhoud kost geld, en ik bezuinig daar bepaald niet op. Daarnaast hoor ik bij de categorie mensen die tevreden is met wat hij of zij heeft. Maar dat de R5 de ‘hoe zou het zijn als‘ gedachte in mij opriep zegt veel over de charme die een R5 op mij overbrengt. En dat gevoel is versterkt doordat de Renault 5 Electric voor mij een design technische ode is aan het verleden. Geen model in retrospectief maakte dat eerder in mij los. De Renault 5 Electric wel. Omdat zij mij het antwoord gaf op de vraag, waarom retro soms wél werkt.