Peugeot 204. ONDERWEG MET EEN JEUGDLIEFDE

Iedere redacteur heeft zo zijn of haar heimelijke favorieten. Ik heb van kinds af aan een zwak voor de Peugeot 204. Nog altijd kruipt de eerste voorwielaangedreven auto van de Franse fabrikant onder de huid. Arie-Jan Vreeken uit Utrecht heeft een laat exemplaar in eigendom, en bood ons de mogelijkheid om haar in het zonnetje te zetten. We gingen op pad met Sophietje, een deftig en elegant dametje in gemotoriseerde vorm.

Zij verliet tegen het einde van 1975 de fabriek in Sochaux. Ze leidde een rustig leven, en legde slechts 77.500 kilometer af. NIeuw gekocht in Nederland, veel gebruikt in Frankrijk. En ze kwam rond 2000 weer terug in Nederland. Ze kreeg een nieuwe jas, en behield het originele kenteken dat zij in december 1975 kreeg opgespeld. Arie-Jan haalt Sophietje uit de garage, en het is net alsof de grillige weergoden de Peugeot extra glans willen geven. Onder zonnige- en dus ideale- omstandigheden gaan we rijden.

Je voelt je direct thuis in de 204. Het interieur is uiteraard typisch Peugeot. Het meubilair is overtrokken met kunstleer en stof, en zit direct heerlijk. Je kijkt uit op het dashboard, dat vrij ingetogen is uitgevoerd, en toch niet sober overkomt. De afwerking van het interieur kruipt onder de huid, de decente chromen strips aan de bovenkant zijn een voorbeeld van de subtiele chic die Peugeot altijd losliet op haar modellen. En bij die indruk hoort het standaard schuifdak, dat zich vergezeld van een heerlijke plaatstalen roffel laat openen en sluiten.

De afmetingen zijn relatief compact, maar door de slimme combinatie van voorwielaandrijving, de dwarsgeplaatste motor én een aardige wielbasis creëerde Peugeot extra ruimte. De 204 en haar inzittenden profiteren daar goed van. Je vindt echt een prima plek met voldoende bewegingsruimte.

RIjden met de 204 is heel aangenaam. De besturing werkt exact, zonder vertraging en met gevoel. Het schakelen- met de prettige stuurversnelling- gebeurt met lange slagen en een prettige tegendruk. En heel fijn: de werking van de koppeling. Ook hier voel je precies wat er gebeurt, deze werkt heel communicatief.

Tegelijkertijd merk je ook in de 204 dat Peugeot meesterlijke onderstellen produceerde. De veeruitslagen zijn comfortabel, maar worden nooit week. En oneffenheden worden uitstekend gedempt, zonder dat de dempers al te veel doorgeven van wat er op dat moment onder de auto gebeurt. En wanneer je een bocht wat sneller neemt, helt de Peugeot een beetje over. Het geeft extra jeu aan het rijden in deze sympathieke en elegante berline.

De 204 heeft de XK5 motor (1127 cc) aan boord, en dat is de krachtbron die Peugeot tijdens het einde van de productieperiode van de 204 in de benzinemodellen monteerde. Ten opzichte van de XK4 (1130 cc) motor presenteert deze krachtbron een ander karakter. De boring werd langer, de slag korter. Onder meer deze wijziging resulteerde in een vermogensstijging, en ook in een lager koppel. Om de vaart erin te krijgen is het derhalve zaak, om aanspraak te doen op een hoger toerental en in iedere versnelling iets langer door te trekken. Dat betekent overigens niet dat je het gaspedaal moet vloeren. De Peugeot versnelt adequaat, en steeds gaat dat gepaard met dat fijne lichtmetalen geluid, dat als licht klassieke muziek in de oren klinkt.

Mensen, wát een heerlijke klassieker is de 204. Ze is gemakkelijk in het gebruik, de handling is voortreffelijk, en ze biedt genoeg individualiteit om zich te onderscheiden van de concurirentie van weleer (1965-1976), zonder de aansluiting met het brood en boter gehalte daarvan te verliezen. Dáár was Peugeot goed in, en daarvoor tastte je destijds ook iets dieper in de buidel. Je kreeg er een heel fijn rijdende en elegant vormgegeven auto voor terug. En tijdens de reportagedag in en rond Utrecht bewees Sophietje, waarom het fijn is om haar een dagje mee uit te nemen. En waarom ik nog altijd een beetje verliefd op haar ben.

Foto’s:: Arie-Jan Vreeken, Bart Spijker, Erik van Putten