Ik had mij het begin van de kerstavond van 1997 anders voorgesteld. Ineens vond ik mijzelf terug op de achterbank van een Toyota Corolla uit 1985. Daar zat ik ingeklemd tussen een paar Surinaams Hindoestaanse pubers. En ik had er nog één op schoot. De familie was op weg van Leeuwarden naar Den Haag, om een rouwceremonieel van een paar dagen bij te wonen. De reden was dat een naaste was overleden.
De bestuurder van de Toyota had mij zojuist ter hoogte van het Monument op de Afsluitdijk opgepikt. Daar was ik met mijn Opel Corsa 1.2 S LS gestrand. De bougiekabels waren door de stromende regen te vochtig geworden om hun werk goed te kunnen doen. Het verder altijd betrouwbare Opel OHC-blokje had er hikkend de brui aan gegeven, en gelukkig kon ik nog net bij het Monument komen. De Opel hield halt op de parkeerplaats, bij het standbeeld van ingenieur Lely.
Noodweer op de dijk
Op dat moment realiseerde ik mij, dat het niet zo slim was geweest om doekjes en anti vocht spray thuis te laten. Het was aardedonker en het waaide flink. Bovendien regende het pijpenstelen, dus ik besloot om de ANWB praatpaal nog maar even met rust te laten. Ik had de alarmlichten van de Opel wel ingeschakeld, en dat was de sympathieke Hindoestaanse familie opgevallen. Zij zetten mij af bij Motel van der Valk in Wieringerwerf, want waar ik al járen in Leeuwarden woonden, daar stond mijn ouderlijk huis nog steeds in het Noord-Hollandse dorp.
Woelig jaar met de Corsa
Het tafereel was het sluitstuk van een bijzonder jaartje met de Opel Corsa uit 1986. Die kocht ik begin 1997. Ik vertelde dat op mijn werk, waarop één van mijn collega’s met een dodelijke en hilarische reactie kwam: “Hij is nog niet toe aan een Kadett”. Iedereen lag in een deuk, ook ik. De Corsa was goed voor meer bijzondere momenten. Een vriend van mij was net lease loos geworden, en vroeg mij of hij de Corsa kon lenen voor een sollicitatiegesprek. Geen probleem, maar de Opel bracht mijn kameraad wél in verlegenheid. Tijdens de regenachtige rit van Leeuwarden naar Capelle begaf één ruitenwisser het (de linker, het mechaniek bleek uitgesleten), zodat mijn maat een deel van de rit in een scheve houding aflegde. En ja, hij moest na de afspraak in Capelle ook nog terug naar de Friese hoofdstad. Overigens had ik zelf tot dat moment geen enkel probleem met de Corsa gehad. De Opel bracht mij altijd veel plezier.
Mooie trips. En drie keer ingebroken
Ik kwam overal met de Opel, ik vrat er kilometers mee in het binnenland. Ook maakte ik er een prachtig tripje mee door Duitsland en de Vogezen. Zette hem voor verhuizingen in, reed er mee naar vrienden en familie in den lande. Ik was gek op het wagentje, dat mij steeds nieuwe avonturen bracht. Tasje in de kofferbak en gaan. Er waren meer mensen gecharmeerd van de Corsa, hij was ook vriendelijk voor inbrekers. Het geboefte voorzag het drie keer op de Opel. Een accu, een gereedschapskistje en een Blaupunkt radio-/cassettespeler werden onafhankelijk van elkaar buitgemaakt. Ik loste het allemaal op. Toch had ik genoeg van de inbraakgevoeligheid van de alarm loze Opel. Het vertrouwen was weg.
Doekjes en een wondermiddeltje
En toen was er dus nog de kerstavond van 1997. Na een kop koffie in het ouderlijk huis reden mijn vader en ik vanuit Wieringerwerf naar het Monument. Mét de Carina E, en toeval of niet: dat was Toyota nummer twee die mij op weg hielp om de Opel weer in bedrijf te krijgen. Wij waren nu wél zo handig om anti vochtspray en doekjes mee te nemen. Bij het Monument maakte ik de kabels droog, behandelde ze kort met het wondermiddeltje dat zeker sindsdien tot de standaard equipage van mijn gereedschapstas hoort. Binnen de kortste keren liep de Opel weer. Wij reden achter elkaar aan naar Wieringerwerf en thuis vierden wij de kerstavond in familiekring. Een week later ruilde ik de Corsa in. Daar had ik later vaak spijt van, want ik was in een jaar tijd behoorlijk vergroeid met de Opel.
Eeuwig dankbaar
Maar de herinnering blijft, net als de gedachte aan die lieve, aardige Surinaamse familie, die geen moment aarzelde om tijdens die donkere en regenachtige avond hulpvaardig te zijn. En op hun eigen manier de kerstgedachte te delen. Ik denk daar nog regelmatig dankbaar en liefdevol aan terug.
Deze herinnering aan de kerstavond van 1997 is in licht aangepaste vorm voorgedragen in aflevering 108 van de podcast BNR Petrolheads van Carlo Brantsen en Bas van Werven. U kunt deze hier terugluisteren, de autoherinnering start op 7 minuten en 40 seconden.
Ik wens iedereen fijne feestdagen!
Wat aardig van die familie.
ik rij nu 2 jaar in opel corsa sport lichtblauw semi automaat bouwjaar 2001 het is soms een spookauto onder het rijden gaat er een lampje branden en weer uit een auto met sleutel er in de ANWB geeft aan dat het een stekker die onder motorkap zit die ander zegt ligt aan de rempedaal of gaspedaal.dat was mijn vraag vr gr
Mijn eerste Corsa, particulier gekocht, een witte 1.3SR. Een driedeur. Flink onder handen genomen. Onderstel verlaagd met setje veren en dempers. Stabilisatorstangen van een Corsa GSI.
Veerpootbruggen voor en achter.
Interieur van bruin naar grijs omgebouwd.
Twee Recaro LS stoelen uit een Manta gemonteerd, Momo sportstuur en een forse Pioneer stereo. Schroth gordels natuurlijk.
Het comfort werd er niet veel beter op maar het autootje lag als een kart op de weg.
Ik reed in de jaren ’80 twaalf jaar probleemloos met de ‘luxeversie’, een Opel Corsa Strada 1.2 een fijne auto die me overal probleemloos naar toebracht.
Ik zelf heb vele jaren gereden in een Corsa 1.2 Swing uit 1984. Super auto. Deed het altijd, enige wat ik heb gehad is een gesprongen sneeuwketting in de Dolomieten in Italië. Helaas schade aan de wielkast, maar daar kon de auto niets aan doen. Heel betrouwbaar autootje.
Jaaren in een Corsa Diesel rondgehobbeld als een soort veredelde bedrijfswagen.
Achterbank eruit en gereedschap erin.
Nooit ingebroken, zelfs de oude brandweermoby op de 2 meterband die ik op het dashbord had vastgeschroefd liet men zitten, te zwaar en onduidelijk om te stelen..
Ding is aan z’n einde gekomen door een slechte radiateur en dus oververhitting…
Die podcast is sowieso de moeite waard, dus ik zou ‘m helemaal luisteren.
En abonneren 😀
Volledig mee eens Pim.
Heb zelf een Corsa 1.2 OHC gehad.
Liep voor geen meter. Na onderzoek bleek dat die dingen massaal te lijden hadden aan een verdeler waarvan de pennen tussen boven- en onderdek van de centrifugaalvervroeging los zaten. Daardoor was de vervroeging grotendeels ‘disabled’. De 1.3 versie had dat vreemd genoeg niet (!) De pennen vakkundig op juiste positie vast gezet, verdeler geassembleerd, gemonteerd en getimed. Toen ging dat ding als de brandweer. De top van 145 km/h op de teller ging letterlijk naar boven de 160km/h en hij deed ruim een kilometer meer op een liter van het tegenwoordig zo kostbare spul. De acceleratie was voor dat ding opeens verbluffend. Verder gewoon een heel leuke auto. Veel plezier van gehad!