Het is niet dat er over niets anders werd gepraat in klassiekerkringen. Maar de tweede veiling van Gallery Aaldering was toch wel een dingetje. Er waren kritische geluiden. En waren juich geluiden. En natuurlijk is zo’n veiling, elke veiling, een verdienmodel.
De op sites vermelde geschatte opbrengsten zijn deel van dat spel.
De veilinghouders zetten bewust hoog in. Dat vergroot de kans dat bieders die onder die prijs blijven het gevoel hebben en houden dat ze scherp bieden/ kopen. En vergroot de kans op een betere marge voor het veilinghuis dat zijn werk ook niet vanuit liefdadigheidsoogpunt doet.
Met een kanskaart kun je boffen
De spullen die op veilingen worden aangeboden zijn vaker ‘kanskaarten’ dan – bijvoorbeeld de klassiekers – die via de reguliere verkoop, via een handelaar zelf, worden aangeboden. Zeker bij klassiekers ‘met werk’ kan zo’n veilingaanschaf veel duurder uitvallen dan de aanschaf van eenzelfde exemplaar dat gewoon in puike conditie is.
Maar als je dat als koper in je spel meeneemt? Ach, waarom zou je de kanskaart niet gewoon trekken. Er zijn tienduizenden mensen die met minder kans op enig positief resultaat ook elke maand Staatsloten kopen.
Veilingen zijn daarbij al helemaal ingeburgerd.
Heel veel van onze adverteerders hebben ook wel eens klassiekers in de verkoop gedaan via dingen als Catawiki of BCA. Sommigen doen dat zelfs regelmatig. Veilingen bieden immers een platform voor een gericht publiek. En als je geluk hebt, dan zijn je mede-bieders handelaren die er baat bij hebben laag te bieden. Zo kun je soms echt een kers van de cake kapen.
Een vrolijke zijsprong in die aanpak was de ‘pop-up’
Een vrolijke zijsprong in die aanpak was de ‘pop-up’ klassieker verkoop die Potomac Classics een paar jaar geleden hield. Daar konden mensen – veel particulieren – hun klassieker aanbieden in een tijdelijke locatie. Dat nieuwtje trok een hoop kijkers en kopers. Maar het was geen veiling.
De handel en de particulieren
Maar de infiltratie van particulieren is doorgaans prijsverhogend in de veilingbranche, die van oudsher toch een landingsplaats van beroepsinkopers was. In het grijze verleden zagen handelaren dat hun indertijd favoriete speeltuin: de verkoop via de Domeinen werd ‘verziekt’ door particulieren. Dat was in de tijd dat de politie Porsches, Alfa’s en Range Rovers via de Domeinen geveild werden.
Het befaamde ‘vroegah’
In die barre dagen toen mensen nog in slecht gelooide berenhuiden en knagend aan mammoetbotten rond strompelden door kniehoog struikgewas werden de kaarten soms scherp gestoken.
Zo kreeg een aspirant Porschekoper toen hij zich met een vriend, voor de tweede keer op een veiling van de Domeinen manifesteerde, nadrukkelijk de tip niet mee te bieden als hij tenminste niet op zoek was naar een pak slaag.
In die begindagen waren er trouwens wel particulieren die hun ‘droomauto’ voor ongeveer de helft van de marktwaarde adopteerden. En dan zitten we weer in dat ‘kanskaarten traject’
Die pro actieve houding hield de Domeinen daarna weer enige tijd vrij van particuliere auto- en motorliefhebbers. maar de tijden zijn veranderd. Een particulier kan zonder bedreigingen meespelen bij de Domeinen. Maar het wordt hem nog steeds niet altijd makkelijk gemaakt.
In de tussentijd is de veiling in Brummen voorbij
Het evenement was een succes. Bijna de helft van het aanbod is direct verkocht. Over een aantal klassiekers wordt blijkbaar nog gesproken, gecommuniceerd, onderhandeld.
De duurste verkochte klassieker was een Porsche 356 A cabrio van ruim 100.000,- euro. En misschien is dat wel heel goedkoop.
