MZ, dat was me een merk hoor!
Opgestaan uit de geschiedenis van DKW. Fantastische successen behaald in de wedstrijdwereld. Op een MZ kon je gezien worden.
Zeker in het voormalige Oostblok en de wingewesten in de periferie daarvan. Want daar was weinig anders te krijgen. Op Cuba bijvoorbeeld, daar wemelt het nu nog van de MZ’s.
De zware motorfietsen van MZ? Dat waren de 250 cc eencilinder tweetakten. In de nadagen was er een bijna 300 cc optie, maar die valt buiten de marges. De MZ ES (Einzylinder Schwinge, eencilinder met swingarmvorken) startte in 1956 en werd tot in de jaren zeventig doorontwikkeld. En de MZ’s waren ook een belangrijk exportproduct, een bron van westerse valuta. Er werd daarom nadrukkelijk over de kwaliteit gewaakt. MZ’s hebben nooit geleden onder de fouten, slordigheden, beroerde kwaliteit van materiaal en montage die de late Russische Urals en Dneprs voor de thuismarkt zo’n slechte naam heeft bezorgd.
De Russen begrepen ergens wel waar de schoen wrong. Bij Ural hadden ze drie montagelijnen met schokkende kwaliteitsverschillen: Thuismarkt, export en overheid. En geloof het maar: De Urals die voor de politie en geheime diensten werden gemaakt, dat waren snelle, betrouwbare dingen.
In het mei nummer van Auto Motor Klassiek vindt u de historie van de MZ ES 250/1, motorfietsen die intussen – terecht- in aanzien en prijs stijgen.
Maar voordat MZ onbetaalbare verzamelaarsitems worden hebben we nog wel even de tijd om te genieten van het gezang van de zuiver lopende, heel betrouwbare tweetaktblokken en het rijcomfort van deze voormalige communisten/socialisten. De 250 cc MZ’s zij bij uitstek inzetbare klassiekers, al is het alleen maar om even boodschapjes in het dorp mee te doen.
Maar ook voor trips naast de Ardennen of langs de Donau zijn deze oudgedienden nog perfect geschikt. Rijden op een MZ onthaast, terraszitters bekijken ze en hun berijders vriendelijk. Als je bij je MZ staat heb je een vrij grote kans om aangesproken te worden.
Als MZ rijder ben je altijd aanspreekbaar.
Want MZ rijders M/V zijn doorgaans lieden met een ruim denkraam. Ze rijden ze omdat ze dat zo leuk vinden. Niet omdat ze voor de status, het prestige of de hoogste topsnelheden gaan. Er zitten ook nogal wat uitgesproken karakters tussen. Zoals de rijder die na elke rit zijn wijsvinger door het eind van de uitlaat haalde om die vervolgens trots omhoog te steken: “Kijk! weer helemaal schoon! Ik heb nog steeds een perfecte verbranding!”
Op een keer werd die blije stuiteraar direct na het afstappen aangesproken door een mede clublid. Op dat moment haalde een ander clublid een vette vinger door de uitlaat. Toen de berijder na het korte intermezzo weer zijn vinger door de uitlaat haalde… Nou ja. Hij flipte nog net niet. Maar bleef de rest van de avond toch wat beduusd.
Na de val van Het Communisme en De Muur wilden de Ossies af van alle herinneringen uit de DDR tijd.
Enorme hoeveelheden motoren en onderdelen daarvan waren van het ene moment op het andere niets meer waard. Er is toen heel veel de hoogovens in gegaan, maar er ook veel door handelaren opgekocht. De onderdelenvoorziening voor MZ’s is daardoor nog wel eventjes gewaarborgd. Hier in Nederland was het net na de Wende Gekra Motors, een handelaar in voormalige overheidsmotoren, die veel ex Armeen en Polizei MZ’s en onderdelen daarvoor naar Nederland haalde. Hij had al een hoop relaties in de ex DDR en weet fantastische verhalen te vertellen over het systeem war onder het regiem indertijd werkte.
Zo kreeg een politiepost elke vier jaar een nieuwe dieselmotor voor een aggregaat dat ze nooit hadden gehad. Op een ander politiebureau lagen 400 banden voor de twee – MZ- motoren die er onder de hoede van de lokale politie vielen. Blijkbaar draaide de DDR economie voornamelijk op de ruilhandel van overbodig of zinloos geleverde goederen.
Maar er dreigt een ander gevaar
De Ossies hebben intussen gemerkt dat Westerling zijn ook niet alles is. Hun hang naar het verleden heet intussen officieel ‘Ostalgie’. De ex DDR’rs willen hun erfgoed terug en zijn bereid daarvoor te betalen.
En in Miami en Florida zit intussen een hele generatie ex Cubanen die ook weemoedig denken aan de MZjes die vrolijk over het eiland van hun afkomst pruttelden. Niet dat ze direct terug willen, maar kopen doen ze ze.
Ik heb nog zo een MZ 250 gehad, nieuw gekocht bij Podevijn in Aalst toentertijd. Die was ook voorzien om een zijspan aan te koppelen maar dat is er nooit van gekomen wegens geldgebrek. Verkocht aan mijn schoonbroer die hem recent heeft weggegeven aan een Pool, drie weken vóór ik vroeg of ik hem kon terugkopen … Ondertussen zit hij dus in Polen.
Een heel smalle powerband maar zo betrouwbaar als wat: twee keer kicken en rijden maar. Echt geen omkijken naar. Dat ding had wel een uitlaat die dubbel dienst kon doen als scheepskanon ..
Mooi geschreven Dolf, weet ik weer wat meer over een voor mij onbekend merk en wat een bijzondere kleurstelling.
Mag ik je vragen, heb je al eens wat geschreven over de BMW K75, heb er natuurlijk zelf één…
André