Met knap spoilerwerk van Marcello Gandini haalde de Maserati Shamal het beste uit de luchtweerstand, maar op de commerciële tegenwind had hij met al zijn 326 pk’s geen antwoord. Heden ten dage roept hij een zekere begeerte over zich af en drijft zijn zeldzaamheid de verzamelaarswaarde op. Trouwens, onderschat zijn impact op de merkgeschiedenis in de jaren negentig niet.
Tekst & fotografie: Aart van der Haagen
Sommige auto’s beginnen hun verhaal al te vertellen wanneer je ze op je zintuigen laat inwerken. Zo zie je, hoor je en voel je dat Maserati zich financieel binnen krappe kaders moest bewegen tijdens de ontwikkeling van de Maserati Shamal, laat in de jaren tachtig. Alsof je de unieke gelegenheid krijgt om een prototype te beproeven, waarbij je jezelf inprent dat je de onvolkomenheden mild moet beoordelen.
Golvende strips en panelen, knoppen waar je door de omringende kieren bijna achterlangs kunt kijken, een lichtjes torderende koets met een kraakje hier en daar en een ongelukkig gemonteerd stuurwiel, dat net als in een bestelwagen een eindje achterover helt. Met grandioze kuipstoelen, alomtegenwoordige lederen bekleding, een iepenhouten pookknop en natuurlijk het edele Maserati-tijdklokje probeert de Maserati Shamal zijn nieuwprijs van 228.000 gulden (1992) te verantwoorden. Terwijl je aan de spectaculair uitgebouwde koets met raglijn spoilerwerk natuurlijk onmiddellijk afleest hoezeer hij zich met de exclusieve sportwagens van zijn tijd wilde meten.
Ironisch
Een loot aan de Biturbo-stam tover je niet zomaar om tot een bolide die voor de goegemeente in het profiel van een supercar past. Daar lag ook precies het pijnpunt van de toch bloedsnelle Maserati Shamal: hij nam te weinig afstand van de volumereeks. Grof duurder dan de 222’s en dergelijke, een hele klap sneller ook, maar niet die oogverblindende sportwagen met een flitsend en gracieus voorkomen.
De volle tegenwind kwam echter van de kwakkelende economie, aangewakkerd door de Golfoorlog vanaf augustus 1990. Hoe ironisch mag het dan heten dat de Shamal werd vernoemd naar een hete wind in Mesapotamië, dat een deel van het huidige Irak bestrijkt? Wellicht sprak Maserati daarmee onbedoeld een vloek over de Maserati Shamal uit. Er leek echter geen vuiltje aan de lucht toen bedrijfseigenaar Alejandro De Tomaso het nieuwe vlaggenschip op 14 december 1989 aan een select gezelschap van genodigden presenteerde.
Schim van zichzelf
Liefhebbers en puristen weenden nog altijd om het verscheiden van de Bora, Khamsin, Mistral en de klassieke Ghibli. Wat hen en vele andere critici betreft was het illustere merk met de drietand niet meer dan een schim van zichzelf, al kon feitelijk niemand heen om het wijze besluit van De Tomaso om de koers te verleggen naar volumes draaien. Met de oude strategie van kleine aantallen en – hopelijk – redelijke marges viel geen droog brood te verdienen, bovendien maakte zulk beleid de fabrikant kwetsbaar voor laagconjunctuur.
Wat dat betreft, herhaalde de geschiedenis zich triest genoeg met de Shamal, die als eerste Maserati sinds tijden probeerde toe te treden tot de liga van supercars, maar commercieel nooit potten kon breken. Slechts 369 stuks tussen 1990 en 1996 stemde de boekhouders geenszins vrolijk. Toch leek niet alle moeite voor niets geweest, want indirect effende het model de weg voor een definitieve terugkeer naar het sportwagensegment met de latere 3200 GT. Niet alleen imagotechnisch, maar ook op het gebied van aandrijving. De 3,2-liter V8-motor met twee turbo’s vond namelijk zijn oorsprong in de Maserati Shamal.
De volledige reportage over de Maserati Shamal vinden jullie in het julinummer van Auto Motor Klassiek. Haast je, want komende dinsdag is het alweer tijd voor het volgende nummer.
