Lekker bezig… – column

Kiat Que is een van de vriendelijkste mensen die ik ken. Hij is ook al tig jaar uitbater van Loods 8, jawel, op de Conradstraat 8 in Arnhem. Feitelijk is Kiat een dwangmatige motorkoper/verzamelaar in het lage prijssegment. En om een alibi te hebben voor zijn hartveroverende afwijking verkoopt hij ook motorfietsen en (veel MZ-)onderdelen.

De laatste paar jaar heb ik hem een paar keer geholpen bij de definitieve opruiming van zijn ‘collectie’. De verhuurder, de erfgenamen van degene van wie hij huurde, had grote plannen met het perceel. Een bedrijfsverzamelgebouw moest het worden. De ouwe zooi moest plat. Dus Kiat liep tegen een huuropzegging aan. Met een hoop gedoe kwam er telkens uitstel van executie.

In de tussenliggende periode ging hij dapper door met inkopen en het elders bergen van zijn spullen. Door dat overhevelen naar andere adressen leek Loods 8 soms best leger te worden.

Een lang verhaal kort: na de laatste, definitieve opzeggingsdatum van het huurcontract stuurden de erfgenamen een paar specialisten om de nieuwbouwplannen voor te bereiden.

De specialisten namen ook grondmonsters. En het terrein bleek zo vervuild uit de tijd dat de lood- en zinksmelterij Billiton er nog op zat, dat er de komende dertig jaar in elk geval nog geen spa in de grond mag, omdat de spa anders zou kunnen smelten.

Dus Kiat zit gebeiteld. En de zaken gaan door als vanouds. Voor elke verkochte motorfiets komt er minimaal één terug. Of twee. Of…

Het lijkt wel een sprookje met een happy end.

Lekker bezig, deel 2

De eigen garage is gelukkig ook zo’n doorlopend verhaal. De laatste mooie dagen zijn gebruikt om 1) te werken voor mijn geld, 2) nog wat kilometers te maken op de V7 en 3) door te gaan met de heilige drie-eenheid: de Ural-Dnepr-Chang-bastaard. Dat ding is een old-school klassieker. Hij is niet mooi. Hij is niet origineel. Maar hij wordt met roeien en riemen lopend gehouden op de manier waarop mensen vroeger uit financiële beperkingen hun vervoer rijdend hielden. Historisch bezien is het verhaal dus correct.

Bij de laatste onderdelenaankoop leverde Richard Busweiler een stel nagelnieuwe uitlaatpijpen ‘Made in China’. Of ze in China ook aan maandagochtendproblematiek doen? De uitlaten pasten zelfs niet ongeveer. De rechterbocht was niet voldoende ‘doorgezet’ en het einde van de pijp wees sneu omlaag. Zonder dikke pijpenbuiger in de buurt moest er geïmproviseerd worden. Aan de bochtkant werd een dik stuk pijp gestoken.

Zover mogelijk van de bocht slingerde ik een vette spanband om de poten van de wijdbeens staande U. Met de ratel… nou ja. Dat ging puik! De rechterbocht bleek echter in drie dimensies niet passend. Dan kun je gaan zagen en lassen. Maar ik besloot toch gewoon de oude bochtenset (inclusief balanspijp) te monteren. Dat spul paste keurig en strak toen het Russische – herstel: Oekraïense – zijklepblok (zonder startmotor) nog op zijn plek zat. Maar op een of andere manier kwam ik nu met raar naar beneden hellende uitlaatbochten uit. Uitlaatdempers die standaard over de grond slepen, is een mindere optie.

Daarover gaat nagedacht worden. In de tussentijd is er dan nog even wat te doen aan de bovenste motorsteun, waar een spanningsveld heerst tussen de montagempunten die de Ural-bouwers en die van de Chang-scheppers kozen. Als je zo bezig bent, zie je trouwens telkens meer aandachtspunten en dingen die toch nog even net wat beter kunnen.

In de tussentijd heb je dan nog aanloop van deze en gene en voor je het weet loopt het weer tegen etenstijd. Qua productiviteit: we eten laat en er is nog plenty goulash over van gisteren.

Maar nu is het eerst tijd voor een borrel, een sigaar en wat kaasknabbels.

En morgen? ’s Ochtends eerst de hond uitlaten. Dan vers brood en sinaasappels halen en na het ontbijt weer de schuur in. Want dankzij Jan Robers uit Boekelo heb ik voor mijn 1967’er V7 nagelnieuwe, originele dempers gescoord. Dat kost wat, maar dan heb je ook wat.

Wat een leuke hobby hebben we toch!