Fiat Panda 1.1 Fire. Winterbakkie. Voor het hele jaar

Je hoort het vaak. Mensen die doorgaans tijdens de betere weermaanden van het jaar in een klassieker of een youngtimer rijden, zoeken een betaalbaar alternatief voor de donkere maanden voor en na kerst. Ik hoor zelfs sinds juni tot deze doelgroep, want ik besloot om de Volvo V50 en de Saab 96 GL V4 in te ruilen op mijn Omega. En de Opel, die wil ik koesteren.

Binnenkort praat ik u weer eens bij over deze in een zo mooie staat verkerende Opel, het kleine tikje van een scooter deert hem niet. Dat is maar goed ook, want onderdelen zijn lastig te verkijgen. Wie een youngtimer Opel wil rijden, moet soms een beetje pijn lijden. De schade wil ik beperken, en daarmee bedoel ik de inwerking van de elementen. De Omega reed bijna 28 jaar in Zweden rond, werd uitstekend onderhouden en had bovendien geen last van inwerkende pekel.

Dat betaalt zich uit, en in combinatie met de haast maagdelijke 72500 kilometer op de klok wil ik dat graag zo houden. Een Omega B zie je nauwelijks meer, ook niet in het land van productie. Tijdens de zomertrip naar Oostenrijk en omringende landen kwam ik er één tegen in anderhalve week. 
Tot zover de Omega B. Die schors en stal ik straks, en dat scheelt een slok op de MRB-borrel Ik heb het al berekend. Ik reed nog wel voor een liefdestrip naar Oostenrijk, en die trip kreeg nog een verrassende wending. Terug naar het Alpenland. Daar heb je vanaf 1 november de verplichting om winterbanden te monteren. Kramer in Wolvega wist met veel moeite een set stalen velgen met fraai schoeisel op te sporen. En in de aanloop naar de afspraak zag ik hem staan: de ideale kandidaat om winterauto te worden.

Ik dacht aan Arosa’s, aan een Agila, aan een 205 Diesel. En ineens verscheen een blauwe Panda 1.1 Fire uit 2005 op het toneel. Zomaar, voor nul centen. U zult dan zeggen: kan niet veel zijn, en al helemaal niet als de kilometerstand boven de twee ton is.  Even rijden loont altijd de moeite. En ja hoor: voor het eerst in mijn leven had ik het idee dat de kilometerstand veel te hoog was. Het 1.1 Fireblokje nam de Tipo 100 triomf met verve over, dat bewezen miljoenen Fiatjes en aanverwanten.

De Fiat staat er nog puik bij, en natuurlijk zijn er spoortjes op gekomen na twintig jaar. Maar de Panda biedt genoeg aanleiding voor de proefrit. En ik weet het meteen. Binnen drie snelle slagen slaat het motortje aan, hij klinkt goed, niet rauw maar fris. En zo rijdt de Panda ook. Met kordate slagjes absorbeert het onderstel oneffenheden, de stuurbekrachtiging werkt heel prettig, het wagentje rijdt volwassener dan gedacht en geeft totaal geen krimp. Hij is doorgaans netjes en heel wendbaar. De motor met levenservaring heeft er zin in. Het schakelen, koppelen en remmen gaat voortreffelijk. Je voelt: hier is op gepast. De fraaie blauwe kleurstelling contrasteert met het grijze en regenachtige weer op de dag dat storm Benjamin ons land teistert. En binnen mij woedt ook een storm. Ik koop een Fiat voor de winter. En voor alledaagse dingetjes. Zodat de Opel zijn fraaie staat en status van liefhebbersauto houdt.