Een zomerherinnering – column

Met wat zijkleppers naar de Ardennen. Dat is een hele ruk. Maar we deden het eens in de twee jaar. De ervaring is intussen dat de 376 kilometer tussen de vertrekplaats en ons doel makkelijk in 10 uur reistijd haalbaar zijn.

Daar, in de buurt van Mariembourg, – bezoek daar absoluut het stoomtreinenmuseum – overnachten we in een soort trekkershut op een kleine camping. We kennen de uitbater daarvan intussen aardig goed. Hij is altijd blij ons te zien, rijdt lokaal op een vreemd ogende Suzuki RV90 en hij koestert de Sarolea uit de nalatenschap van zijn vader.

Bovendien stookt hij illegaal appelbrandewijn, het wonderschone product dat ze een grens verder ‘calvados’ noemen. Bij aankomst kregen we zoals altijd een topvol afgevulde statiegeldvrije fles met schroefdop. Deze keer was het er eentje waar een liter whiskey in had gewoond. ‘Calva’ wordt ook wel ‘le trou Normand’ genoemd.

Het ‘Normandische gat’. Want hoe vet en volumineus de maaltijd ook is geweest, na een glas in een keer achterovergeslagen calva is er voldoende plek vrijgebrand voor nog een half everzwijn. De eigenstook is 65 dappere procenten van het soort vaak verkeerd begrepen vitamine dat ‘alcohol’ wordt genoemd.

Na een riante maaltijd zaten we buiten onze hun de dag te overpeinzen. Er kwam een moderne motor de camping oprijden. We knikten onze moderne collega vriendelijk toe. Een Ducati Monster met een vrouwelijke berijder er op. Onder haar helm had ze een onwaarschijnlijke hoeveelheid krullen en ze was niet onaardig verpakt. Ze schudde haar krullen los, riep ‘Hi!’op een manier dat je wist dat het met een h en een i was bedoeld en heupwiegde met haar baggagerol niet onverdienstelijk de andere trekkershut in.

Toen ze omgekleed naar buiten kwam, kwam ze ons begroeten. Het was een beetje een druk Goois of Amstelveens tiepje met de drive van iemand die nog heilig in allerlei dingen geloofde, inclusief het feit dat de wereld aan haar voeten lag of hoorde te liggen.

We waren wat vertederd door zoveel jeugdige dynamiek, overmoed en eigenwaan. Het werk was haar even ’to much’ geworden. Ze had dus even een ‘break’ genomen. Ze deed ons vaag aan iemand denken. Iemand van de tv? Zoiets. Maar we zijn niet zulke tv-kijkers.

Terwijl ons dynamische wonderdier klaterend doorbabbelde sneden we nog een paar plakken harde worst en schonken haar een stevige borrel in. “Calva”. Ah, dat kende ze, ze snoof de kenmerkende appelgeur op en sloeg het glas – zoals het hoort – in een keer achterover. Nu drinken wij uit wat grotere glazen dan de horeca gebruikt en de 25 % extra alcohol vergeleken met het legale product verraste haar ook. Ze was een minuut of vijf aanzienlijk rustiger.

Maar in al haar Randstedelijke wereldwijsheid maakte ze niet direct de link naar het formaat van onze borrelglazen en de 65% alcohol.

Na de tweede borrel was ze out. We sleepten haar onder haar zorgvuldig geschoren oksels naar haar hut en dekten haar liefdevol toe.

Want na een stevige maaltijd is het tijd voor bezinning, niet voor loos gebabbel.

Maar de regio Nismes, Couvin, Mariembour en Olloy is zeker een bezoek waard.