De uitnodiging kwam als geroepen. Huib de Graaf nodigde mij uit voor een lekker dagje toeren met een aantal Triumph adepten. Het merendeel bracht een TR mee, en binnen die samenstelling zaten de TR6 van Huib de Graaf én de TR6 van Hein Leemhuis. Daar maakten wij in 2020 een reportage mee. Na drie jaar- met tussentijdse digitale contacten- zagen we elkaar weer. De dag was mooi. Een verslag.
Het is even puzzelen. De startlocatie is net buiten Balk en heet Paviljoen Restaurant Badmeester Keimpe. Dat is een prachtplek aan het water, maar blijkt voor mij lastig te vinden. Uiteindelijk parkeer ik de V50 naast een aantal Triumphs, een Mazda MX5 en een Opel GT. De auto’s behoren toe aan de deelnemers. Huib wacht mij op. Hij is met Tineke en twee vrienden net terug uit Groot-Brittannië, dáár waar de TR6 van Huib en Tineke thuiskwam binnen de meest ongerepte en natuurlijke gebieden die het eiland misschien wel te bieden heeft. Nee, de TR6 miste ook nu geen slag.
We lopen naar het fijne terras van het Paviljoen, en daar wordt bijgepraat. Het gaat er gemoedelijk, ontspannen aan toe, dit is een fijn gezelschap. Hein vertelt het één en ander over de aanpassingen aan zijn TR6, noodzakelijke aanpassingen die onder de noemer groot onderhoud vallen. En verder bespreken we het wel en wee in klassiekerland. Huib deelt de routekaarten uit, de koffiekopjes zijn leeg. Tijd om te gaan.
Ik stap- na een kennismaking en een weerzien- bij Frans Jan in de Spitfire. Hij kocht de auto jaren geleden, zijn Spitfire stamt uit 1977. Hij overleefde de tand des tijds dankzij een goede aanpak en grondig onderhoud. De Spitfire staat zijn mannetje, en onderweg klikt het met Frans waarmee ik mooie gesprekken voer. Ik heb het vaker gezegd: ook dát maakt de klassiekerwereld zo fijn. Mensen met een verhaal, mensen met gevoel voor levensnostalgie. Ik ga daar goed op.
De route loopt door het Zuidwesten van Friesland, en dat is iedere keer weer een heerlijke omgeving voor een toerrit. Dijkjes, landelijke slingerweggetjes, de glooiing van Gaasterland, het Rijster bos, de vlakten en het water bij Koudum: het lijkt alsof het landschap is ingericht voor evenementen als deze. En daar hoort natuurlijk een tussenstop bij het haventje van Laaksum bij. Dáár, aan de boorden van het IJsselmeer, genieten we van vis, een koel drankje en vooral van de gezelligheid. Het blijft een bijzonder plekje, het kleinste vissershaventje van Europa dat tussen Scharl en Mirns ligt. Een parel, dat is het.
We vervolgen de route door Gaasterland, het Rijster Bos en via Wijckel en Sloten komen we weer op de startplek uit. Daar is het onder heerlijke omstandigheden prima toeven, en sluiten we de dag met een fijn hapje en een lekker drankje af. We zijn verguld, we zijn vervuld. Mooie en ontspannen gesprekken vallen samen met de kersverse herinneringen aan een dag, waarop klassiekers, gastvrijheid en en mensen weer mooi samensmolten. Een dag waar je naar uitkijkt. En een aardig tijdje op kunt teren.
De vijf is al lang in de klok geweest. En nu zie ik de klokken van de V50 voor mijn neus. Rijd weer noordwaarts. En geniet na, omdat ik weer eens besef welk voorrecht het is om de klassiekerpassie op mijn manier te mogen beleven. Dagen als deze zijn goud waard.
