De sluitingsdatum voor het decembernummer is 21 oktober
Een korte stop op Velperbroek – column
Op weg naar huis aan het overpeinzen dat de 48 kilometers woonwerkverkeer per dag niet genoeg zijn om het motorblok door en door op te warmen. Misschien moet ik gewoon een baan verder van huis zoeken. “Maar waar moet ik dan gaan werken?“ vraag ik me af terwijl ik opeens op de motorkap van een auto zit.
Mijn brave Guzzi rijdt in zijn uppie door het rode licht en valt om. Ik hoop niet dat hij geflitst is. Want dan kan hij mooi zelf betalen. Ik zit immers nog mooi achter de witte streep op een motorkap. In de verte rolt een plastic wieldop richting Velp. Achter me is er iemand aan het gillen geslagen.
Ik kijk om. De motorkap onder me is een mooie zitkuil geworden. De voorruit heeft zich ook comfortabel om mijn rug gewelfd. Ik controleer mijn eigen schade. Mijn smiezen en gaten zijn nog perfect, maar ik merk dreigend ongemak ter hoogte van mijn hurken. En dat gegil wordt irritant. Ik stap af om eerst mijn Cali op te rapen. Wegrollen gaat niet meer. Het achterspatbord zit raar om de band heen.
Ik zet de gesneuvelde Italiaan op de jiffy en ga op de geluidsoverlast af. Het verkeer zeilt inmiddels rustig om de geïmproviseerde wegafzetting heen. Een Saabrijder dekt de achterhoede doordat hij zijn auto met de paniekzaaiers aan achter de gemodificeerde imitatie Chevrolet heeft geparkeerd. Hij komt al aanlopen. Een aardige man. Via rechts maak ik eerst de veiligheidsgordel los van de angry young business woman.
Geen bloed of enge dingen te zien. Maar haar handtas is ontploft. En ze gilt. Ik loop om. Wrik de bestuurdersdeur open en brul als een bronstige straaljager in haar gezicht. Ze zwijgt en kijkt me verbijsterd aan en haalt diep adem. Ik strek mijn zere hurken, pak haar gezicht tussen mijn handschoenen en kus haar stevig en nadrukkelijk vol op de mond.
Ze snakt “Wat doet u nu, u lijkt wel gek?” “Ik ben niet gek, maar jij kunt niet rijden. Ik wil gewoon even rustig met je praten, laten we dat even achter de vangrail doen.” Soms moet je de vreemdste dingen doen om iemand stil te krijgen. De Saab-piloot meldt rustig dat er hulp onderweg is. De nasnikkende schoonheid meldt de man dat ik gek ben.
Hij kijkt haar op een Saabachtige manier aan en zegt ”Misschien is hij gek, maar u kunt niet rijden”. De dame vervalt in een gierende huilbui. De Saabrijder en ik besluiten haar niet meer te kussen.
Er arriveert van allerlei hulpverleners gebroed. De gekwelde automobiliste wil absoluut niet in dezelfde ambulance mee. Op de EHBO constateert men gekneusde hurken en opkomende blauwe plekken.
Wat later wordt alles door politie en assuradeurwaarders opgelost. De Guzzi wordt economisch total loss met behoud van casco verklaard. Ik krijg veel geld. Een deel daar van gebruik ik om bij een bevriende eenheid een andere Guzzi aan te schaffen.
Mijn pluszoon werd wachtend vóór de rode lichten geraakt door een 40-tonner, bestuurd door een zwaar gedrogeerde trucker. Gevolg: een begrafenis en mijn vrouw wil niet meer dat ik nog motor rij. ” 1 dode is genoeg ” zegt ze.
Uit ervaring en de statistieken: Waarschijnlijk een ex oostblokchauffeur. Tragisch, maar met begrip voor uw vrouw. Mijn medeleven
Een vorige voorzitter van Harley-Davidson club Eindhoven had minder geluk toen hij na een tankbeurt met zijn 750cc en net weer op de A50 was ingevoegd. Bijna thuis werd hij ook van achteren genomen door een dame die met iets anders bezig was. Zijn bagagedrager en achterspatbord stonden keurig afgedrukt in de motorkap. De voorruit ving hem ook op maar zijn hoofd kreeg zo’n klap dat we hem een week later mochten gaan begraven. Dus madame electricienne: geluk zit in een heel klein doosje.
Oepsie, das minder.
Ik moet zeggen dat het mij gelukkig nooit is overkomen dat ik door een automobilist ben aangereden op de motor…
Wel glibbers gemaakt op olie op de weg…
“Gekneusde hurken” 😂
Mooi avontuur Dolf.
Aan het begin van mijn carrière liep ik in Amsterdam stage bij een motorfiets verkoop- en onderhoudsbedrijf.
Hier hadden ze aan een rijschool 4 motoren van 2 verschillende types verkocht.
Binnen een paar weken zagen we er 2 terug met achterschade. Bijde keren door de instructeur(met de auto) geschept. De leerlingen gingen voor oranje, op het laatste moment, vol in de ankers. Terwijl de instructeur dacht dat ze door zouden rijden.
Dus het zijn niet alleen histerische sirenes die niet kunnen autorijden en assuradeuren aan het werk zetten.
Alleen heb ik zo het vermoeden dat de instructeur het een en ander had uit te leggen aan zijn verzekering 🙄
prachtig verhaal dolf .
Ooit iets soortgelijk meegemaakt in Utrecht. Voor het Kardinaal Alfink plein na een werkdag keurig voor rood wachtend ik ineens gelanceerd. Zwabberend kon ik m’n Shadow aan de kant dirigeren. Standaard uitgeschopt en eens naar de veroorzaker van de lancering gelopen. Deze bleek totaal niet op de hoogte van mijn aanwezigheid!
Bij navraag was zij achter het stuur nog druk aan het leren voor een tentamen waar ze naar onderweg was!
Gelukkig kon de Shadow opgelapt; ikzelf had er 3 maanden fysiotherapeuter voor nodig.
Conclusie: autorijden en lezen gaat niet samen
Wat een verhaal alweer maar er zit realistische waarde in. Bij mij was het geen schoonheid die eerder in ‘de slechtste chauffeurs’ zou moeten acteren maar een stevige Japanse pick-up. Met mijn boxer Blauwtje stond ik op weg naar het werk te wachten voor het laatste rode stoplicht alvorens ik na pakweg vijf minuten de arrivé zou moeten maken. Opeens hoornik een ijselijk gekrijs. Niet van een schoonheid maar van een Japanse pick-up. De chauffeur kwam er opeens en véél te laat achter dat het licht op rood stond waarna hij van schrik probeerde het rempedaal met alle macht zowat dwars door de vloer te trappen. De banden onder de pick-up zetten het dus op een ijselijk gillen. Omdat ik nog net op tijd in de spiegels keek, zag ik het ‘aanrokend’ gevaar op mij af stormen. Slechts door snel reageren en hard op te trekken en Blauwtje pakweg 10m verder te helpen, raakte de pick-up mij net niet maar wij werden wel beiden geflitst door de plaatselijke treiterpaal.
Het toeval wilde dat tegenover net een politiewagen ook voor het rode licht stond te wachten. De diender zag het allemaal gebeuren en kwam duidelijk not amused even poolshoogte nemen. De chauffeur van de pickup zat met zijn linker hand zodanig om het stuur geklemd dat zijn knuist wit vertrok en keek met grote ogen naar zijn motorkap. Hij was helemaal van de wap. Mijn hartslag op zowat 150 en een diender die even wilde weten hoe het kon gebeuren. Tja… daar zul je hem weer hebben, de mobiele telefoon in de hand van de chauffeur. Hij kreeg een bon voor niet hands free bellen maar kreeg gezien de situatie ook een Artikel 5 aan zijn werkbroek. Die was toen nog duurder dan zijn mobieltje vasthouden! Afgeleid van de remweg bleek die minimaal op 80km/uur gelegen te hebben binnen de bebouwde kom. Daarmee zou hij aardig met mij gekegeld hebben als ik mijzelf niet uit de weg gehaald had.
Ik vroeg aan de diender hoe het dan zat met mijn ‘flits’ die ik overduidelijk niet schuld was. De diender nam alle gegevens op terwijl de chauffeur met zijn pick-up alweer wegreed en ik heb er verder niets meer van gehoord. Hij vertrouwde mij wel nog toe dat die beste man waarschijnlijk wél nog een verrassing op de mat zou krijgen. Namelijk een bekeuring voor door rood rijden….
Au,
Van achteren genomen door een dame, je moet het geluk maar hebben…
A dirty mind is a joy for ever !